اگر شما تمایل به کار داوطلبانه در انجمن صرع دارید، لطفاً فرم زیر را تکمیل نمایید و با واحد مشارکت‌های انجمن صرع تماس بگیرید : 02188463355

این توافق‌نامه در تاریخ ……………………. بین انجمن صرع ایران  و خانم/آقای …..  که پس از این “داوطلب” خطاب خواهد شد و برای ارائه‌ی خدمات شرح داده شده‌ی زیر توسط داوطلب و در مدت زمان تعیین شده در این توافق‌نامه، منعقد می‌شود. طرفین توافق‌نامه متعهد به پذیرش و اجرای موارد ذکر شده در زیر می‌باشند:

۱ -خلاصه شرح وظایف داوطلب : داوطلب متعهد می‌شود که خدمات زیر را با اهداف خیرخواهانه در استان تهران /شهر  تهران/ دفتر ……  با صرف ….. ساعت کار مفید در هفته در راستای اهداف تعیین شده توسط انجمن صرع ایران ارائه دهد: ……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

۲ -بر اساس این توافق‌نامه، تمام فعالیت‌های داوطلب در مدت زمان اعتبار این توافق‌نامه با مقاصد خیرخواهانه انجام خواهد شد و داوطلب، هیچ گونه حقوق، مزایا و حق‌الزحمه‌ای در ازای ارائه خدمات دریافت نخواهد کرد.

 ۳ -داوطلب در طول مدت این قرارداد متعهد به رعایت اصول، قوانین و مقررات سازمان و همچنین متعهد به گزارش‌دهی به افراد تعیین شده از کارکنان سازمان و یا داوطلبان دیگر به عنوان مسئول مستقیم وی می‌باشد.

 ۴ -داوطلب متعهد می‌گردد در دوره‌های آموزشی تعیین شده توسط سازمان شرکت کند.

 ۵ -در پایان دورۀ همکاری داوطلب، تقدیرنامه‌ای به پاس تلاش‌های خیرخواهانه به ایشان اعطا خواهد شد. این توافق‌نامه از تاریخ عقد آن تا تاریخ ………………….  با رعایت تمام نکات ذکر شده‌ی فوق معتبر می‌باشد.

امضاء طرفین و تاریخ:

مدیر عامل انجمن صرع ایران                                                         نام و نام خانوادگی و امضای داوطلب

داوطبان یکی از بزرگترین سرمایه‌ها و ستون اصلی هر سازمان مردم‌نهاد هستند. یکی از روش‌های کمک به این سازمان‌ها، فعالیت داوطلبانه است. داوطلب انجمن صرع ایران، فرد نیکوکاری است که بدون دریافت هیچ وجهی، مسئولیت انجام کاری مرتبط با انجمن را برعهده می‌گیرد.
تنها تفاوت داوطلب با یک کارمند موظف، در همین عدم دریافت دستمزد بوده  و در دیگر جنبه‌ها هیچ‌گونه تفاوتی با یکدیگر ندارند. برای یادآوری جایگاه رفیع داوطلبین در انجمن صرع ایران، شاید ذکر این نکته کافی باشد که بنیانگذاران انجمن، اعضای هیئت مدیرۀ انجمن، مدیر عامل انجمن و معاونت‌های آن، همگی به شکل داوطلبانه در انجمن فعالیت می‌کنند.

انجمن صرع ایران به چند دلیل به نیروی داوطلب نیاز دارد:

1. انجمن صرع ایران مانند هر سازمان مردم نهاد دیگری، هویت اجتماعی خود را از نیروهای داوطلب کسب می‌کند.
2. نیروهای داوطلب با برآوردن نیازهای اجرایی انجمن صرع، انجمن را از استخدام نیروهای موظف و به تبع آن صرف هزینه، بی‌نیاز می‌گرداند.
3. داوطلبین انجمن با انجام فعالیت‌هایی چون بازارچه‌های خیریه، برای انجمن کسب درآمد می‌کنند.

