علت‌های بروز صرع در سنین مختلف، متفاوت هستند.

در بسیاری از افراد، علت واضحی برای صرع پیدا نمی شود و ممکن است عوامل ژنتیک دخیل باشند. ارتباط بین تشنج ها و ژنتیک، خیلی پیچیده است و هنوز آزمایش های ژنتیک برای تشخیص بسیاری از انواع صرع، در دسترس نیست.

بعضی از کودکان با مشکلاتی در ساختار مغز به دنیا می آیند که احتمال بروز تشنج را در آنها افزایش می دهد.

حدود یک سوم از کودکان با طیف اوتیسم، ممکن است اختلال تشنج هم داشته باشند.

عفونت ها هم یکی از شایع ترین علت های بروز صرع هستند. بعضی عفونت ها می توانند روی مغز، اثراتی به جا بگذارند که منجر به تشنج شود.

در میانسالی تومورهای مغزی، سکته های مغزی و ضربه به سر شایعتر هستند.

در سالمندان شایعترین علت بروز صرع، سکتۀ مغزی است. سایر وضعیت ها مانند آلزایمر، یا دیگر بیماری های مغزی که عملکرد مغز را تحت تأثیر قرار دهد می تواند موجب تشنج شود.

 

شایع ترین علت های تشنج بر اساس سن عبارتند از :

• در نوزادان :

ناهنجاری های مغز

کمبود اکسیژن در زمان زایمان

کاهش قند خون، کلسیم و منیزیم خون؛ و دیگر مشکلات الکترولیت های خون

مشکلات زمان تولد یا زایمان سخت

خونریزی داخل جمجمه

استفادۀ مادر از دارو در هنگام بارداری

 

• در نوزادان و کودکان :

تب و تشنج

تومورهای مغزی ( به ندرت )

عفونت ها

 

• در کودکان و بزرگسالان :

ضربۀ مغزی

عوامل ژنتیک

عوامل مادرزادی ( مثل سندرم داون؛ فلج مغزی؛ نوروفیبروماتوز )

بیماری های پیشروندۀ مغزی ( به ندرت)

 

• در سالمندان :

سکته های مغزی

بیماری آلزایمر

تروما

 

داشتن اطلاعات لازم در اين موارد مي تواند در پيشگيری از صرع، مؤثر باشد:

 

قبل از زايمان

آسیب ها و ضربه هاي قبل از زايمان يا در هنگام زايمان که ناشي از كمبود اكسيژن رساني به مغز است؛ علت نسبتاً شايع تشنج ها در دوران نوزادی و كودكي است. با به كارگيری روش هاي مناسب و مراقبت های دورۀ بارداری و زايمان، از اين عوارض کم شده است . ولی هنوز هم بیست درصد علت های بروز صرع، ناشي از كمبود اكسيژن  مغز در دوران جنينی و يا در هنگام زايمان است.

 

ضربه های مغزی

ضربه های مغزی حدود 10 – 15 درصد علت بروز صرع را تشكيل می دهند؛ كه شامل آسیب هایی است كه به دلیل ضربه به سر وارد مي شوند مانند تصادف اتومبيل، سقوط از بلندی و……..

تشنج ناشي از ضربه های مغزی، ممكن است با فاصلۀ كوتاهی از ضربۀ مغزی و يا سال ها پس از آن اتفاق بيفتد. نكتۀ مهم اين است كه هر چه مدت زمان بيهوشي ناشي از ضربۀ مغزي، طولاني تر باشد؛ شانس وقوع تشنج نيز بيشتر است. البته اين نكته را هم بايد در نظر داشت كه همۀ كسانی كه دچار ضربۀ مغزی می شوند، مبتلا به صرع نمی شوند.  در افرادی که بعد از ضربه های مغزی،  بيهوشی ندارند؛ به ندرت تشنج  اتفاق می افتد. ولی باید دقت کرد كه نوزادان و كودكان، به اين ضربه ها بسيار حساس هستند. بنابراین نبايد نوزاد را تکان های شدید داد. این حركت مكرر و مداوم به سر و جمجمۀ نوزاد، می تواند احتمال بروز  صرع و دیگر ضايعۀ مغزي را در او بیشتر کند.

بیماری های عفوني

صرع ممكن است به علت عفونت هاي مغزي يا آنسفاليت‌های مغزي و مننژيت به وجود آید.  بعضی بيماری‌های عفونی مانند لوپوس هم ممکن است آسیب‌هایی را به مغز وارد کنند.

تومورهای مغزی

تقريباً 35 درصد تومورهاي مغزی، موجب تشنج می شوند.

 

علت‌های متابوليک

اختلالات قند خون، بيماری كليوی و كبدی  از علت های مهم و شايع تشنج هستند. اين موارد قابل درمان بوده و پس از درمان آنها، تشنج فرد نيز بهبود مي يابد. اختلال های متابوليكي ارثي نادر نيز مي توانند موجب  تشنج های صرعی شوند؛ مانند “بيماري سی تاكس“ ( CTX )

 

سكته های مغزی

سكته های مغزی، علت اوليۀ صرع در بيماران 60 سال به بالا است. البته همۀ سكته ها موجب صرع نمی شوند و تنها چهار الي پنج درصد اين بيماران دچار صرع می شوند. هر چه وقوع تشنج، به سکتۀ مغزي نزديكتر باشد، شانس ماندگاری آن كمتر است. تشنج هاي پس از سكتۀ مغزي، معمولاً به داروي هاي ضد صرع، به خوبی پاسخ مي دهند.

 

مصرف داروها

مصرف داروهایي مثل كوكائين نیز موجب تشنج مي شوند. قطع ناگهاني داروهایي كه به صورت طولاني مدت مصرف شده اند، ممكن است موجب تشنج های صرعی شوند. بايد به افرادي كه آستانۀ تشنج پائيني دارند، هشدار داد که با مصرف برخي داروهاي آرامبخش و ضدافسردگي ممكن است دچار تشنج های صرعی شوند.