Mohsen  Aghaee Hakak,MD Neurologist, Epilepsy Monitoring Unit, Razavi Hospital, Mashhad,Iran

Sleep and epilepsy are closely related. Hypersynchronization occurs during sleep and this phenomenon exacerbates epileptic seizures and epileptiform activities in some epileptic syndromes. Certain epilepsies are associated with sleep, especially in children. Epilepsy may aggravate by both sleep and sleep deprivation. Sleep disorders, on the other hand, are commonly seen in patients with epilepsy. Effective treatment of sleep disorders, especially sleep apnea, can improve the control of seizure attacks. In addition, the quality and quantity of sleep can be affected by seizures or antiepileptic drugs. Some sleep disorders, such as parasomnias, can mimic epileptic seizures and make it difficult to differentiate from epilepsy.

Given the above, screening, diagnosis and treatment of sleep disorders are an important part of the treatment and care of epileptic patients.

Keywords: sleep, epilepsy, parasomnia

 Sara Abedi1, Narges Zeinalzadeh2, Leila Mehdizadeh3, Yousef Panahi4   1, 2, 3- Department of Animal Sciences, Faculty of Natural Sciences, University of Tabriz, Tabriz, Iran.

4- Department of Basic Sciences, Faculty of Veterinary Medicine, University of Tabriz, Tabriz, Iran.

Background: This study aimed to compare the number of spikes induced by acute and chronic intraperitoneal injection of pentylenetetrazol in adult male rats.

Methods: In this study, 22 adults male Wistar rats (200-250 g) were used in the control (n=6), acute (n=6) and chronic group (n=10). After anesthesia with the combination of ketamine (80 mg/kg) – xylazine (eight mg/kg), the animal’s head was held fixed using a stereotaxic device and after longitudinal incision in the scalp and wiping the tissue and determining the Bregman point, the intracranial recording electrode was inserted into the CA1 hippocampal striatum layer and seizure activity was induced by intraperitoneal injection of pentylenetetrazol (80 mg/kg). After digestion, the recording electrode was inserted into the CA1 hippocampal striatum layer and seizure activity was induced by intraperitoneal injection of pentylenetetrazole (80mg/kg). Animals were anesthetized with the combination of ketamine (80 mg/kg) – xylazine (eight mg/kg) and after fixation using a stereotaxic apparatus, followed by longitudinal incisions in the scalp and wiping the tissues on the skull, intracranial recording electrodes were placed in the CA1 hippocampal striatum layer, and seizure activity were induced by intraperitoneal injection of pentylenetetrazol (80 mg/kg). In the control group, after recording the activity in basal condition, normal saline and in the acute, group were injected intraperitoneally with pentylenetetrazole and the number of spikes was evaluated by eTrace software. However, whereas in the chronic group for eight weeks on Saturday, Monday and Wednesday, 30 mg/kg pentylenetetrazole were injected intraperitoneally and after the end of this epileptic activity period, similar to the grave group. Diazepam 10 mg/kg was used to suppress epileptic activity induced by pentylenetetrazol.

Results: The results of the present study showed that no spike activity was recorded in the control group and the number of spikes in the acute group compared to the chronic group did not show a significant difference, although the number of spikes in the chronic group in compared with the acute group had been decreased. Data were analyzed by SPSS software version 22 using one-way ANOVA Tukey post hoc test. P <0.05 were considered significant.

Conclusion: The decrease in the number of spikes in animals that are chronically affected by epilepsy is likely to reflect the role of specific biological pathways in the pathophysiology of epilepsy, which requires further study to identify these pathways.

Keywords: Acute, Chronic, Rat, Epilepsy, and Pentylenetetrazol

شکل دارویی:

داروی پرگابالین به سه شکل کپسول، محلول و قرص آهسته رهش موجود است. این دارو، دارویی خوراکی است که برای درمان صرع، درد عصبی، فیبرومیالژیا و اختلال اضطراب عمومی تجویز می‌شود. 

مکانیسم اثر :

 مکانیسم اثر ضد تشنج و ضد درد عصبی پرگابالین ناشناخته است. این تأثیر ممکن است مربوط به تمایل  اتصال بالای پرگابالین به زیر مجموعه آلفا 2 – دلتای کانال های کلسیم وابسته به ولتاژ در بافت مغز باشد.

موارد مصرف:

1. کنترل دردهای عصبی همراه با نوروپاتی محیطی دیابتیک
2. درمان کمکی در درمان صرع بزرگسالان
3. کنترل دردهای عصبی بعد از درگیری با ویروس هرپس زوستر
4. کنترل دردهای عضلانی
5. درمان اضطراب

موارد توجه:

1. در سالمندان به علت نقص وابسته به سن در کلیه، تنظیم میزان مصرف ضروری است.
2. در صورت پیشرفت میوپاتی و افزایش سطح کراتین کیناز سرم، باید مصرف دارو قطع شود.
3. کاهش مشخص تعدادپلاکت (حدود 20 درصد از سطح پایه ) در مصرف پرگابالین ثبت شده است.
4. در مصرف همزمان با داروهای آنتی دیابتیک و تیازولیدین ها، ورم در اندام ها دیده می شود.