داوطلبین انجمن بعد از مدتی، سفیر انجمن می‌شوند تا پیام و رسالت انجمن را با خود در سطح جامعه گسترش ‌دهند.

افراد مبتلا به صرع ممکن است به دلیل موقعیت هایی غیر مرتبط با صرع، محکوم به حبس شوند. اگر شما یا عضوی از خانواده تان که مبتلا به صرع است، به دلیل جرمی دستگیر یا محکوم به گذراندن زمانی در زندان شده اید؛ مهم است که حقوق قانونی خود را برای دسترسی به درمان مناسب بدانید.

زندانیان مانند هر انسان دیگری، حق دارند تا از درمان های مناسب با استانداردهای پزشکی بهره مند شوند. آیین نامۀ اجرایی سازمان زندان ها در مورد موارد مربوط به بیماری، دستورالعمل هایی دارد که توجه شما را در زیر به آن جلب می کنیم :

آئین‎نامه اجرایی سازمان زندان‌ها و اقدامات تأمینی و تربیتی کشور
مصوب ۲۰ آذر ۱۳۸۴ رییس قوۀ قضاییه با اصلاحات ۱۳۸۹

ماده 111 – بهداری مؤسسه یا زندان موظف است از محکوم تازه وارد، معاینه‌های کامل پزشکی به عمل آورده، در صورت لزوم با انجام آزمایش های تشخیص طبی برنامه‌ریزی کرده و حسب مورد نسبت به درمان یا معرفی وی به مراکز مربوط اقدام نماید. تمامی اقدام‌های پزشکی باید در پروندۀ محکوم درج شود.

ماده ۱۱۲ـ هرگاه محکومی تازه وارد، نسخه یا دارویی همراه داشته باشد از او گرفته خواهد شد و در اختیار بهداری زندان قرار می‌گیرد تا به تجویز پزشک به او داده شود و هرگاه دارو، جنبۀ حیاتی داشته باشد؛ باید فوراً پس از معاینه و تجویز پزشک در اختیار وی قرار گیرد.

ماده ۱۱۳ـ محکوم به محض احساس کسالت، جریان را به مسئول امور نگهبانی زندان اطلاع داده و با اخذ معرفی‌نامه به بهداری مؤسسه یا زندان اعزام شده و دارو و دستورهای لازم پزشکی را دریافت می‌دارد.

ماده ۱۱۴ـ محکوم باید در حضور پزشک یا پزشکیار و یا سایر مسئولان، داروی مورد احتیاج را مصرف نماید. نگهداری دارو در آسایشگاه جز به هنگام ضرورت، ممنوع است.

زندانیان مبتلا به صرع ممکن است چالش هایی برای دریافت دارو و مراقبت صحیح پزشکی داشته باشند؛ و در بعضی موارد به محض ورود، به دلیل زمان ناکافی برای ارائۀ مستندات پزشکی و قطع داروها، دچار تشنج های بیشتری شوند.

تحویل مستندات پزشکی ( نامۀ متخصص مغز و اعصاب مبنی بر تشخیص صرع و نوع و میزان داروهای مصرفی) به بهداری زندان در اسرع وقت، می تواند برای فرد زندانی حیاتی تلقی شود.

با ارائۀ این مستندات، پزشک زندان موظف به مراقبت و رسیدگی به مصرف منظم داروها برای فرد خواهد بود.

گام هایی برای اطمینان از مراقبت پزشکی در زندان 

1. اگر فرد مبتلا به صرعی، زندانی شود؛ ضروری است که پزشک زندان، مسئولان زندان و نگهبانان از وضعیت او اطلاع داشته و برای درک نشانه ها و علائم تشنج، آموزش دیده باشند.

2. در زمان تغییر داروهای ضد تشنج زندانی، توجه و مراقبت لازم، ضروری است؛ چرا که ممکن است منجر به افزایش تشنج ها یا بروز روانپریشی به دنبال تشنج های طولانی شود.

