بسیاری از فرزندان افراد مبتلا به صرع ، تشنج یا صرع نخواهند داشت؛ اما چون برخی ژن ها از خانواده انتقال می یابد، این احتمال وجود دارد.

خوب است نکات زیر را بدانیم :

• کمتر از دو در 100 نفر در افراد جامعه در طول زندگی خود دچار صرع می شوند.
• این احتمال برای کودکانی که پدر مبتلا به صرع دارند اندکی بیشتر است.
• اگر مادر مبتلا به صرع باشد و پدر سالم، این احتمال به کمتر از پنج در 100 نفر می رسد.
• اگر هر دو والدین مبتلا به صرع باشند ، احتمال وقوع کمی بیشتر خواهد شد.
• اکثر کودکان از یک والد مبتلا به صرع ، سالم خواهند بود؛ فقط شانس ابتلا به یکی از انواع صرع در آنها بیشتر است.

بعضی انواع صرع، بیشتر از انواع دیگر، به وسیلۀ ژن ها منتقل می شوند. مثلاً در والدین مبتلا به صرع ابسانس، فرزندان احتمال خطر بیشتری برای ابتلاء به صرع دارند.( حدود 9 درصد ) در حالی که در سایر انواع صرع های منتشر یا موضعی، این رقم به حدود پنج درصد می رسد.

زمینۀ انتقال ژنتیکی بیشتر سندرم های صرعی، نامشخص است. در بیشتر موارد، صرع های ژنتیکی، خوش خیم هستند و به راحتی درمان می شوند و احتمال ابتلای فرزندان هم کم است.

در یک فرد یا خانواده، تعیین دقیق نوع صرع و تعداد افراد مبتلا، امکان تعیین احتمال انتقال ژنتیکی آن را فراهم می کند.

مشخص شده است که بعضی سندرم های صرعی ممکن است بر اساس مبانی ژنتیکی مندل (Mendelian) انتقال پیدا کنند؛ مانند تشنج نوزادی خوش خیم، صرع لوب تمپورال (اتوزوم غالب)؛ و صرع لوب فرونتال شبانه (اتوزوم غالب).

در بعضی سندرم های صرعی، ممکن است نوع انتقال به وسیلۀ مدل های وراثتی پیچیده ای صورت پذیرد. به این معنی که بیش از یک ژن تأثیر داشته باشند یا عوامل محیطی نیز مؤثر باشند و منجر به فنوتیپ خاصی شوند. از این موارد می توان به صرع میوکلونیک جوانی، صرع های منتشر با تب و تشنج، صرع ابسانس که در سنین بالاتر همراه با صرع تونیک کلونیک یا صرع میوکلونیک همراه می شوند؛ اشاره کرد.