عوارض جانبی :

 گیجی، خواب آلودگی، عدم تعادل، سردرد، لرزش، دردهای عصبی، خستگی، تاری دید، دو بینی، مشکلات بینائی، درد در حلق و بینی، سرگیجه، خشکی دهان، یبوست، افزایش اشتها، درد و التهاب مفاصل، درد پشت، اسپاسم عضلات، سینوزیت، احتمال ابتلا به عفونت، درد سینه

تداخل دارویی:

 –          داروهای تضعیف کنندۀ سیستم عصبی مانند الکل، لورازپام

–          پرگابالین همراه با تیازولیدین ها باعث احتباس مایعات و افزایش وزن می شوند. در نتیجه احتمال تشدید نارسایی قلبی بیشتر می شود.

نکته های قابل توصیه:

1. مصرف این دارو باعث گیجی و خواب آلودگی می شود.
2. قطع دارو باید به آهستگی و با نظر پزشک صورت بگیرد.
3. قطع سریع دارو موجب بی خوابی، تهوع، سردرد و اسهال می شود.
4. جذب دارو وابسته به غذا نیست؛ در صورتی که بیمار مشکل گوارشی داشته باشد، می تواند دارو را بعد از غذامصرف کند.
5. مواردی مانند درد عضلانی، کشش و ضعف عضلانی باید به سرعت به پزشک گزارش شود.
6. اگر مصرف یک نوبت از دارو را فراموش کردید، به محض یادآوری، آن را مصرف کنید. اگر زمان مصرف نوبت بعدی نزدیک است، از مصرف نوبت فراموش شده، چشم پوشی کنید و و دقت کنید در نوبت بعدی، میزان دارو را دو برابر نکنید.

نام تجاری:

• توپوماکس

 توپیرامات، فراوانی و دورۀ تشنج را کاهش می دهد و در درمان بعضی انواع صرع استفاده می شود.

مکانیسم اثر:

• توپیرامات با مهار عملکرد کانال های سدیم و تشدید اثر گابا باعث ورود یون کلر به داخل نورون ها می شود.

نکته های مهم:

• توپیرامات می تواند مانع از ایجاد سردردهای میگرنی در افراد بالغ و کودکان بالای 12 سال شود.
• خطر ایجاد سنگ کلیه در افرادی که از توپیرامات استفاده می کنند، دو تا چهار برابر بیشتر از افراد معمولی است.

عوارض جانبی:

هر دارو به موازات ایجاد اثر درمانی مورد نظر، ممکن است سبب بروز عوارض ناخواسته نیز بشود. اگرچه همۀ این عوارض در یک فرد مشاهده نمی شود، ولی در صورت بروز هر یک از عوارض زیر با پزشک معالج مشورت نمایید.

عوارض جانبی توپیرامات عبارت است از:

• سیستم عصبی مرکزی: سردرد، سرگیجه، بی خوابی، خواب آلودگی، آتاکسی، بیقراری، اختلال تمرکز، توهم، تغییر خلق وخو، اختلال گفتاری، لرزش، افسردگی، تمایل به خودکشی، فراموشی
• سیستم گوارشی: تهوع، استفراغ، بی اشتهایی، خشکی دهان، یبوست، نفخ، التهاب معده، شکم درد
• سیستم تنفس: سرفه، تنگی نفس، التهاب برونش، عفونت های دستگاه تنفس فوقانی
• سیستم ادراری- تناسلی: بی اختیاری یا تکرر ادرار، عفونت های مجاری ادراری، تکرر ادرار، خون در ادرار، التهاب واژن، درد قاعدگی
• سایر: درد قفسه سینه، تپش قلب، کم خونی، تغییر در وزن، کمر درد، دو بینی، ورم اندام ها، تب، سندرم شبه آنفولانزا

مصرف در بارداری و شیردهی:

• بارداری: خانم ها در سنین باروری و به هنگام مصرف توپیرامات باید از روش های مطمئن ضد بارداری استفاده کنند.
• شیردهی: نوازدان شیرخوار که به واسطۀ مادر در تماس با توپیرامات قرار دارند در مقایسه با مادر غلظت پلاسمایی 10 تا 20 درصد توپیرامات را نشان داده اند. توپبرامات در شیر مادر ترشح می شود و در صورتی که نوزاد در معرض توپیرامات قرار دارد باید از نظر اسهال، خواب آلودگی و اضافه وزن مناسب بررسی شود. به طور کلی تجویز توپیرامات در شیردهی باید با احتیاط بسیار انجام شود.