3. تا جایی که ممکن است باید فضایی راحت و امن برای زندانی مهیا باشد. در صورت وقوع تشنج، یکی از اولین اقدام ها، حفظ امنیت زندانی از آسیب های احتمالی است.

4. در زمان وقوع تشنج، نگهبانان باید آموزش لازم در مورد چگونگی به پهلو خوابانیدن زندانی را دیده باشند؛ تا از آسیب های احتمالی و خفگی به دلیل بازگشت مایع به حلق بیمار، جلوگیری شود. در آموزش ها، باید تأکید شود که در زمان تشنج، هرگز چیزی بین دندان ها قرار داده نشود.

5. زندانی باید روزانه داروهای خود را در زمان مقرر دریافت کند. همچنین لازم است دستورالعملی برای دریافت داروها در زمان اورژانس توسط زندانی، تعریف شود.

6. در صورت بروز تشنج یا عوارض دارویی برای زندانی، لازم است ویزیت پزشک برای او انجام شود. در این ملاقات، اثربخشی داروها و مناسب بودن آنها، بررسی خواهد شد.

7. نوار مغز طبیعی در بیماران مبتلا به صرع، خیلی شایع است و به این معنا نیست که زندانی، صرع ندارد. تقریباً نیمی از نوارمغزهای بیماران مبتلا به صرع، طبیعی هستند. حتی فردی که هر هفته تشنج می کند، می تواند نوار مغز طبیعی داشته باشد. نوار مغز طبیعی در واقع فعالیت طبیعی مغز را در همان زمان آزمایش نوار مغز نشان می دهد. اگر فرد زندانی، در زمان گرفتن نوار مغزی، تشنجی نداشته باشد؛ ممکن است امواج غیرطبیعی مغز مربوط به صرع در نوار مغزی نشان داده نشود.

8. لازم است آزمایش های مرتب خونی برای زندانی صورت بگیرد تا سطح خونی داروهای ضدتشنج و همچنین میزان سلول های خونی بررسی شوند. بررسی میزان سطح خونی داروهای ضد تشنج، نه تنها به کنترل تشنج ها کمک می کند؛ بلکه می تواند به تشخیص میزان دارو در خون که ممکن است مسمومیت دارویی یا عوارض دارویی را در برداشته باشد، کمک کند.

امیدواریم انجمن صرع بتواند با تعامل با سازمان زندان های کشور، آموزش کافی در مورد صرع را برای مسئولان و کارکنان زندان ها فراهم آورد.

تشنج ها به دلیل اختلال عملکرد ناگهانی در سیستم الکتریکی مغز به وجود می آیند؛ که می توانند قسمتی یا تمام مغز را تحت تأثیر فعالیت بیش از حد خود قرار دهد. این امر به نوبۀ خود، موجب تغییرهای موقت در رفتار یا هوشیاری فرد می شود. تشنج ها می توانند حرکتی( شامل اسپاسم یا حرکت های پرشی) یا غیرحرکتی باشند.

یک تشنج غیرحرکتی که با اختلال هوشیاری و رفتارهای غیرارادی همراه است، تشنج موضعی پیچیده یا تشنج لوب تمپورال نام دارد. یک مشکل بزرگ در مدیریت تشنج های موضعی پیچیده، که یکی از شایعترین تشنج ها هم هست؛ تشخیص علائم آن در جامعه است. رفتارهای غیرمعمول مرتبط با تشنج های موضعی پیچیده، اغلب به عنوان مستی یا مشکل روانی سوءتعبیر می شوند. همچنین این نوع تشنج ممکن است به اشتباه، به عنوان رفتارهای پرخاشگرانه درک شود. عدم آگاهی جامعه منجر به این می شود که افراد مبتلا به تشنج های موضعی پیچیده، گاهی ناعادلانه دستگیر شوند ( و گاهی در جریان ماجرا، به شدت آسیب ببینند ) و به دلیل مستی، خشونت، عدم رعایت قوانین یا رفتارهای ناشایستی که ممکن است ناشی از تشنج ها باشند، تحت پیگیرد قانونی قرار بگیرند.

