آتونیک به معنای از دست دادن تون ماهیچه‌ای است. در تشنج آتونیک، فرد ناگهان تون عضلانی خود را از دست می‌دهد، بنابراین سر یا بدنش، ممکن است شل شده و بیفتد.

نام دیگر این تشنج‌ها، حمله‌های افتادن (Drop attack)  است.  بعضی از کودکان ناگهان فقط سرشان می‌افتد.

تشنج‌های آتونیک می‌توانند هم شروع منتشر( در دو طرف مغز)  و هم شروع موضعی ( در یک منطقه)  داشته باشند.

این تشنج‌ها معمولاً کمتر از 15 ثانیه طول می‌کشند. افراد مبتلا ممکن است در اثر سقوط، آسیب ببینند. محافظت از سر با وسایلی مانند کلاه ایمنی یا جلیقه‌های محافظ ممکن است برای امنیت و سلامت فرد مورد نیاز باشد.

تشنج‌های آتونیک معمولاً در کودکی شروع می‌شوند و ممکن است تا بزرگسالی هم طول بکشد. اغلب این تشنج‌ها همراه سندرم‌هایی مانند سندرم دراوت یا لنوکس گاستو دیده می‌شوند.

بعد از تشنج آتونیک، فرد ممکن است به نظر گیج و یا هوشیار به نظر برسد. اغلب فرد می‌تواند به سرعت به فعالیت عادی خود بازگردد. بعضی از افراد نیاز دارند کمی بعد از تشنج، استراحت کنند.

اگر فرد ناگهان زمین بیفتد، ممکن است آسیب ببیند. در این موارد نیاز به کمک‌های اولیه برای جراحت ایجاد شده، ضرورت دارد. اگر جراحت جدی باشد( مثل شکستگی استخوان یا سر ) شاید نیاز باشد فرد به اورژانس مراجعه داشته باشد.

توصیف اطرافیان بیمار از مشاهده‌هایشان یا ضبط  فیلمی از تشنج، در تشخیص این نوع می‌تواند بسیار اهمیت داشته باشد. در بعضی از موارد ویدئو مانیتورینگ برای تشخیص انجام می‌شود.

در مواردی که تشخیص واضح نیست یا تشنج‌ها با دارودرمانی کنترل نمی‌شوند، آزمایش‌های دیگری لازم است انجام شود. آزمایش‌هایی که ضربان قلب، فشار خون یا مشکلات دیگری را که ممکن است منجر به سقوط و افتادن ناگهانی بیمار شوند، بررسی کند.

داروهای مختلفی برای کنترل این تشنج‌ها به کار می‌روند مانند سدیم والپروات، توپیرامات، لوتیراستام، لاموتریژین، کلونازپام، کلوبازام، فلبامات و داروهای دیگر. به هرحال داروهای ضد صرع اغلب محدودیت اثرگذاری برای کنترل این نوع تشنج دارند. زمانی که داروها در کنترل تشنج مؤثر نباشند، روش‌های دیگر درمان مانند رژیم‌های غذایی یا استفاده از دستگاه VNS پیشنهاد می‌شود.