#درمان_تشنج

دیازپام

نام تجاری :

والیوم

این دارو به‌عنوان ضد تشنج و شل‌کنندۀ ماهیچه اسکلتی، درمان انقباض عضلانی و تشنج (تب و تشنج در کودکان)  استفاده می‌شود.

 اشکال دارویی:

  • آمپول : 10 میلی گرم در 2 میلی لیتر
  • قرص : 2 – 5 – 10 میلی گرم
  • رکتال تیوب : 5 – 10 میلی گرم
  • شیاف : 5 – 10 میلی گرم
  • شربت : 2 میلی گرم در 5 میلی لیتر

مکانیسم اثر :

این دارو مانند سایر بنزودیازپین‌ها، آگونیست گیرنده‌های بنزودیازپینی بوده که با اثر بر روی گیرنده‌های گاما آمینوبوتیریک اسید و در نهایت ورود یون کلر به نورون ها، اثر خود را اعمال می‌کند. این دارو می تواند از راه دهان وارد روده شود، به عضله یا ورید تزریق شود یا به عنوان اسپری بینی استفاده شود. هنگامی که به رگ وارد شود، اثر آن در یک تا پنج دقیقه شروع می شود و تا یک ساعت ادامه دارد. از راه دهان، اثر دارو بعد از 15 دقیقه تا یک و نیم ساعت بعد از مصرف شروع می شود.

عوارض جانبی:

شایعترین‌:  عدم تعادل، خواب آلودگی و سرگیجه‌، سردرد،‌ گیجی‌، اختلال تفکر، لکنت زبان‌، تغییر میل جنسی‌، لرزش، اخـتلال  بـینایی‌، احتباس ادراری‌، عدم کنترل ادرار، اختلال های گوارشی‌، تغییر بزاق‌، فراموشی‌

مهمترین‌:  کلاپس قلبی عروقی‌، اسپاسم حنجره، کاهش فشـار خون‌، ترومبوز وریدی‌، کاهش عملکرد تنفسی، اختلال عملکرد کبد

سایر عوارض‌: خستگی‌، تـغییر نوار مغز،  دوبینی، اختلال حرکت چشم‌، خشکی دهان‌، تهوع‌، یبوست‌، اخـتلال قاعدگی‌، سکسکه‌، سرفه‌، درد گلو و سینه‌، نارسایی تخمدان‌،‌ کاهش یا افزایش اشتها،‌ کاهش یا افزایش وزن‌، تورم زبان‌، مزۀ تلخ و ترش و طعم فلز در دهان‌، ‌کهیر، راش، خارش‌، حساسیت بـه نـور، درد مـفاصل‌، گـرفتگی عضلانی‌، تـپش قلب‌، تنگی‌نفس‌، تعریق‌،‌ گرگرفتگی‌

مصرف در بارداری و شیر دهی:

در دوران بارداری بهتر است مصرف نشود. در شیر ترشح شده و مصرف آن در شیردهی توصیه نمی‌شود.

مراقبت های بیمار  و خانواده:

  • برای رسیدن به پاسخ درمانی حدود یک تا دو هفته، زمان نیاز است‌.
  • دارو را نباید به شکل ناگهانی پس از مصرف طولانی قطع‌ کرد.
  • شکل تزریقی نباید عضلانی تزریق شود.
  • عوارض دارویی در افراد پیر، ناتوان‌، مبتلا به بیماری‌های کبدی‌، آلبومین پایین سرم و آنهایی ‌که میزان مصرف بالا دریافت می‌کنند، شایع است‌.
  • بررسی دفع و جذب مایعات و آزمایش های دوره‌ای سلول های خونی و آزمـون‌های عـملکرد کـبدی تـوصیه مـی‌شود.
  • بیمار باید از فعالیت‌های نیازمند هوشیاری (‌مانند رانندگی‌) خودداری کند.
  • بیمار باید از مصرف سایر داروهای سرکوب کنندۀ سیستم عصبی پرهیز‌ کند.
  • به بیمار هشدار دهید که میزان دارو را بدون مشورت با پزشک، کم یا زیاد نکند.
بیشتر

زونیساماید

نام تجاری :

زونگران

زونیساماید یک داروی ضدصرع است که از نظر شیمیایی در دستۀ سولفونامیدها قرار می گیرد. زونیساماید در ترکیب با سایر داروهای ضد صرع، در درمان صرع موضعی در بزرگسالان استفاده می شود.