تشنج موضعی پیچیده و اتهام اقدام به جرم 

به طور معمول یک تشنج موضعی پیچیده با خیرگی در چشم ها و از دست دادن ارتباط با پیرامون فرد، شروع می شود. این علامت ها با حرکت های جویدن، بازی کردن با لباس یا انگشتان، من من کردن و حرکت های سادۀ تکراری غیرارادی ادامه می یابد. گاهی افراد بدون هدف و سرگردان راه می روند و در موارد نادری، فرد ممکن است در حال تشنج، خود را برهنه کند یا به شدت آشفته شود، جیغ بزند، بدود یا حرکت های کوبیدن با دست هایش یا دوچرخه زدن با پاهایش داشته باشد. این اقدام ها و حرکت ها در طول تشنج، معمولاً ناهماهنگ بوده و همراه با گیجی و بدون تمرکز هستند. ( بدون هدف خاصی نسبت به یک شیء یا شخص)

در زمان تشنج، فرد اصطلاحاً روی حالت “خودکار” قرار داده شده است. بنابراین اقدام های او کاملاً غیرارادی اتفاق می افتند و زمانی که هوشیاری بازمی گردد، فرد هیچ خاطره ای از آنچه در زمان تشنج اتفاق افتاده، ندارد.

بعد از چند دقیقه سیستم طبیعی مغز، فعالیت الکتریکی بیش از حد را که موجب تشنج شده، متوقف کرده و هوشیاری بازمی گردد. زمان بعد از تشنج، اصطلاحاً postictal نامیده می شود؛ که در این مدت، بهبودی از چند دقیقه تا یک ساعت یا بیشتر طول می کشد. در این مرحله، فرد معمولاً گیج بوده و خسته است؛ و به تدریج با طبیعی شدن عملکرد مغز، به اطراف خود آگاه می شود.

در طول این مدت، فرد به راحتی می ترسد، آشفته می شود و قادر نیست به شکلی مؤثر ارتباط برقرار کند و به ویژه زمانی که فردی با او روبه رو می شود، ممکن است پرخاشگر یا عصبی شود؛ چون این مواجهه را یک تهدید می بیند.

یک قانون اصلی در مدیریت هر تشنجی، این است که فرد نباید به هیچ عنوان محدود شود؛ مگر این که امنیت خود یا دیگران را به مخاطره بیندازد. محدود کردن فرد در حال تشنج یا فردی که تازه از حال تشنج، بازگشته است؛ بر خلاف نتیجۀ معهود، ممکن است حالت پرخاشگری فرد را تسریع یا تشدید کند. وقتی مقاومت فرد به محدودیت بیشتر می شود، تهدید به زندگی اش هم به همان میزان افزایش می یابد. محدود کردن فرد به ویژه با گرفتن صورت او رو به پایین و بستن دست هایش در پشت، می تواند خطرناک باشد.

در زمان تغییر هوشیاری، فرد مبتلا به تشنج موضعی پیچیده، ممکن است مرتکب اقدامی ناآگاهانه شود که به عنوان “جرم” تلقی شود. برای مثال برداشتن اشیاء، ربودن چیزی از فردی نزدیک به او، یا باز و بسته کردن درها، که ممکن است منجر به دستگیری و پیگیرد قانونی برای جرم هایی مانند دزدی از فروشگاه، حمله کردن یا رفتارهای ناشایست شود. این رفتارها معمولاً کلیشه ای هستند که در آنها، فرد هر بار که تشنج دارد، کاری شبیه به همان را انجام می دهد و معمولاً چون دچار اختلال هوشیاری است، نمی تواند کنترلی روی رفتار یا حرکت های خود داشته باشد.

