انجام فعالیت های ورزشی در کودکان مبتلا به صرع، به شرط کنترل تشنج آنها، بی خطر است. بیشتر کودکان مبتلا به صرع، از این موضوع که قادر به انجام ورزش نخواهند بود، نگران می شوند و بیشتر والدین هم این عقیدۀ اشتباه را دارند که ورزش برای کودک آنها خطر دارد. والدین باید بدانند که بازی و ورزش، قسمت مهم زندگی هر کودک است.

هیچ دستور مشخصی برای انجام فعالیت های ورزشی کودکان مبتلا به صرع وجود ندارد. در صورت وجود تشنج های مکرر غیر قابل پیش بینی، انجام فعالیت های ورزشی باید با توجه به شرایط کودک و مشورت با پزشک معالج صورت گیرد. توصیه می شود کودکان و نوجوانان مبتلا به صرع، در صورت خستگی و احساس ناراحتی بعد از فعالیت بدنی، ورزش مورد علاقۀ خود را با مراقبت و نظر پزشک معالج انجام دهند.

اما توجه به این نکته بسیار مهم است که کودک مبتلا به صرع، بیش از اندازه مورد مراقبت قرار نگیرد تابتواند در زندگی، مستقل تربیت شود. ضمن این که رعایت نکات ایمنی در هنگام حمام، شنا و ورزش های دیگر کمک خواهد کرد از حوادث پیش بینی نشده، جلوگیری شود.

دوچرخه سواری

دوچرخه سواری یکی از ورزش های پر تلاشی است که فرصت استقلال را برای بسیاری از کودکان فراهم می سازد.

اگر تشنج روی هوشیاری و کنترل حرکتی کودک مبتلا به صرع تأثیر بگذارد؛ ممکن است کودک هنگام دوچرخه سواری، به طور ناگهانی تغییر مسیر دهد. بنابراین والدین حتماً باید این کودکان را هنگام دوچرخه سواری حمایت کنند. به همین دلیل کودکانی که این نوع تشنج ها را دارند، نباید نزدیک جاده ها و مکان های پر خطر دوچرخه سواری کنند. بهتر است دوچرخه سواری این کودکان در پارک ها و مناطق امنی انجام شود که حرکت اتومبیل در آنها مجاز نیست.

کودکانی که تشنج هایشان به خوبی کنترل شده و نوع تشنج آنها نیز روی هوشیاری و کنترل حرکتی آنها تأثیر ندارد، محدودیتی برای دوچرخه سواری ندارند. اما چون آسیب به سر در حوادث دوچرخه سواری، یکی از خطرناک ترین صدمه ها است؛ همۀ دوچرخه سواران باید هنگام دوچرخه سواری، کلاه ایمنی بپوشند.

ژیمناستیک

پرش و انجام حرکات موزون از ارتفاع زیاد، به گونه ای که در ژیمناستیک انجام می شود، می تواند برای برخی از کودکان مبتلا به صرع، خطر جدی ایجاد کند. زیاد بودن احتمال میزان خطر در زمان انجام ژیمناستیک، به نوع حرکات این نوع ورزش، نوع و شدت کنترل تشنج کودک نیز بستگی دارد.

به طور کلی تمرین هایی مانند مانع های بلند، میله های ناهموار، پرش خرک، دار حلقه، میله بارفیکس که در سطح بالای سالن ژیمناستیک انجام می شود، خطر بیشتری دارد و باید فقط برای کودکانی انجام شود که تشنج هایشان به خوبی کنترل شده است. در مقایسه با این حرکات، انجام ژیمناستیک در سطح همکف سالن ژیمناستیک و استفاده از دستگیره های خرک حلقه، برای هر کودکی اختیاری است.

ورزش های گروهی

کودکان مبتلا به صرع می توانند در ورزش های گروهی یا دسته جمعی، به خوبی ورزش های انفرادی شرکت کنند. اما چون ممکن است این کودکان، مشکلاتی در توجه یا حافظه را تجربه کنند؛ بعضی ورزش های گروهی می تواند برای بعضی از آنها، گیج کننده باشد. برای مثال در بازی های فوتبال و بسکتبال، که نیاز است بازیکنان سریعاً‌ نکته هایی را که در تمرین های ورزشی، آموزش دیده اند به خاطر بیاورند و در مسابقه، از آنها استفاده کنند؛ این مسئله دیده می شود. به همین دلیل کودکان مبتلا به صرع، به فعالیت ها و ورزش های انفرادی از قبیل ژیمناستیک، رقص و کاراته بیشتر از ورزش های گروهی تمایل دارند.

ورزش های گروهی قطعاً‌ در اجتماعی شدن و تقویت اعتماد به نفس کودکان مؤثر است. بنابراین بهتر است کودکانی که تشنج های آنها به خوبی کنترل شده است، در ورزش های گروهی شرکت کنند.

در صورت شرکت کودک در مسابقۀ دو، به مربی ورزشی اطلاع دهید که یک کودک مبتلا به صرع در گروه وجود دارد.