 

مکانیسم اثر

مکانیسم اثر زونیساماید به خوبی شناخته شده نیست. ولی احتمالاً با افزایش تثبیت غشاهای نورونی و جلوگیری از دپلاریزاسیون نورون‌ها به وسیلۀ اتصال به کانال‌های سدیمی و کلسیمی حساس به ولتاژ، اثر خود را اعمال می‌کند .

عوارض جانبی

هر دارو به موازات ایجاد اثر درمانی مورد نظر، ممکن است سبب بروز عوارض ناخواسته نیز بشود. اگرچه همۀ این عوارض در یک فرد مشاهده نمی‌شود، ولی در صورت بروز هر یک از عوارض زیر با پزشک معالج مشورت نمایید.

عوارض جانبی زونیساماید عبارت است از:

سیستم عصبی مرکزی : گیجی، خستگی مفرط،  زودرنجی، افکار خودکشی، افسردگی، سردرد، بی خوابی، سردرگمی، کاهش آستانۀ تحریک، عدم هماهنگی عضلات

سیستم گوارشی :  تهوع،  خشکی دهان، یبوست، دردشکمی، سوءهاضمه، بی اشتهایی، کاهش حس چشایی

سایر : اسهال، گز گز اندام‌ها، التهاب مخاط بینی، کاهش وزن، علائم شبه آنفولانزا

مصرف در بارداری

خطر ناشی از مصرف این دارو هنوز رد نشده است. زمانی که پزشک احساس کند منافع مصرف دارو  برای مادر باردار از ضررهای احتمالی آن بیشتر است، مصرف آن را  برای مادر تجویز می‌کند.

 ‌مراقبت‌های پزشکی – پرستاری

  1. با مصرف زونیساماید احتمال بروز واکنش‌های شدید پوستی، افکار و رفتار خودکشی و اسیدوز متابولیک وجود دارد.
  2. قطع مصرف یا تغییر مقدار مصرف زونیساماید باید به آرامی صورت بگیرد. قطع ناگهانی می‌تواند سبب افزایش تعداد تشنج در بیماران شود.
  3. زونیساماید در کبد متابولیزه و از راه کلیه ها دفع می‌شود؛ بنابراین در بیماران دارای اختلال عملکرد کلیه و کبد، لازم است با احتیاط فراوان مصرف شود.
  4. میزان مصرف بالای زونیساماید، در فرد حالت خواب‌آلودگی ایجاد می‌کند .

 

مراقبت‌های بیمار و خانواده

  1. در هنگام مصرف زونیساماید، از انجام کارهایی که نیاز به هوشیاری کامل دارند ( رانندگی و کار با ماشین‌آلات) بپرهیزید.
  2. به دلیل احتمال بروز مشکلات خونی با مصرف زونیساماید، در صورت بروز عوارض زیر فوراً با پزشک خود تماس بگیرید: تب، زخم گلو، زخم‌های دهانی، کبودشدگی و خونمردگی‌های مداوم پوستی .
  3. در صورت بروز بثورات پوستی و یا تغییر تشنج‌ها در زمان مصرف زونیساماید، با پزشک معالج خود تماس بگیرید.
بیشتر

کاربامازپین

نام تجاری :

تگرتول

  اشکال دارویی:

  • قرص : 200 میلی گرم
  • قرص آهسته رهش : 200 و 400 میلی گرم
  • سوسپانسیون: 100 میلی گرم بر 5 میلی لیتر

نکته‌های مهم :