هرگاه فردی در مورد یک رفتار مجرمانه، ادعا کند که رفتار مجرمانۀ او ناشی از یک تشنج بوده است؛ بهترین کسی که می تواند این ادعا را تأیید یا رد کند؛ متخصص مغز و اعصاب اوست که بیش از همه با ویژگی های تشنج فرد آشنا است.

گزارش شاهدان عینی از رفتار دقیق فرد (توصیفی که معمولاً از رفتارهای در زمان تشنج گفته می شود) می تواند به تشخیص اینکه فرد در حال اقدام، در وضعیت تشنج یا postictal بوده است، کمک کند. حضور یک متخصص آشنا با فرد و تشنج های او، در دفاع از هرگونه اتهام مجرمانه، می تواند حیاتی باشد.

توجه کنید که بعضی از وکلای مدافع، متوجه شده اند که ارائۀ شهادت حضوری یا نامۀ مکتوب از پزشک متخصص فرد، با قید چگونگی درمان که تاریخچه و الگوهای تشنج در آن ذکر شده باشد؛ خیلی مفید خواهد بود. به ویژه زمانی که تشنج ها روی رفتار فرد اثر گذاشته و به همان دلیل، فرد، متهم به اقدام مجرمانه شده باشد.

با این همه، اگر چنین مستنداتی موجود نباشد، تهیۀ یک گزارش ویدئومانیتورینگ از زمان تشنج واقعی می تواند کمک کننده باشد؛ چرا که در زمان فرآیند، هم نوار مغزی می تواند به تشخیص تشنج کمک کند و هم رفتار ضبط شدۀ موجود در ویدئو، الگوی تشنجی را نشان می دهد.

تاکنون نمونه های بسیاری بوده اند که فرد در حال تشنج، دستگیر شده است و متهم به مواردی همچون مستی، رفتارهای ناشایست، مقاومت برای دستگیری، ورود غیر قانونی و حتی حمله به پلیس شده اند.

این یک مشکل جدی است و نیاز به آموزش نیروهای پلیس برای تشخیص و مدیریت تشنج دارد.

نیروهای پلیسی که در این زمینه آموزش ندیده باشند؛ می توانند موجب شوند که فرد به زندان رود و در بیشتر موارد، در زندان هم، به دلیل نرسیدن داروهای ضدتشنج، که منجر به تشنج های بیشتر می شود؛ فرد دچار محرومیت بیشتر خواهد شد.

این مسئله نشان می دهد که لازم است نگاه خود را در این زمینه تغییر دهیم و نیروهای انتظامی و حتی وکلای مدافع در مورد صرع و انواع تشنج، آموزش های لازم را ببینند.

از آنجایی که عفونت ویروس کرونا تمام جهان را درگیر کرده است؛ مهم است بدانیم هنوز هیچ شواهد بالینی مبنی بر این که این عفونت، تشنج ها را در افراد مبتلا به صرع بیشتر می کند، به دست نیامده است. با این حال خوب است بدانیم که عفونت های ویروسی مانند کووید 19، پتانسیل عفونی کردن سلول های عصبی مغز و التهاب آن را دارند.

عفونت های ویروسی تنفسی در اغلب بیماران با نشانه های تب، سرفه، کوتاه شدن تنفس، گرفتگی سینه، سردرد، حالت تهوع، خستگی و یا از دست دادن حس بویایی و چشایی همراه است.

گزارش های نادری حاکی از این است که در مواردی، کووید 19 منجر به تشنج های تونیک کلونیک یا تشنج های طولانی مدت ( استاتوس) شده است.

به طور کلی تب و عفونت ویروسی به صورت بالقوه می تواند شدت و تعداد تشنج ها را تحت تأثیر خود قرار دهد. با این حال اطلاعات علمی کمی حاکی از اینکه چگونه از یک عفونت ویروسی، علائم عصبی به وجود می آیند؛ در دست است.

