اسپاسم نوزادی، تشنجی است که با علامت سفت شدن ناگهانی بدن، خم و راست شدن تند بازوها، زانوها و سر مشخص می شود. حرکت ها ممکن است نامحسوس بوده و به بخش های خاصی از بدن محدود شوند.
هر تشنج حداکثر یک یا دو ثانیه طول می کشد؛ ولی معمولاً به صورت پشت هم اتفاق می افتند. نوزاد ممکن است در هنگام تشنج و بعد از آن گریه کند.
تشنج ها معمولا” بعد از بیدار شدن نوزاد و به ندرت در خواب اتفاق می افتند و به طور معمول بین سنین سه تا هشت ماهگی شروع می شوند. تقریباً اسپاسم های نوزادی از 12 ماهگی شروع شده و در سن چهار سالگی متوقف می شوند.
درمان های اولیه شامل استروئید درمانی، ویگاباترین و درمان با هورمون آدرنالین است.
بیشتر کودکان بعدها دچار اختلال های تکاملی می شوند.
بعد از گذشت زمان، ممکن است انواع دیگری از تشنج در تعدادی از کودکان مشاهده شود.
شایعترین دلیل بروز اسپاسم نوزادی، تغییر ساختار مغز است؛ که ممکن است به دلیل آسیب اولیه به مغز مانند نرسیدن اکسیژن به مغز در زمان زایمان یا عفونت مغزی ایجاد شده باشد. همچنین می تواند به دلیل تغییرهایی که در زمان رشد در مغز می افتد هم، به وجود بیاید.
عوامل ژنتیک هم ممکن است در این موضوع دخالت داشته باشند. تعدادی از ژن ها با این اسپاسم ها مرتبط هستند.
عوامل متابولیک می تواند منجر به تغییرهایی در عملکرد مغز شود و اسپاسم نوزادی را به وجود آورد.
شواهدی مبنی بر این وجود ندارد که تاریخچۀ خانوادگی، جنسیت نوزاد یا عواملی مانند واکسیناسیون، به اسپاسم نوزادی ارتباط داشته باشند.