  • برای پیشگیری از نوسان سطح سرمی کاربامازپین، دارو باید در زمان معینی مصرف شود. همچنین باید توجه داشت کنترل سطح خونی کاربامازپین می‌تواند اثربخشی و بی‌خطر بودن دارو را بهبود بخشد.
  • قطع کاربامازپین به طور تدریجی انجام می‌گیرد.
  • کاربامازپین وابستگی فیزیکی و روانی ندارد و احتمال سوء مصرف کاربامازپین مطرح نیست.
  • به ندرت در نتیجه کم‌خونی آپلاستیک و آگرانولوسیتوز ناشی از کاربامازپین ممکن است تضعیف مغز استخوان ایجاد شود. این احتمال بسیار کم است اما افرادی که کاهش تعداد پلاکت و سلول‌های سفید خونی را نشان می‌دهند باید به دقت بررسی شوند و در صورت بدتر شدن، مصرف کاربامازپین باید قطع شود.
  • در افراد سالمند و بیمارانی که با دیورتیک‌ها درمان می‌شوند، در اثر افزایش میزان کاربامازپین، احتمال بروز کاهش سدیم خون وجود دارد.
  • کاربامازپین در کودکان سریعتر به متابولیت‌های فعال تبدیل می‌شود.
  • کاربامازپین ممکن است در عملکرد تیروئید یا بارداری، اختلال ایجاد کند.

عوارض جانبی:

هر دارو به موازات ایجاد اثر درمانی مورد نظر، ممکن است سبب بروز عوارض ناخواسته نیز بشود. اگرچه همۀ این عوارض در یک فرد مشاهده نمی‌شود، ولی در صورت بروز هر یک از عوارض زیر با پزشک معالج مشورت نمایید.

عوارض جانبی کاربامازپین عبارت است از:

  • سیستم عصبی مرکزی:  سردرد، سرگیجه، خواب آلودگی، عدم تعادل، ضعف، تضعیف تنفسی، توهم، پریشانی، لرزش
  • سیستم قلبی عروقی:  دیس‌ریتمی‌های قلبی، پرفشاری و افت فشار خون، بلوک قلبی
  • سیستم گوارشی:  بی اشتهایی، تهوع و استفراغ، اسهال، شکم درد، یبوست، خشکی دهان
  • عوارض خونی : ترمبوسیتوپنی، لکوسیتوز، کم‌خونی
  • سیستم ادراری: احتباس و تکرر ادرار، دفع قند در ادرار، نارسایی کلیه، افزایش نیتروژن و اورۀ خون
  • عوارض پوستی: تشدید ضایعات لوپوس، کهیر، پتشی، بثورات جلدی، حساسیت به نور
  • سایر عوارض:  کاهش کلسیم خون، تب

مصرف در بارداری و شیردهی:

  • بارداری:  داده‌ها نشان می‌دهد مصرف کاربامازپین در دوران بارداری خطر بروز ناهنجاری‌های مادرزادی مانند اسپاینا بیفیدا(نخاع شکاف دار) را به دنبال دارد. اثر کاربامازپین بر جنین معنی‌دار بوده و شامل نقایص مغزی، نارسایی قلبی عروقی و ناهنجاری سیستم‌های مختلف بدن می‌شود. اگر کاربامازپین در بارداری استفاده شود و یا اگر بیمار زمان استفاده از کاربامازپین، باردار شود باید نسبت به خطرهای آن مطلع باشد.
  • شیردهی:  کاربامازپین تنها باید در صورت لزوم در دوران شیردهی استفاده شود. تصمیم‌گیری در مورد قطع شیردهی یا قطع مصرف کاربامازپین به اهمیت اثر کاربامازپین برای مادر بستگی دارد. کاربامازپین در شیر مادر ترشح می‌شود. غلظت سرمی کاربامازپین در نوزادان کمتر از محدودۀ درمانی است. بیشتر نوزادان واکنش جانبی خاصی نشان نمی‌دهند، اما خواب‌آلودگی، مکیدن ضعیف و واکنش‌‌های قطع دارو در نوزادان گزارش شده است.