ویروس کرونا با آلوده کردن سلول های خونی، این پتانسیل را دارد که سلول های ایمنی بدن را تحت تأثیر خود قرار داده که آنها به نوبۀ خود، می توانند به سیستم عصبی مرکزی برسند. از طرف دیگر ممکن است ویروس به وسیلۀ اعصاب بویایی بینی که منجر به از دست دادن حس بویایی و چشایی می شود یا از راه عصب واگ، به سیستم عصبی مرکزی وارد شود.

همچنین کووید 19 می تواند در بعضی بیماران پدیده ای به نام “طوفان سیتوکین” به وجود آورد. سیتوکین ها پروتئین های کوچکی هستند که توسط سلول های ایمنی خاصی در بدن تولید شده و در مقابل ویروس یا باکتری مهاجم، برای دفاع از بدن، تغییرهایی به وجود می آورند. تولید بیش از حد این ماده، که با ویروس کووید تحریک شده است، می تواند برای بعضی از اندام ها تخریبگر باشد. سیتوکین ها همچنین در تب و تشنج در بیماران مبتلا به صرع نقش دارند. التهاب هایی که منجر به تب می شوند، می توانند سطح سیتوکین را افزایش دهند که منجر به افزایش تشنج می شود. سیتوکین ها می توانند از سد خونی مغز عبور کرده و منجر به آسیب مغزی در بیماران مبتلا به کووید شدید شوند.

در بیماران مبتلا به کووید شدید، عفونت همانگونه که ریه ها را درگیر می کند، سطح اکسیژن خون را کم کرده و منجر به ایجاد شکاف در سد خونی مغز می شود. در نتیجه عارضه هایی مانند افزایش تشنج، التهاب مغز و یا سکته اتفاق می افتد.

کرونا که سازمان بهداشت جهانی آن را به عنوان پدیده‌ای «همه گیر» شناسایی و اعلام کرد؛ تاکنون بیش از یک میلیون نفر را در جهان، به کام مرگ فرستاده است. اگرچه هرکسی می تواند دچار کرونا شود، اما این بیماری در سالمندان و افراد با بیماری های زمینه ای، خطر بیشتری دارد.

هم اکنون زمزمه هایی از تهیۀ موفقیت آمیز واکسن کووید19 به گوش می رسد. شرکت های دارویی متعددی، نتایجی را در گزارش های تحقیقی خود نشان داده اند. به نظر می رسد به زودی یکی از این واکسن ها، مجوز استفاده را خواهد گرفت.

به محض تأیید و اجازۀ استفاده از واکسن کووید، دسترسی به آن در ابتدا محدود خواهد بود. مقامات مسئول در امریکا، در حال بررسی اولویت ها بر اساس در معرض عفونت قرار گرفتن، خطر افزایش بیماری های زمینه ای ، خطر تأثیرات منفی اجتماعی و خطر انتقال عفونت به دیگران هستند. اولویت های زیر برای ایمنی سازی توسط کمیتۀ مشورتی بیماری های عفونی در آمریکا در نظر گرفته شده اند :

فاز 1 الف : کارکنان بهداشت و درمان و کارمندان مراقبت های بهداشتی
فاز 1 ب : کارگران و کارمندان اموری که با افراد تماس مستقیم دارند؛ مانند منشی های پاسخگو، معلم ها و سایر کارکنان مدرسه، و رانندگان وسایل نقلیۀ عمومی
فاز 1 ج : افراد با خطر بیشتر مانند افراد با بیماری های زمینه ای و سالمندان بیش از 65 سال
فاز 2 : افرادی که در گروه های بزرگ با هم زندگی می کنند، مانند زندانیان و بیماران آسایشگاه ها
فاز 3: نوجوانان و کودکان
فاز 4 : سایر افراد

این مرحله بندی فعلاً به صورت پیشنهاد مطرح شده است و به نظر می رسد اولین مرحلۀ تحویل واکسن در فاز اول، از انتهای ماه دسامبر 2020 تا ژانویه 2021 شروع شود.