مراقبت های پزشکی – پرستاری:

• در هنگام درمان با توپیرامات، آزمایش های کلیوی، اسید اوریک و میزان مصرف و دفع مایعات، عملکرد کبدی، آلکالین فسفاتاز و سلول های خونی را بررسی کنید.
• درد ناگهانی در چشم، با یا بدون وجود گلوکوم به دنبال مصرف توپیرامات گزارش شده است. این عارضه ظرف یک ماه پس از شروع درمان با توپیرامات، هم در افراد بالغ و هم در کودکان گزارش شده است. در صورت بروز این عارضه، فوراً پزشک را مطلع سازید.
• اختلال در سطح بی کربنات ها می تواند به اسیدوز متابولیک منجر شود، بنابراین در مصرف همزمان متفورمین و توپیرامات باید احتیاط کرد.
• کاهش در توانایی تعریق و افزایش دمای بدن در اثر مصرف توپیرامات ایجاد می شود. این عارضه در کودکان شایعتر است؛ مخصوصاً در آب و هوای گرم و یا زمانی که توپیرامات همراه با داروهای دیگری استفاده شود که دمای بدن را افزایش می دهد. کاهش در دمای بدن نیز در اثر مصرف همزمان توپیرامات با والپروات گزارش شده است. بنابراین در صورت عدم تعریق در زمان فعالیت در هوای گرم، باید پزشک را مطلع سازید.
• تشنج ها را از نظر نوع، مدت، شدت، وجود اورا، عوامل تشدید کننده و عوامل تسکین دهنده بررسی کنید.

مراقبت های بیمار و خانواده:

• در طول درمان با توپیرامات از انجام فعالیت هایی که به هوشیاری کامل نیاز دارند اجتناب کنید.
• در طول درمان با توپیرامات از تغییر وضعیت ناگهانی بپرهیزید.
• کارت شناسایی نشان دهندۀ نوع بیماری و همچنین داروی مصرفی تان را به همراه داشته باشید.
• تاری دید، ورم اطراف چشم و هرگونه نشانۀ آلرژیک را به پزشک اطلاع دهید.
• در طول درمان با توپیرامات از روش های ضد بارداری غیر هورمونی استفاده کنید.
• توپیرامات باید بر اساس دستور پزشک مصرف شود. از قطع ناگهانی توپیرامات اجتناب کنید.
• در طول درمان با توپیرامات مایعات فراوانی مصرف کنید.
• در طول درمان با توپیرامات از قرار گرفتن در ارتفاع و مکان های پر خطر اجتناب کنید.

داروی لاموتریژین داروی ضد صرع می باشد. کاربرد لاموتریژین در درمان صرع در افراد بالغ و کودکان است. درمان افراد بالغ مبتلا به اختلال دو قطبی از دیگر موارد مصرف لاموتریژین است.

نام تجاری:

• لامیکتال

اشکال دارویی:

• قرص : 25 ؛ 50 ؛ 100 میلی گرم
• محلول خوراکی

تداخل های دارویی:

• باربیتورات ها، فنی توئین، پریمیدون و کاربامازپین سطح سرمی لاموتریژین را کاهش می دهند.
• مصرف همزمان والپروئیک اسید، کلیرانس (میزان قابلیت دفع کلیه)  لاموتریژین را کاهش و سطح سرمی آن را افزایش می دهد.
• مهار کننده های اسیدفولیک، اثر لاموتریژین را تشدید می کنند.
• مصرف استامینوفن تأثیر درمانی لاموتریژین را کاهش می دهد.

مصرف در بارداری و شیردهی:

• بارداری:  تأثیر لاموتریژین بر روی جنین، افزایش بروز اثر تراتوژنیک را نشان داده است. به خانم هایی که قصد بارداری دارند توصیه می شود تا قبل از باردار شدن به پزشک مراجعه کنند. مصرف روزانه 5 میلی گرم اسید فولیک پیش از بارداری توصیه می شود.
• شیردهی:  لاموتریژین در شیر مادر ترشح می شود. نوزادان شیرخواری که در تماس با لاموتریژین قرار دارند باید بررسی شوند.

مراقبت های پزشکی – پرستاری:

• خصوصیت و الگوی فعالیت تشنجی لازم است در طول درمان با لاموتریژین ارزیابی شود.
• بروز علائم آلرژیک و احتمال آنافیلاکسی ( واکنش آلرژیک شدید) مورد توجه قرار گیرد.
• در صورت بروز اولین نشانه های حساسیت پوستی، مصرف لاموتریژین قطع شود.
• در طول درمان با لاموتریژین، بیمار باید به طور دوره ای،  معاینۀ دقیق بینایی شود.
• لاموتریژین می تواند با یا بدون غذا مورد استفاده قرار گیرد.
• قطع مصرف لاموتریژین نباید بدون مشورت با پزشک و به طور ناگهانی انجام شود.

مراقبت های بیمار و خانواده:

• در اوایل درمان با لاموتریژین از انجام فعالیت هایی که به هوشیاری کامل نیاز دارد اجتناب کنید.
• برای کاهش عوارض گوارشی دارو را با غذا مصرف کنید.
• از مصرف الکل همزمان با لاموتریژین اجتناب کنید.
• از روش های مطمئن ضد بارداری در طول درمان با لاموتریژین استفاده کنید. لاموتریژین می تواند با برخی قرص های ضد بارداری هورمونی تداخل داشته باشد. در صورت داشتن قصد بارداری با پزشک مشورت کنید.
• در طول درمان با لاموتریژین از کرم مناسب ضد آفتاب استفاده کنید.

برای من صرع داشتن، مثل دوچرخه سواری روی یک چرخ فلک و به همین اندازه نامطمئن است. بین سنین هفت تا 11 سال، صرع مقاوم به درمان داشتم که تحت عمل جراحی همیسفرکتومی (برداشتن نیمی از مغز) قرار گرفتم؛ تا تشنج هایم کنترل شوند. بعد از 18 سال رهایی از تشنج، دوباره صرع من بازگشته است.