مراقبت‌های پزشکی – پرستاری:

  • در طول درمان با کاربامازپین، تشنج‌های بیمار را از نظر نوع، شدت و اورای قبل از تشنج بررسی کنید.
  • در شروع درمان با کاربامازپین، آزمایش شمارش سلول‌های خونی را در ابتدای هر هفته و سپس ماهیانه انجام دهید. در صورت بروز علائم تضعیف مغز استخوان، لازم است کاربامازپین قطع شود.
  • در طول درمان با کاربامازپین، عوارضی مانند اضطراب و پریشانی  به ویژه در سالمندان ممکن است مشاهده شود.
  • درمان با کاربازپین می‌تواند  افکار خودکشی را در فرد به همراه داشته باشد. این نکته به ویژه در هفتۀ اول بعد از شروع درمان با کاربامازپین قابل توجه است.

  • در طول درمان با کاربامازپین، آزمایش عملکرد کلیوی را هر سه ماه یک بار انجام دهید. آزمایش‌های عملکرد کبدی را نیز انجام دهید.
  • بروز نشانه‌های تضعیف مغز استخوان، تهوع و استفراغ، دو بینی، عدم تعادل و کولاپس قلبی-عروقی از علائم مسمومیت با کاربامازپین محسوب می‌شود.
  • در طول درمان با کاربامازپین، شرایط ذهنی بیمار را بررسی کنید.

مراقبت‌های بیمار و خانواده:

  • در روزهای اول درمان از انجام فعالیت‌هایی که به هوشیاری کامل نیاز دارند، پرهیز کنید.
  • سوسپانسیون کاربامازپین را قبل از مصرف، به خوبی تکان دهید.
  • کاربامازپین سبب می‌شود پوستتان مستعد آفتاب سوختگی شود. بنابراین در طول درمان از ضد آفتاب مناسب استفاده کنید.
  • آب گریپ‌فروت می‌تواند با تأثیر کاربامازپین تداخل داشته باشد. در این مورد با پزشکتان مشورت کنید.
  • از قطع ناگهانی کاربامازپین بپرهیزید؛ زیرا قطع ناگهانی می‌تواند تشنج را افزایش دهد.

  • نشانه‌های تب و لرز، بثورات جلدی، ادرار تیره، مدفوع کم رنگ، زردی پوست و چشم‌ها، گلودرد و شکم درد را گزارش کنید.
  • در زمان مصرف دارو از روش‌های مطمئن پیشگیری از بارداری علاوه بر مصرف داروهای خوراکی ضدبارداری استفاده کنید.
  • درهنگام درمان با کاربامازپین، لازم است مرتب آزمایش خون انجام دهید.
  • مصرف همزمان کاربامازپین با الکل ممنوع است.
  • برای کاهش نشانه‌های گوارشی می‌توان کاربامازپین را با شیر و یا غذا مصرف کرد.

 

 

بیشتر

اسپری بینی میدازولام مورد تأیید قرار گرفت.

سازمان غذا و داروی آمریکا استفاده از اسپری میدازولام را برای استفاده در مهار تشنج‌ها در کودکان بالای 12 سال و بزرگسالان تأیید کرد.

اسپری میدازولام، دارویی برای درمان فوری تشنج‌های پشت هم است. یعنی می‌تواند در تشنج‌های خوشه‌ای، تشنج‌های متناوب و یا تکرارشونده، مورد استفاده قرار گیرد. این دارو به راحتی توسط افراد غیرمتخصص در فضایی خارج از بیمارستان، در هر زمانی که به آن احتیاج  باشد، می‌تواند استفاده شود.

این دارو حتی توسط خود فرد مبتلا به صرع نیز می‌تواند در زمان  بین دو تشنج  استفاده شود یا دیگری در زمان تشنج فرد مبتلا به صرع می‌تواند آن را مصرف کند.

میدازولام، دارویی از گروه بنزودیازپین‌ها است. این داروها در توقف سریع تشنج‌ها خیلی خوب عمل می‌کنند.

این دارو به عنوان داروی ضدصرع روزانه تأیید نشده است و نباید جایگزین داروی ضدصرع فرد شود.

این اولین دارویی است که به عنوان درمان نجات‌بخش، برای مهار تشنج‌های پی‌درپی، بعد از شیاف دیازپام رکتال که به همین منظور استفاده می‌شد، تأیید شده است.

تشنج های پشت هم می‌توانند فرد را به اورژانس کشانده؛ در بیمارستان بستری کنند یا حتی منجر به فوت زودرس شوند. این دارو می‌تواند تغییر بزرگی در زندگی افراد مبتلا به صرع و خانواده‌هایشان ایجاد کند.

