نویسندگان: دکترمجید قدسی.دکتر سعید سلیمانی. دانشگاه علوم پزشکی ارتش

مقدمه:

از آنجایی که بیماری صرع یکی از شایع ترین بیماری های موجود در جامعه بوده و افراد  در گیر با آن خواه و نا خواه نیاز به عمل جراحی پیدا کرده و به اتاق عمل مراجعه می نمایند و بیهوشی در این بیماران نیاز به تمهیدات خاصی دارد؛ لذا تصمیم گرفتیم با بررسی روش بیهوشی در این بیماران به اشکالات احتمالی موجود پی ببریم .

روش:

به مدت یک سال (1386) تمامی بیماران مراجعه کننده به اتاق عمل بیمارستان خانواده ارتش تحت نظر قرار گرفته و از نظر ابتلا به صرع از آنان شرح حال گرفته شد. بیمارانی که سابقه تب و به دنبال آن تشنج در دوران کودکی داشته از مطالعه حذف شدند. تعداد 42 بیمار در کلاس 1 و 2 بیهوشی انجمن بیهوشی آمریکا که سابقه صرع و مصرف دارو های مربوط به آن را به مدت چندین سال داشتند انتخاب و به دو گروه 21 نفره تقسیم شده و همراه با گروه شاهد (n=21) که سابقه ای از صرع نمی دادند تحت دو روش بیهوشی مختلف قرار گرفتند.

گروه اول(n=21) که اعمال جراحی تحتانی شکم و لگن و پا را داشتند تحت بیهوشی اسپاینال (لیدوکایین 5 درصد داخل نخاعی 100mg  ) و گروه دوم (n=21) که اعمال جراحی عمومی داشتند تحت بیهوشی عمومی با نسدونال + میدازولام + پاولن + مخدر + هالوتان 5.0 درصد +N2O  50 درصد) قرار گرفتند.

کلیه بیماران شب قبل از عمل ویزیت شده و توصیه به مصرف دارو های ضد تشنج خودشان  شد.

یافته ها:

در گروه اول و دوم هیچ موردی از صرع یا تشنج دیده نشد. در یک مورد در گروه شاهد که تحت بی حسی موضعی برای در آوردن لیپوم زیر جلدی بزرگ بازو با لیدوکایین 2 درصد به میزان 200mg قرار گرفته بود؛ تشنج ناگهانی دیده شد که بلافاصله با دیازپام کنترل شد و هیچ سابقه ای از صرع قبلی را نمی داد.

بحث:                                                                                                                                        

به نظر می رسد بیهوشی روتین استفاده شده در اتاق عمل با استفاده از القا کننده بیهوشی نسدونال که ذاتاً دارویی ضد تشنج است و ادامه آن با دارو های تبخیری بیهوشی با میزان کم (هالوتان 50. درصد) در کنترل تشنج در بیماران صرعی موثر بوده و بیهوشی کم خطری را برای آنها به وجود می آورد.