بازگشت غیرقابل توضیح تشنج هایم در بزرگسالی، این درک بعد از عمل جراحی مغزم را عوض کرد: این باور که تشنج ها کاملاً از بین رفته اند. حس کردم دنیای درمان، به من خیانت کرده است و این فکر که تصمیم درستی برای انتخاب عمل جراحی مغز گرفته بودم؛ برایم حس بدی داشت. عصبانی، گیج و آشفته بودم و درون متلاشی شده ام زمزمه می کرد: “این عدالت نیست.” همسرم شاهد این حجم خشم در من از بازگشت صرعم بود. فکر می کردم صرع، مرا شکست داده است. حس می کردم الان که عشق زندگی ام، در معرض این ترس قرار گرفته که تشنج بعدی ام، چه زمانی خواهد بود؛ همان ترسی است که خانوادۀ من در کودکی ام داشتند. احساس گناه می کردم. وجدانم فریاد می زد که با داشتن صرع، من به آدم هایی که دوستشان دارم صدمه می زنم.

احساس ضعف می کردم و حالا هربار تشنج اتفاق می افتاد، یک چالش جدید بود. اولین تلاش درمان دارویی برای کنترل تشنج ها موفقیت آمیز نبود و عوارضی داشت که مرا به سمت افکار خودکشی و پارانوئید ( اختلال شخصیت بدگمان ) پیش برد. متقاعد شده بودم که همسرم آنجاست تا به من آسیب بزند و هیچ اعتمادی به هیچ کسی نداشتم. دومین تلاش دارویی، تشنج هایم را کنترل کرد و عوارض جانبی زیادی نداشت. شاید لازم بود برای این حقیقت که تشنج هایم با مصرف یک نوع دارو و دوبار در روز، کنترل شدند، جشن می گرفتم؛ ولی به دلایلی حس می کردم یک زندگی تمام و کمال به اندازۀ یک ” کودکی که عمل جراحی همیسفرکتومی داشته” ندارم؛ چون قلبم به من می گفت دارو خوردن، نقص جسمی مرا آشکار می کند؛ نقص بخش هایی از من که تخریب شده اند.

فکر می کردم بازگشت صرعم، شخصیتم را دوباره تعریف کرده است و این منجر به این باور در من می شد که کار اشتباهی انجام داده ام و لازم است برای خودم و دیگران احساس ناامیدی داشته باشم. از فکر تلاش دوباره برای کنار گذاشتن داروهایم، به خودم می لرزیدم؛ چرا که می دانستم این فکر در کسانی که دوستشان دارم، وحشت ایجاد می کند؛ ترس اینکه من سلامتم را به خطر می اندازم.

برای سازگاری با صرعی که بازگشته، مشکلاتی داشتم. حس می کردم حالا که صرع دوباره بازگشته است، دوباره ترس را به خانواده و دوستانم داده ام. پذیرش این که دوباره دچار صرع شده ام، برایم غیرممکن بود. آوردن کلمه ها به لب هایم و باز کردن دهانم، این حس را به من می داد که “بار” بزرگی به دیگران تحمیل کرده ام، ولی آنها با روی باز آن را می پذیرفتند. حس می کردم صرع دوباره مرا مثل فردی نقاشی کرده است که اصلاً نباید تحت هیچ گونه شرایط ناگواری قرار بگیرد.

از شروع اولین تشنجم، من بیشتر حرف می زدم تا گوش کنم. حس می کردم صرع در من حرف اول را می زند و بقیه در مرتبۀ بعدی قرار دارند. با همسرم در مورد وضعیت جدیدم خیلی کم حرف می زدم. معمولاً عصبانی می شدم و به ندرت ساکت می شدم. نمی دانستم چگونه کمک بگیرم. نمی دانستم چگونه به دیگران بلند بگویم که حس می کنم صرع، زندگی شاد ما را خراب و پژمرده ساخته است.

خوشبختانه حرف های همسرم اثری قوی روی من داشت و باعث شد تا دنیای سیاه و سفیدم، رنگی شود. همین اواخر روزی او را بوسیدم و او در جواب گفت : “می دونی چه قدر کم مرا می بوسی؟ وقتی تشنج داری، حتی زمانی که نمی دونی چه چیزی در جریانه، هنوز می تونی من رو تشخیص بدی و مرا ببوسی. این کار باعث می شه در اون لحظه ها، من احساس راحتی کنم.”

بعد از شنیدن کلمه های او، فهمیدم می توانم موقعیت کنونی ام را در زندگی برای خودم انعکاس دهم، ارزیابی کنم و آن را اصلاح کنم. اگرچه نمی توانم تمام دغدغه های جسمی ام را حل و ناپدید کنم؛ ولی می توانم با بوسه ای به زنی که عاشقش هستم، در او احساس راحتی ایجاد کنم. این بوسه ها برای او اطمینانی را به وجود می آورد که اگرچه ما در مسیری نامطمئن قدم برمی داریم، ولی عشق من به او پایدار می ماند و نشانۀ آن هم بوسه هایی است که نشان می دهد این عشق بین ما جاری است. من می توانم هنوز عشق و محبتم را به کسانی که دوستشان دارم ثابت کنم.