اگرچه شیاف دیازپام رکتال نیز در مهار تشنج‌ها بسیار مؤثر بوده است، ولی شیوۀ استفادۀ آن ( رکتال ) مصرف آن را محدود می‌کرد. به نظر می‌رسد میدازولام انتخاب اثربخش‌تری باشد، چرا که استفاده از اسپری بینی، راحت‌تر می‌تواند در موقعیت‌های مختلف به ویژه برای نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به صرع، استفاده شود.

بیشتر

دستگاه‌های کنترل‌ تشنج

داروهای ضدصرع در هر 10 نفر مبتلا به صرع،  قادر به کنترل تشنج‌ها در حداقل سه نفر نیستند یا عوارض جانبی جدی ایجاد می‌کنند. در بعضی از افراد امکان جراحی و برداشتن قسمتی از مغز که باعث تشنج می‌شود، وجود دارد. برای بعضی دیگر جراحی درمان انتخابی نیست یا فرد به دلایلی مایل به انتخاب آن نیست.

درمان با دستگاه‌هایی که امواج کوتاه الکتریکی به سیستم عصبی می‌فرستند، یکی از درمان‌های دیگر است.

در سال 1980  تحریک الکتریکی با استفاده از کاشت دستگاه آغاز شد.

VNS یا تحریک عصب واگ (Vagus Nerve Stimulation ) یکی از روش‌های درمان صرع مقاوم به درمان است ؛ که می‌تواند تعداد تشنج‌ها را کاهش دهد. VNS شبیه یک میس پیکر است که عصب واگ را در گردن تحریک می‌کند. در این روش یک محرک کوچک ( pacemaker ) زیر پوست گردن، نزدیک عصب واگ در قسمت چپ کاشته شده  که عصب واگ را در فاصله‌های زمانی معین تحریک کرده و با انتشار این تحریک‌ها به مغز، فعالیت تشنجی متوقف می‌شود.

تحریک عصب واگ ( VNS)

تحریک عصب واگ با ارسال امواج الکتریکی منظم و ملایم به مغز به وسیلۀ عصب واگ از بروز تشنج جلوگیری می‌کند. گاهی‌اوقات از آن به عنوان پیس‌میکر مغز نام برده می‌شود.

یک دستگاه تحریک‌کننده، در زیر پوست سمت چپ قفسۀ سینه کار گذاشته می‌شود. یک سیم از این دستگاه در اطراف عصب واگ در گردن کاشته می‌شود.

فردی که دستگاه VNS دارد، از چگونگی عمل دستگاه مطلع نمی‌شود.

درمان با این دستگاه برای بزرگسالان و کودکان بالاتر از 4 سال در نظر گرفته شده است.

این دستگاه برای درمان انواع صرع موضعی که به داروها جواب نداده‌اند ( صرع های مقاوم به درمان) به کار می‌رود.

در تحریک عصب واگ، معمولاً حذف کامل تشنج‌ها اتفاق نمی‌افتد. اما در خیلی از بیماران، کاهش ۵۰ درصدی تعداد و شدت تشنج‌ها گزارش شده است.

بیشتر

رژیم کتوژنیک

رژیم کتوژنیک کلاسیک، یک رژیم غذایی مخصوص با میزان چربی بالا و کربوهیدرات کم است که کمک می کند در بعضی از افراد مبتلا به صرع، تشنج‌ها کنترل شود. پزشکان معمولاً این رژیم را برای کودکانی که تشنج‌هایشان با داروهای مختلف ضد صرع کنترل نشده است، به کار می‌برند.

در نوع کلاسیک رژیم کتوژنیک، به ازای هر 3 یا 4 گرم چربی، یک گرم کربوهیدرات و پروتئین مصرف می‌شود. این رژیم فقط باید توسط متخصص مغز و اعصاب تجویز شده و به دقت توسط یک متخصص تغذیه پیگیری شود.