برای اثربخشی واکسن، دو نوبت تزریق با فاصلۀ 3 تا 4 هفته درنظر گرفته شده است.

پرسش های رایج 

• چه کسانی باید واکسن کووید19 را دریافت کنند؟
واکسیناسیون کووید19 لازم است برای همه انجام شود. خطر بیماری جدی کرونا و گسترش آن، خیلی بیشتر از خطرهای مربوط به واکسیناسیون آن است.

• من سالم هستم. آیا باید واکسن بگیرم؟
حتی افراد سالم هم در معرض ابتلا به کووید19 و وخیم شدن حالشان هستند؛ پس پیشنهاد می شود آنها هم واکسن دریافت کنند. واکسیناسیون از گسترش ویروس توسط شما برای اطرافیانی که ممکن است نسبت به این بیماری آسیب پذیرتر باشند، جلوگیری می کند.

• من کرونا گرفته و بهبود پیدا کرده ام. آیا هنوز نیاز به واکسن دارم؟
هنوز مشخص نیست که بعد از بهبودی فرد از کرونا، چه زمانی فرد در مقابل ابتلای دوباره، مصونیت دارد. بعضی از داده ها می گویند که ایمنی طبیعی بعد از ابتلاء به کرونا، خیلی زیاد نیست. البته به عنوان یک پرسش، کمیتۀ بیماری های عفونی، هنوز به این سؤال دقیقاً پاسخ نداده است.

• آیا ماسک زدن، حفظ فاصلۀ اجتماعی و در خانه ماندن، جایگزین بهتری به جای واکسن نیست؟
با توجه به گسترش کووید19 در دنیا، حیاتی است که مصونیت در مقیاس بزرگ به وسیلۀ واکسیناسیون ایجاد شود، تا همه گیری کرونا در جهان متوقف شود. کووید19 اغلب در جوامع، از طریق افرادی که بدون علامت هستند منتشر می شود. افراد می توانند تا 14 روز، بدون هیچگونه علامتی این بیماری را به دیگران سرایت دهند و آنهایی که علامت دارند هم، دو روز پیش از شروع علائم، می توانند دیگران را آلوده کنند. این یعنی اگرچه مهم است که ماسک زدن، حفظ فاصلۀ اجتماعی و در خانه ماندن ادامه داشته باشد؛ اما برای محدود کردن این همه گیری، کافی نیست.

• آیا واکسن کووید19 خطری ندارد؟
اطلاعات به روز شده تاکنون، دال بر این هستند که واکسن تولید شده، بسیار امن است.
در آزمایش های بالینی تولید واکسن، بیش از 40 هزار نفر واکسن را دریافت کردند. شرکت تولید کننده باید حداقل نیمی از افراد شرکت کننده در آزمون بالینی را، بعد از دریافت دو نوبت از واکسن به مدت دو ماه و بیشتر پیگیری می کرد؛ تا اثربخشی و امنیت واکسن تأیید می شد.
علاوه بر این، مراکز کنترل و پیشگیری بیماری ها، به دقت امنیت واکسن را بررسی و به طور مستمر اطلاعات شفاف و دقیق را به کارکنان بهداشتی و مردم گزارش کرده است.

• چه عوارض جانبی در آزمایش بالینی واکسن کووید19 گزارش شده است؟
حدود 15 درصد از افراد، درد موضعی یا تورم را در محل تزریق واکسن داشته اند؛ که بهبود یافته است. حدود 15 درصد از افراد، سردرد، لرز، خستگی، درد عضلانی یا تب را در زمان کوتاهی بعد از تزریق واکسن تجربه کرده اند؛ که به معنی این بوده است که سیستم ایمنی بدن در مقابل واکسن، واکنش نشان داده است.