منبع : https://themighty.com/2016/12/accepting-the-return-of-epilepsy

   شب گذشته 19 بهمن‌ماه، مصادف با دومین دوشنبه ی فوریه که روز جهانی صرع نام گرفته است، پل طبیعت تهران از ساعت 18، با هدف حمایت از افراد مبتلا به صرع بنفش شد.

   انجمن جهانی صرع در سال جاری، با شعار ” بیایید نوری برای صرع بیفروزیم! ” از تمامی کشورهای جهان درخواست کرده است که با هدف کاهش نگرش منفی نسبت به این بیماری، همسو با این انجمن مراسمی هماهنگ برگزار کرده و نمادهای شهری به رنگ بنفش دربیایند.

   انجمن صرع ایران نیز در راستای هدف انجمن جهانی، با پیگیری های مکرر موفق شد حمایت مسئولان پل طبیعت را جلب کرده و این نماد نوین شهر تهران را به رنگ بنفش دربیاورد.

   انجمن صرع ایران از این رویداد عکس و فیلم تهیه کرد تا بتواند آن را برای انجمن جهانی صرع ارسال کند تا نام ایران نیز به عنوان شرکت کنندۀ فعال در این رویداد به ثبت برسد.

   این رویداد در روز 18 بهمن ماه به وسیلۀ خبرگزاری ها و فضاهای مجازی به اطلاع عموم مردم رسید و در زمان نورپردازی بنفش، تصویر آن در سایت تهران من نیز بارگذاری شد.

   با وجود تلاش های بسیاری که انجمن صرع ایران از سال های گذشته برای نورپردازی بنفش برج میلاد و برج آزادی کرده بود، با پاسخ منفی مسئولان این برج ها رو به رو شد.

والپروئیک اسید (والپروات سدیم، دی والپروئکس) یکی از داروهایی است که می‌تواند از بروز تشنج جلوگیری کند و صرع را کنترل می کند. این دارو به تنهایی یا به همراه داروهای دیگر برای درمان صرع مصرف می‌شود.

اشکال دارویی :

• قرص انتریک کوتد: 200 میلی گرم
• قرص آهسته رهش: 200 میلی گرم
• کپسول: 500 میلی گرم
• شربت: 200 میلی گرم بر 5 میلی لیتر
• تزریقی: 100میلی گرم بر میلی لیتر، 4 میلی لیتر

موارد و روش مصرف:

• داروهای والپروئیک اسید در کنترل تشنج های پیچیده (پارشیال کمپلکس) استفاده می شوند. والپروئیک اسید ممکن است به تنهایی یا با سایر داروهای ضد صرع تجویز شود.

نکته های مهم:

• در صورتی که والپروئیک اسید توام با سایر داروهای ضد صرع تجویز شود میزان مصرف آن با توجه به میزان مصرف سایر داروها و واکنش بالینی بیمار تعیین می شود.
• والپروئیک اسید نباید در دهان خرد یا فشار داده شود.
• معمولاً مصرف اسید فولیک قبل از باردار شدن و در طول بارداری، به خانم هایی که با والپروئیک اسید تحت درمان بوده اند، توصیه می شود؛ تا احتمال بروز عوارض جانبی در جنین کاهش یابد.
• نام های تجاری والپروئیک اسید، دپاکین؛ رهاکین و شربت اورفیریل است. 

تداخلات دارویی:

تداخلات دارویی والپروئیک اسید عبارت است از:

• فنی توئین، کاربامازپین و فنوباربیتال می توانند دفع والپروئیک اسید را افزایش دهند.
• آسپرین، فلبامات، آنتی بیوتیک های گروه کارباپنم، ریفامپین، آنتی اسیدها، کلرپرومازین، هالوپریدول، سایمتیدین و رانیتیدین، ضد افسردگی های سه حلقه ای،  بنزودیازپین ها، اتوسوکسیمید، لاموتریژین، توپیرامات، وارفارین، لیتیوم و قرص های ضد بارداری نباید همزمان با والپروئیک اسید تجویز شوند.

عوارض جانبی:

هر دارو ممکن است عوارض جانبی ناخواسته ای نیز داشته باشد. اگرچه تمام این عوارض در یک فرد مشاهده نمی شود؛ ولی در صورت بروز هر یک از عوارض زیر لازم است با پزشک معالج مشورت نمایید.

عوارض والپروئیک اسید عبارت است از:  

• سیستم عصبی:  راه رفتن در خواب، گیجی، دو بینی، تاری دید، عدم تعادل، نیستاگموس، ناپایداری خلقی، افسردگی
• سیستم گوارش:  تهوع، استفراغ، شکم درد، اسهال، بی اشتهایی، سوء هاضمه، مسمومیت کبدی، یبوست
• تنفسی:  سندرم شبه آنفلوآنزا، عفونت، برونشیت، رینیت
• خونی:  ترمبوسیتوپنی، اکیموز
• سایر:  سردرد، ضعف، ریزش مو، کاهش وزن، تب

مصرف در بارداری و شیردهی:

• بارداری:  تأثیر والپروئیک اسید بر جنین قابل توجه است. والپروئیک اسید می تواند در بارداری، احتمال بروز نواقصی را در جنین داشته باشد والپروئیک اسید نباید در خانم هایی که در سن باروری هستند، استفاده شود؛ مگر آن که ضرورتی برای آن وجود داشته باشد. اگر والپروئیک اسید در دوران بارداری استفاده شود، باید به صورت مونوتراپی و در پایین ترین میزان مؤثر و به صورت فراورده هایی باشد که آزادسازی دارو در آن ها آهسته است.