نام این رژیم (کتوژنیک)، به معنای تولید کتون در بدن است. وقتی از چربی در بدن به عنوان منبع انرژی استفاده شود؛ کتون‌ها تشکیل می‌شوند. معمولاً بدن از کربوهیدرات‌ها مانند شیرینی، نان یا برنج برای تولید انرژی استفاده می‌کند. چون در رژیم کتوژنیک میزان مصرف کربوهیدرات بسیار کم است؛ چربی‌ها به عنوان منبع انرژی بدن فعال می‌شوند و در نتیجه، کتون‌ها در بدن ایجاد می‌شوند. سطح بالای کتون در خون، منجر به کنترل تشنج‌ها می‌شود.

غذاهای این رژیم شامل کره، سس مایونز، کره بادام زمینی و روغن‌ها مثل روغن زیتون یا روغن کانولا هستند. به دلیل محدودیت استفاده از پروتئین و کربوهیدرات در این رژیم، طبخ غذا در این رژیم بسیار مهم است.

این رژیم در اسپاسم نوزادی، سندرم دراوت (Dravet) و تشنج‌های موضعی کودکان به خوبی پاسخ می‌دهد.

رژیم کتوژنیک معمولاً با نظارت یک متخصص مغز و اعصاب و یک متخصص تغذیه در بیمارستان آغاز می‌شود. کودک معمولاً ساعاتی را تحت نظر یک متخصص، ناشتا می‌ماند ( به جز آب ) و سپس رژیم برای او شروع شده و میزان کالری به آرامی افزایش می‌یابد. دلیل شروع این رژیم در بیمارستان، این است که هرگونه افزایش تشنج در کودک کنترل شود و همچنین به خانواده، در این مورد آموزش کافی داده شود.

بیش از نیمی از کودکانی که تحت این رژیم قرار می‌گیرند، حداقل 50 درصد از تشنج‌هایشان کاهش می‌یابد. حدود 10 تا 15 درصد از کودکان نیز، تشنج‌هایشان به صورت کامل کنترل می‌شود.

 

سؤال‌هایی در مورد رژیم کتوژنیک 

🔹ترکیبات این رژیم چیست؟

در این رژیم، مواد غذایی اصلی یعنی پروتئین، چربی و مواد قندی به نسبت خاص مورد استفاده قرار می‌ گیرند؛ به طوری که پروتئین به میزان لازم برای بدن(یک گرم پروتئین برای هر کیلوگرم)؛ مواد قندی و نشاسته‌ای به مقدار خیلی کم و مواد چربی به میزان بیشتر( 90-80 ٪) مورد استفاده قرار می‌گیرند.

🔸در این رژیم، چند وعده غذا مصرف می‌شود؟

سه وعده : صبحانه، نهار و شام

🔹آیا در فاصلۀ بین غذاها نمی‌توان چیزی به کودک داد؟

فقط مقداری آب یا چای کمرنگ بدون قند و شکر و گاهی می‌توان یک پر کاهو مصرف کرد. میوه و آبمیوه همراه سه وعده غذا داده می‌شود.

🔸اگر کودک تمام غذای خود را نخورد، آیا می‌توان کم‌کم و با فاصله تا نوبت بعدی به او غذا داد؟

خیر. محتویات هر وعدۀ غذایی باید حداکثر تا نیم ساعت پس از شروع خورده شود. در صورتی که کودک نخورد، پس از این مدت نباید مصرف شود. چون هر وعده غذا، دارای مقدار معین قند، چربی و پروتئین است و باید با فواصل معین مصرف شوند تا در بدن ایجاد کتون کنند.

🔹در صورتی که در ادرار کتون نباشد یا کتون ادرار کم باشد؛ آیا تشنج شروع می‌شود؟

وجود کتون در ادرار نشانۀ رعایت رژیم بر طبق دستور العمل داده شده است و نبودن کتون در ادرار یعنی حالت اسیدی از بین رفته است و تشنج شروع می‌شود.

🔹مقدار مایعات از چه نوع و چه مقدار می‌تواند باشد؟

آب یا چای کمرنگ بدون قند یا شکر، شربت آبلیمو (لیموترش تازه یک عدد متوسط) همراه با قند ساخارین یا نوشابه رژیمی( سون آپ) که قند آن ساخارین است؛ در هر 24 ساعت، میزان 600-500 سی‌سی مصرف می‌شود.

