نوجوانی يك مرحله مهيج و چالش برانگيز از زندگی برای نوجوانان و والدين ایشان است. بيشتر نوجوانان در اين مرحله زندگی، با والدينشان بحث و جدال دارند، محدوديت هایی را تجربه می كنند، دوست دارند وقت زيادی را با دوستانشان در خارج از منزل سپری كنند و به زندگی بعد از دبيرستان می انديشند.
والدين در این دوره بيشتر نگران انتخاب های صحیح و غلط، دردسرهای احتمالی و مسئوليت پذيری نوجوانشان هستند. اين نگرانی ها كاملاً طبيعی است.
زمانی كه اين مرحله از زندگی با تشنج همراه است، نگرانی والدين بیشتر خواهد شد. بعضی از نوجوانان می خواهند به تنهایی سفر بروند؛ تا ثابت كنند كه آنان نیز مثل ساير دوستانشان بوده و توجهی به سلامتی شان نمی كنند.
از طرف دیگر برخی طوری محدود می شوند كه عضو هيچ گروهی نبوده؛ چون احساس می كنند که متفاوت اند.
والدين می توانند نوجوانان شان را در اين مرحله از زندگی به گونه ای كمك كنند تا آشوب و اضطراب ها به حداقل ممكن برسد. آنان می توانند نوجوانان شان را تشويق كنند تا درگير فعاليت های گروهی سالم همسالان خود شوند. مسايل مربوط به امنیت و استقلال نوجوان به جای تبدیل شدن به مشاجرات، می تواند از طريق گفت وگوهای سالم به دست آید. اين كار برای هم والدین و هم نوجوان، اين امكان را فراهم می سازد كه به نیازهای یکدیگر توجه کرده و با توافق به آنچه که می خواهند برسند.
از همان ابتدای نوجوانی، اين باور كه نوجوان با پیوستن به يك گروه از دوستان آشنا می تواند به كنترل تشنج ها، امنیت و سلامتی خویش برسد؛ سبب می شود تا میزان نگرانی والدین كمتر گردد.
به یاد داشته باشیم نوجوان، هميشه يك نوجوان باقی نخواهد ماند، او به دورۀ بزرگسالی قدم می گذارد و نيازمند يادگيری نقش ها در مجموعه جوانان خواهد بود. مهم ترین وظيفۀ والدين، آماده سازی آنان برای دورۀ بزرگسالی از طریق آشنایی با مهارت های مورد نياز برای زندگی است.