شیردهی: اثر قطعی والپروئیک اسید در شیردهی گزارش نشده است. از نظر تئوری، نوزادان شیرخوار در خطر سمیت کبدی قرار دارند. شیردهی در صورت مونوتراپی مادر با والپروئیک اسید به نظر نمی رسد بر رشد نوزاد، تأثیر منفی بگذارد.

• مراقبت های پزشکی – پرستاری:

• قبل از شروع درمان با والپروئیک اسید در مورد بیماری کبدی یا سابقۀ آن از بیمار سؤال کنید. آزمایش های عملکرد کبدی را بررسی کنید.
• قبل از شروع درمان با والپروئیک اسید از عدم بارداری بیمار اطمینان حاصل کنید.
• در طول درمان با والپروئیک اسید، عملکرد کبدی، گوارشی، ذهنی و روانی بیمار را کنترل کنید.
• فهرستی از داروهای مصرفی بیمار را در اختیار پزشک قرار دهید.
• از بیمار بخواهید والپروئیک اسید را مطابق با دستور پزشک مصرف کند.
• از خرد کردن و  جویدن کپسول والپروئیک اسید باید اجتناب شود.
• در طول درمان با والپروئیک اسید، وضعیت تشنج را ارزیابی کنید و از واکنش مناسب بالینی اطمینان حاصل کنید.
• در صورت عدم کنترل تشنج ها، پزشک را در جریان قرار دهید.

مراقبت های بیمار و خانواده:

• کپسول والپروئیک اسید را کامل ببلعید. از جویدن و  خرد کردن آن بپرهیزید. کپسول والپروئیک اسید باید با آب مصرف شود.
• داروی والپروئیک اسید باید مطابق با میزان توصیه شده و در زمان مناسب مصرف شود. این دارو نباید ناگهانی قطع شود، زیرا احتمال بروز تشنج را به همراه دارد. والپروئیک اسید تدریجاً و تحت نظر پزشک قطع خواهد شد.
• وجود هر گونه سابقۀ بیماری کبدی، کلیوی و اختلال روانی، آن را به پزشک اطلاع دهید.
• در صورت مصرف والپروئیک اسید ممکن است نتایج برخی از تست های آزمایشگاهی تغییر کند. بنابراین مسئول آزمایشگاه را در جریان مصرف والپروئیک اسید قرار دهید.
• در طول درمان با والپروئیک اسید در صورت داشتن علائمی مانند تهوع، استفراغ، درد در بخش بالایی شکم، از دست رفتن اشتها، ادرار تیره، مدفوعی به رنگ خاکستری و زردی فوراً با پزشک تماس بگیرید. این علائم می تواند نشان دهندۀ مسمومیت کبدی باشد.
• در صورت بروز علائمی مانند تغییرات خلقی و رفتاری، اضطراب، حمله های پانیک، مشکل خواب، احساس بی قراری، بیش فعالی و یا پرخاشگری فوراً پزشک را مطلع سازید.
• در طول مصرف داروی والپروئیک اسید، ممکن است به سادگی دچار خونریزی شوید. بنابراین زمان انجام کارهایی مانند مسواک کردن مراقب باشید.
• در طول درمان با والپروئیک اسید از انجام کارهایی که به هوشیاری زیادی نیاز دارند مانند رانندگی بپرهیزید.
• سایر داروهای مصرفی خود را به پزشک اعلام کنید.
• در طول درمان با والپروئیک اسید از روش های مطمئن ضد بارداری استفاده کنید.

بعضی از جوانان زمانی که برای اولین بار از این دارو استفاده می‌کنند، افکار خودکشی را تجربه می‌کنند. در مورد تغییر خلق و خو لازم است هوشیار باشید و هر گونه علائم یا بدتر شدن آن را به پزشک، اطلاع دهید. پزشک شما باید در ویزیت‌های منظم، پیشرفت شما در درمان را بررسی کند.

چه اتفاقی می افتد اگر شما یک بار مصرف این دارو را فراموش کنید؟

به محض اینکه میزان فراموش شده را به یاد آوردید، آن را مصرف کنید. اگر تقریباً زمان نوبت بعدی مصرف دارو است، از مصرف دوز فراموش شده اجتناب کنید. برای جبران میزان از دست رفتۀ قبلی، داروی اضافه استفاده نکنید.

اکس کاربازپین انواع خاصی از تشنج را در بیماران مبتلا به صرع درمان می کند. اکس کاربازپین ممکن است به تنهایی یا در ترکیب با سایر داروها استفاده شود. اکس کاربازپین یک داروی ضد تشنج است و این عمل را با کاهش ایمپالس های عصبی غیر طبیعی در مغز انجام می دهد.

