• این نوع صرع ( JAE) اغلب بین سنین 10 تا 16 سال شروع شده و به طور معمول، عارضه ای تمام عمر است.
• در بیشتر موارد، علامت تشنج های ابسانس با خیرگی و نقص هوشیاری وجود دارد.
• در مقایسه با تشنج ابسانس کودکی، تشنج های ابسانس در صرع ابسانس جوانان، مدت زمان بیشتری طول می کشد و دفعه های کمتری اتفاق می افتد ( معمولاً کمتر، روزانه پیش می آیند.)
• حدود 8 نفر از 10 نفر در صرع ابسانس جوانان، تشنج های تونیک-کلونیک را هم تجربه می کنند.
• این نوع صرع معمولاً در افرادی اتفاق می افتد که پیش از این هیچگونه مشکل یادگیری یا رشد نداشته اند.
• علت بروز آن، عمدتاً ژنتیک است. در تاریخچۀ خانوادگی، به ندرت این نوع تشنج دیده می شود؛ ولی ممکن است اعضای فامیل، تشنج های مشابه یا انواع دیگری از صرع منتشر را داشته باشند.

تشنج ها در صرع ابسانس جوانان می تواند به دو صورت باشد:

1. تشنج های ابسانس که در تمام موارد دیده می شوند. در این نوع تشنج، فرد به یک نقطه خیره شده و نمی تواند به محرک های بیرونی پاسخ دهد. ممکن است سیاهی چشم ها به بالا رود یا پلک ها مرتب به هم بخورد. بعضی افراد ممکن است دچار حرکت های تکراری مانند جویدن شوند (اتوماتیسم). این تشنج ها معمولاً بین 10 تا 45 ثانیه طول می کشند و ناگهان تمام می شوند. بعد از تشنج، فرد به حال عادی خود بازمی گردد و اغلب از اتفاقی که افتاده، اطلاعی ندارد.
2. تشنج های تونیک – کلونیک منتشر که در 8 نفر از هر 10 نفر دیده می شود. این نوع تشنج ها، تمام بدن را درگیر کرده و اغلب در زمان بیدار شدن فرد اتفاق می افتند. معمولاً از چند ثانیه تا چند دقیقه طول می کشند. تعداد دفعه های آن در افراد مختلف، متفاوت است.

تقریباً در هر 100 نفر، یک یا دو نفر صرع ابسانس جوانان دارند. این نوع صرع به درمان دارویی به خوبی پاسخ می دهد. شایعترین داروهای مصرفی برای درمان، سدیم والپروات و لاموتریژین است. در مواردی که تشنج ابسانس کنترل نمی شود، اتوسوکسماید می تواند استفاده شود؛ ولی این دارو، تشنج های منتشر تونیک – کلونیک را جواب نمی دهد.