تشخیص تشنج و نوع صرع، مانند گذاشتن تکه‌های پازل کنار یکدیگر است و شامل گرفتن اطلاعات از افراد به همراه آزمایش‌های مختلف می‌شود.
اولین سؤال این است :” آیا فرد تشنج داشته است؟“ و سپس پزشک می‌خواهد تا نوع تشنج یا سندرم صرعی را تشخیص دهد. برای این کار، اطلاعات بیشتری نیاز است؛ که شامل جزئیات تاریخچۀ پزشکی، آزمایش خون، نوار مغزی، و آزمایش‌های تصویربرداری مانند MRI و سی‌تی‌اسکن است.
اینها اطلاعاتی را در مورد فعالیت الکتریکی مغز و ساختمان آن و علت‌های احتمالی تشنج به پزشک می‌دهند. این اطلاعات به همراه چگونگی احساس فرد و اینکه تشنج‌ها چگونه روی کارکرد مغز او تأثیر می‌گذارند؛ کنار یکدیگر گذاشته می‌شوند.
- هر بخش از این مراحل، شما را یک گام در فرآیند تشخیص جلو می‌برد.
- زمان هر مرحله، بستگی به فرد و جریان مورد نیاز برای او دارد.
- گاهی اوقات آزمایش‌ها تکرار می‌شوند و اطلاعات دقیق‌تری نسبت به مراحل قبلی خواهند داشت.
- همچنان که اطلاعات جدیدتری به دست می‌آید، تشخیص قبلی هم ممکن است تغییر کند.
- بسیار مهم است که با پزشکتان در تماس باشید و مشکلات جدید یا عدم پاسخ تشنج‌ها به درمان را به او بگویید. چون در این صورت نیاز به بازبینی درمان وجود دارد.
کدام پزشک؟
فردی که فکر می‌کند دچار مشکلی شده، لازم است برای ارزیابی اولیه نزد یک پزشک عمومی برود. پزشک عمومی ممکن است دستور چند آزمایش بدهد. اگر مشکوک به تشنج شد، احتمالاً بیمار به متخصص مغزواعصاب – پزشکی که در زمینۀ اختلال‌های مغز و اعصاب از جمله صرع تخصص دارد – ارجاع می‌شود.
بعضی از متخصصان مغزواعصاب آموزش‌های خاصی در زمینۀ صرع دیده‌اند و تجربۀ بیشتری در مورد مواجهه و درمان افراد مبتلا به صرع دارند، که به این پزشکان ” اپیلپتولوژیست” می‌گویند. برای درمان معمولی صرع، نیازی به ملاقات با اپیلپتولوژیست نیست. ممکن است در موارد خاص مانند مشاوره در زمان بارداری و زایمان یا وقتی تشنج‌ها کنترل نمی‌شوند؛ مشاوره با متخصص صرع ( اپیلپتولوژیست) مورد نیاز باشد.
فردی که تشنج کرده است، ممکن است با آمبولانس به مرکز اورژانس برده شود. آنجا ممکن است ابتدا با پزشک اورژانس ویزیت شود و سپس متخصص مغز و اعصاب بر بالین او بیاید.
پزشک چه می‌کند؟
اولین و مهمترین قسمت ملاقات پزشک، مصاحبه با بیمار است که ” گرفتن تاریخچه” نامیده می‌شود. او از شما یک توصیف کامل از چیزی که اتفاق افتاده می‌خواهد. در بیشتر اوقات مهم است که یکی از اعضای خانواده یا نفر دومی که تشنج را دیده، همراه بیمار باشد؛ تا بتواند در مورد آنچه در زمان بیهوشی بیمار گذشته، بگوید. حتی زمانی که تصور می‌شود بیمار هوشیار است، مهم است که همراه، نکته‌هایی را که بیمار به خاطر نمی‌آورد، به پزشک بگوید.
پزشک نه تنها می‌خواهد توصیف تشنج را بشنود، بلکه داستانی را که به تشنج ختم شده یا موارد بعد از تشنج را هم، مایل است بداند. احتمالاً بعد بیمار را معاینه می‌کند و دستور چند آزمایش می‌دهد. در صورتی که در اولین ملاقات، پزشک اطلاعات کافی به دست آورد، ممکن است درمان را شروع کند؛ اما گاهی اوقات درمان، بعد از دیدن نتایج آزمایش‌ها شروع خواهد شد.
پرسش‌هایی که ممکن است پزشک از شما بپرسد:
- آیا اولین اتفاق با عواملی مانند کم‌خوابی، استفادۀ زیاد الکل یا مواد مخدر یا سایر عوامل تحریک شد؟
- موقعیت چگونه بود؟
- آیا ناگهان بعد از ایستادن، حادثه پیش آمد؟
- آیا نشانۀ هشداردهنده‌ای داشتید؟
- دقیقاً در زمان حادثه چه اتفاقی افتاد؟
- چه قدر طول کشید؟
- آیا فرد بعد از حادثه گیج یا خسته بود؟
- آیا بیش از یک بار اتفاق افتاد؟ اگر بله؛ چگونه بودند؟
- آیا برای اتفاق‌های قبلی هم نزد پزشک رفته بودید؟
- آیا آزمایش‌هایی انجام شده بود؟
- آیا دارویی تجویز شده است؟ چه تأثیری داشته‌اند؟
