یک ضرب المثل قدیمی هست که می گوید “حصارهای خوب، همسایه های خوب می سازد.”  داشتن حریم و حدود سلامت،  در روابط هر کسی بسیار مهم است؛  به ویژه برای فردی که به یک بیماری مزمن مانند صرع مبتلا است. گذاشتن حریم و دفاع از آن، به شما اجازه می دهد تا از سلامت فیزیکی و روانی خود مراقبت کنید و روی احساس خوب زندگی با یک اختلال تشنجی، تمرکز داشته باشید.

گذاشتن حریم و حدود می تواند سخت باشد. دوستان و خانوادۀ  شما ممکن است عادت نداشته باشند که شما به آنها “نه” بگویید یا محدودیت های خود را برای دسترسی آنها، به ایشان اعلام کنید. ممکن است انتظار داشته باشند که شما همان انرژی گذشته را ( قبل  از تشخیص صرع و شروع تشنج ها)،   همچنان حفظ کنید. به هرحال لازم است شما حدودی را برای  تأمین حال خوب جسمی و روانی  خود تعیین کنید. گذاشتن حریم و حدود برای مراقبت از خود، به معنی این نیست که شما خودخواه یا بدجنس شده اید. این فقط کمک می کند تا تمرکز  شما، روی نیازهای مراقبت از خود با صرع باشد.

چند نکته برای گذاشتن حدود و حریم به شیوه ای واضح و همدلانه در اینجا آمده است:

1. از کلمات واضح و صریح استفاده کنید. برای نمونه، جملۀ : ” من نمی توانم در آن تولد شرکت کنم. ” واضحتر و صریحتر از این جمله است : ” من مطمئن نیستم بتوانم در آن تولد شرکت کنم. ” 
2. از زبان ” من ” استفاده کنید و از  اتهام زدن به دیگران خودداری کنید. برای نمونه، جملۀ  : ” من زود می خوابم و نمی توانم به تلفن های بعد از 9 شب پاسخ دهم. ” کمتر چالش برانگیز است تا جملۀ :” تو همیشه دیر زنگ می زنی و مرا از خواب بیدار می کنی. ”
3. سعی نکنید حدود و حریم خود را توجیه کنید یا دربارۀ آن، زیاد توضیح دهید. خودِ ” نه “، یک جملۀ کامل است. برای نمونه، جملۀ : ” من الان نمی توانم وظایف بیشتری را بپذیرم. ” ؛ خیلی بهتر است از جملۀ :” من نمی توانم رانندگی کنم، چون بودن بچه های زیاد در ماشین، باعت استرس من می شود و به طور کلی، رانندگی یک موقعیت خطرناک برای افراد مبتلا به صرع است. ”

بعد از گذاشتن حدود و حریم خود، خیلی طبیعی است که لازم است از آنها دفاع کنید. بعضی از افراد، حریم های شما را آزمایش می کنند؛ به ویژه زمانی که تازه این حدود گذاشته شده باشند. انتظار پس زدن را داشته باشید و بدانید چه پاسخی برای آن، مناسبتر است.