 اشکال دارویی:

• قرص روکش دار: 150، 300 و 600 میلی گرم

مکانیسم اثر:

• مکانیسم اثر اکس کاربازپین و متابولیت های فعال آن به درستی مشخص نیست؛ اما به نظر می رسد اکس کاربازپین، کانال های سدیم حساس به ولتاژ را بلاک می کند.

نکته های مهم:

• اکس کابازپین به نظر نمی رسد موجب وابستگی یا تحمل به دارو شود.
• اگر چه دوزهای بیش از 1200 میلی گرم در روز در افراد بالغ، اثربخشی مناسبی دارد؛ اما اغلب افراد نمی توانند عوارض جانبی ناشی از میزان زیاد اکس کاربازپین را تحمل کنند.
• میزان مصرف اکس کاربازپین باید در افراد مبتلا به بیماری های کلیوی کاهش یابد.
• در سه ماهۀ اول درمان، ممکن است  مقدار سدیم کاهش یابد. کاهش مقدار سدیم معمولاً علائمی ندارد و با قطع مصرف اکس کاربازپین برطرف می شود.
• تأثیر اکس کاربازپین بر تکرار تشنج در ده روز بعد از مصرف منظم اکس کاربازپین، قابل توجه است.

تداخلات دارویی:

• مصرف همزمان اکس کاربازپین با باربیتورات ها، فنی توئین و والپروئیک اسید اثربخشی اکس کاربازپین را کاهش می دهد.
• اکس کاربازپین اثربخشی داروهای ضدبارداری خوراکی را کاهش می دهد؛ زیرا برخی آنزیم های کبدی را مهار می کند.

عوارض جانبی:

هر دارو ممکن است عوارض جانبی ناخواسته ای نیز داشته باشد. اگرچه تمام این عوارض در یک فرد مشاهده نمی شود؛ ولی در صورت بروز هر یک از عوارض زیر لازم است با پزشک معالج مشورت نمایید.

 عوارض داروی اکس کاربازپین عبارت است از:

• سیستم عصبی:  سردرد، سرگیجه، اضطراب، تب، تشنج، ناهماهنگی یا بی نظمی در عضلات، عدم تعادل، مشکلاتی در تکلم، دشواری در تمرکز.
• گوارشی:  تهوع و استفراغ، اسهال، یبوست، سوء هاضمه.
• قلبی – عروقی:  ورم، کاهش فشار خون، درد قفسه سینه.
• سایر:  تاری دید، دو بینی، نیستاگموس (حرکات غیر ارادی و ریتمیک چشمی)، راش جلدی و سینوزیت.

مصرف در بارداری و شیردهی:

• بارداری:  اکس کاربازپین و متابولیت فعال آن از جفت عبور می کنند. اکس کاربازپین ساختاری شبیه به کاربامازپین دارد که این دارو به عنوان تراتوژن در انسان در نظر گرفته می شود. به همین دلیل اکس کاربازپین نیز در انسان به عنوان عامل تراتوژن در نظر گرفته می شود.
• شیردهی: اکس کاربازپین عموماً در دوران شیردهی توصیه نمی شود. مصرف اکس کاربازپین در دوران شیردهی به اهمیت دارو برای مادر بستگی دارد.
• مراقبت های پزشکی – پرستاری:

• وضعیت ذهنی بیمار را در طول درمان با اکس کاربازپین بررسی کنید.
• قبل از درمان با اکس کاربازپین، بینایی سنجی و معاینه های پزشکی را بررسی کنید.
• تشنج ها را از نظر مدت، شدت و نشانه های همراه، مورد توجه قرار دهید.
• مصرف اکس کاربازپین در افراد بالای 65 سال باید با احتیاط باشد.
• برای کاهش نشانه های گوارشی، اکس کاربازپین را با شیر یا غذا تجویز کنید.
• برای رفع خشکی دهان ناشی از مصرف اکس کاربازپین آدامس یا آبنبات توصیه می شود.

مراقبت های بیمار و خانواده:

• از مصرف الکل، داروهای تضعیف کنندۀ سیستم عصبی مرکزی و هر گونه داروی غیر نسخه ای همزمان با اکس کاربازپین خودداری کنید.
• از انجام فعالیت هایی که به هوشیاری کامل نیاز دارند، در طول درمان با اکس کاربازپین خودداری کنید.
• در طول درمان با اکس کاربازپین ممکن است افکار خودکشی در بیمار ایجاد شود. در صورتی که بیقراری، افسردگی، حمله های پانیک و تغییر خلقی داشتید؛ پزشک خود را فوراً در جریان قرار دهید.
• در طول درمان با اکس کاربازپین در صورت بروز قرمزی، تورم، خارش، تب یا درد قفسه سینه فوراً با پزشک تماس بگیرید. این علائم می تواند نشان دهندۀ حساسیت به اکس کاربازپین باشد.
• علائمی مانند دشواری در دفع ادرار، وجود خون در ادرار و اضافه وزن می تواند نشانه ای از مشکلات کلیوی باشد.
• در صورتی که مشکلات کبدی دارید؛ پزشک را در جریان قرار دهید.
• اکس کاربازپین باید مطابق با دستور پزشک مصرف شود.
• از قطع ناگهانی اکس کاربازپین بدون مشورت با پزشک اجتناب کنید؛ زیرا احتمال ایجاد تشنج بیشتر خواهد شد.
• در طول درمان با اکس کاربازپین از روش های مطمئن ضد بارداری استفاده کنید. قرص های هورمونی ضد بارداری، ممکن است در پیشگیری از بارداری مؤثر نباشند. در این شرایط کاندوم انتخاب مناسبی است. در صورت داشتن قصد بارداری با پزشک مشورت کنید.