🔸آیا می‌توان از قندهای مصنوعی مانند ساخارین و غیره استفاده کرد؟

بله می‌توان روزانه 5-4 عدد قند ساخارین برای شیرین کردن چای صبحانه، شربت و غیره استفاده کرد.

🔹در صورتی که کودک بیمار شد چه باید کرد؟

مثل موارد دیگر، دستورات دارویی پزشک را رعایت کنید. با این تفاوت که چون شربت‌ها ممکن است دارای شکر باشند و دراین رژیم مقدار قند بسیار حساس است؛ تا جایی که می‌توان از قرص، کپسول و آمپول استفاده شود. اگر شربتی که مصرف می‌شود، شیرینی آن از قندهای مصنوعی مانند ساخارین باشد اشکالی ندارد.

🔸در صورتی که کودک تب کرد، مقدار مصرف مایع همان محدودیت قبلی را دارد؟

می‌توان 300-100 سی‌سی آب بیشتر استفاده کرد و بعد از برطرف شدن تب کودک، همان محدودیت رعایت شود.

🔹آیا می‌توان به کودک بستنی داد یا برای او در منزل درست کرد؟

به غیر از آنچه در دستورات رژیمی آمده است، هیچ چیز دیگری نباید مصرف شود. ولی می‌توان از همان شربت آبلیمو با قند ساخارین یا نوشابۀ رژیمی در قالب‌های بستنی ریخت و در فریزر گذاشت تا به صورت بستنی یخی درآید و بین غذا مصرف کرد.

بیشتر

درمان جراحی صرع

درمان جراحی صرع، درمانی انتخابی برای زمانی است که تشنج‌ها با دارودرمانی یا سایر روش‌های درمانی ( رژیم درمانی )‌ کنترل نمی‌شوند. درمان جراحی صرع، بیش از صد سال است که در دنیا انجام می‌شود. آزمایش‌ها و تکنیک‌های جراحی صرع در طول سال‌های اخیر، پیشرفت‌های چشمگیری داشته است.

در بعضی بیماران، درمان جراحی ممکن است به کنترل کامل تشنج‌ها و بهبودی کامل منجر شود. در بعضی دیگر، ممکن است کمک کند تا تعداد تشنج‌ها یا شدت آنها کمتر شود.

به طور کلی درمان جراحی صرع، دو نوع اصلی دارد که هر یک به شیوۀ متفاوتی عمل می‌کنند :

  1. برداشتن قسمتی از مغز که کانون تشنج است : این درمان برای افرادی مناسب است که تشنج‌هایشان در یک قسمت از مغز اتفاق می‌افتد؛ که این کانون به وسیلۀ  جراحی برداشته می‌شود. معمولاً قسمت کوچکی را برش می‌دهند و خارج می‌کنند، که بستگی به محل شروع تشنج و میزان خطر برش جراحی در مغز دارد. در برش جراحی مغز و برداشتن کانون تشنج، دو روش اعمال می‌شود : الف : برداشت بافتی از مغز که معمولاً در جراحی تومورها یا ناهنجاری‌های مغز به کار می‌رود. ب : لوبکتومی که به برش و خارج کردن یک لوب مغز می‌گویند. ( به قسمت‌های مختلف مغز، «لوب» گفته می‌شود.) معمولاَ لوبکتومی در  لوب‌های تمپورال و فرونتال، بیشتر شایع است. البته ممکن است این روش، برای دیگر لوب‌های مغز هم  به کار رود.
  2. روش دیگر درمان جراحی، قطع ارتباط بین سلول‌های عصبی ( نرون‌ها )‌در مغز است. این روش کمک می‌کند تا تعداد تشنج‌ها یا شدت آنها کمتر شده یا کاملاً گسترش فعالیت تشنجی را متوقف می‌کند. این روش زمانی استفاده می‌شود که تشنج‌ها بیش از یک منطقۀ شروع داشته باشند یا در منطقه‌ای آغاز شوند که نتوان آن را به راحتی و بدون خطر برداشت.
بیشتر