داروی اتوسوکسماید داروی ضد تشنج می باشد، که می تواند به تنهایی یا همراه با سایر داروها برای درمان تشنج ها در کودکان و افراد بالغ مورد استفاده قرار گیرد.

اشکال دارویی:

• قرص و کپسول: 250 میلی گرم
• شربت: 250 میلی گرم در 5 میلی لیتر

مکانیسم اثر:

•  اتوسوکسماید آستانۀ تشنج را افزایش می دهد. به نظر می‌رسد كه اتوكسيمايد با كاهش جريان كلسيمی خاص در سلول های عصبی تالاموس، اثر اختصاصی خود را بر صرع ابسانس اعمال می‌كند.

نکته های مهم:

• اتوسوکسیماید نباید در کودکان زیر 3 سال استفاده شود.
• تجویز اتوسوکسیماید در بیماران مبتلا به لوپوس، بیماری های کبدی و کلیوی و با سابقۀ افسردگی، اختلال های خلقی و یا افکار خودکشی باید با احتیاط صورت بگیرد.

تداخلات دارویی:

تداخلات داروی اتوسوکسماید عبارت است از:

• مصرف همزمان با داروهای تضعیف کنندۀ سیستم عصبی مرکزی، اثرات اتوسوکسماید را تشدید می کند.
• فنی توئین اثر اتوسوکسماید را کاهش می دهد.
• ایزونیازید مسمومیت با اتوسوکسماید را افزایش می دهد.
• آنتی سایکوتیک ها و ضد افسردگی ها بر خلاف اثر اتوسوکسماید، آستانۀ تشنج را کاهش خواهد داد.

عوارض جانبی:

هر دارو ممکن است عوارض جانبی ناخواسته ای نیز داشته باشد. اگرچه تمام این عوارض در یک فرد مشاهده نمی شود؛ ولی در صورت بروز هر یک از عوارض زیر لازم است با پزشک معالج مشورت نمایید.

عوارض داروی اتوسوکسماید عبارت است از:

• سیستم عصبی:  سردرد و سرگیجه، لتارژی، عدم تعادل، خواب آلودگی، تحریک پذیری، سرخوشی.
• گوارشی:  تهوع و استفراغ، بی اشتهایی، شکم درد، کاهش وزن.
• خونی:  آنمی آپلاستیک، لکوپنی، خونریزی واژینال، پان سیتوپنی.
• سایر:  راش جلدی، خارش، پرمویی، سندرم استیون جانسون، میوپاتی.

مصرف در بارداری و شیردهی:

• بارداری:  در انسان مطالعۀ کنترل شده ای در دست نیست. ناهنجاری های گزارش شده در این مورد عبارت است از خونریزی خود به خودی در نوزاد، شکاف لب و یا کام، کوتاهی گردن و هیدروسفالی.
• شیردهی: اتوسوکسماید در شیر انسان ترشح می گردد. تأثیر اتوسوکسماید بر نوزادان مشخص نیست.

مراقبت های پزشکی – پرستاری:

• برای افزایش جذب بهتر است اتوسوکسماید با معدۀ خالی مصرف شود.
• در زمان درمان با اتوسوکسماید تست های عملکرد کلیوی و کبدی بررسی شود.
• سطح مؤثر درمانی باید حفظ شود.

مراقبت های بیمار و خانواده:

• در طول درمان با اتوسوکسماید از انجام فعالیت هایی که نیاز به هوشیاری کامل دارد اجتناب کنید.
• اتوسوکسماید را مطابق با دستور پزشک استفاده کنید. از قطع ناگهانی دارو بپرهیزید، زیرا موجب افزایش تشنج ها می شود.
• داروی اتوسوکسماید نباید همراه با الکل استفاده شود، زیرا سبب بروز عوارض جانبی می شود.
• اتوسوکسماید ممکن است رنگ ادرار را صورتی یا قهوه ای کند.
• علائم مسمومیت دارویی را گزارش کنید.
• در طول مصرف داروی اتوسوکسماید از تماس با افراد مبتلا به بیماری های عفونی اجتناب کنید. در صورت داشتن علائمی از عفونت با پزشک تماس بگیرید.
• در طول درمان با داروی اتوسوکسماید لازم است آزمایش های خونی را مرتب انجام دهید. در این مدت عملکرد کلیوی باید مورد بررسی قرار گیرد.
• در صورتی که مشکوک به بارداری هستید، به پزشک اطلاع دهید؛ زیرا اتوسوکسماید می تواند سبب آسیب به جنین در حال رشد شود.
• در طول درمان با داروی اتوسوکسماید در صورت بروز تغییرات خلقی، رفتاری، اضطراب، حمله های پانیک و یا بیقراری، پزشک را در جریان قرار دهید.