• آیا افراد مبتلا به صرع در خطر بیشتر عوارض جانبی هستند؟
مستنداتی مبنی بر این که افراد مبتلا به صرع در خطر بیشتر عوارض جانبی بعد از دریافت واکسن باشند، وجود ندارد. مثل هر واکسن دیگری، در بعضی افراد به دنبال بروز تب ناشی از واکسن و پایین بودن آستانۀ تشنج در آنها، ممکن است به ندرت تشنج اتفاق بیفتد. شواهدی مبنی بر این که واکسن کووید 19، صرع را بدتر کرده یا موجب آسیب به مغز می شود، وجود ندارد.

• واکسن کووید19 چگونه مؤثر خواهد بود؟
اطلاعات تجربی نشان می دهند که واکسیناسیون بعد از دو نوبت تزریق، حداقل 90 درصد در پیشگیری از علائم عفونت کووید19 و گسترش بیماری مؤثر بوده است. هنوز مشخص نیست که آیا واکسن به طور کامل از عفونت کووید جلوگیری می کند یا فقط از گسترش بیماری در بدن پیشگیری می کند.

• آیا بعد از واکسیناسیون، همچنان نیاز به استفاده از ماسک و حفظ فاصلۀ اجتماعی هست؟
بسیار مهم است که برای متوقف ساختن این همه گیری، حتی بعد از واکسیناسیون، همچنان از تمام موارد پیشگیری شامل ماسک، حفظ فاصلۀ اجتماعی و شستن دست ها استفاده کنیم. متخصصان به زمان بیشتری نیاز دارند تا در مورد میزان حفاظت واکسن کرونا در موقعیت های زندگی واقعی و اینکه این محافظت چه میزان طول می کشد، نکته های بیشتری بدانند. به علاوه افرادی که واکسن دریافت می کنند، باز هم در خطر ابتلاء به کرونا هستند؛ فقط بیماری آنها شدت پیدا نکرده و هنوز می توانند دیگران را آلوده کنند. استفاده از ماسک و حفظ فاصلۀ اجتماعی، به جلوگیری از انتشار ویروس کمک می کند.

1. آیا افراد مبتلا به صرع، در خطر بیشتری برای ابتلا به کرونا قرار دارند؟

صرع یکی از بیماری هایی است که با علامت تشنج مشخص می شود. بعضی از افراد تشنج هایشان به راحتی کنترل می شود و مشکل دیگری از نظر سلامتی ندارند و با دارودرمانی، هیچ تشنجی نخواهند داشت. ممکن است فرد مبتلا به صرع، بدون هیچ بیماری دیگری، تشنج های گاه و بی گاهی داشته باشد.
برای این دسته از افراد که فقط مبتلا به صرع هستند و مشکل دیگری ندارند:

1. خطر ابتلا به ویروس کرونا، بیش از دیگران نیست.
2. شدت بیماری کرونا هم در این افراد زیادتر نخواهد بود.

شواهدی وجود ندارد که نشان دهد افرادی که فقط صرع دارند، سیستم ایمنی ضعیفی دارند. آنها نباید به عنوان افرادی با “نقص سیستم ایمنی” درنظر گرفته شوند زیرا به دلیل داشتن تشنج ها دچار ” نقص ایمنی” نمی شوند. افرادی که انواع دیگری از صرع را با دلایل خاصی دارند و مشکلات جسمی همراه با صرع هم دارند؛ ممکن است سیستم ایمنی شان تحت تأثیر عوامل دیگری قرار گیرد. 

2. چه عواملی ممکن است خطر بروز کرونا را در یک فرد مبتلا به صرع افزایش دهد؟

بعضی از افراد بر خلاف این که تشنج هایشان کنترل شده است، بیماری های دیگری هم دارند که آنها را در معرض خطر بیشتر برای ابتلا به کرونا قرار می دهد:

• ممکن است بعضی افراد داروهایی که سیستم ایمنی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد؛ برای کنترل تشنج هایشان مصرف کنند ( مثلاً استروئیدها، کورتون ها یا درمان های ایمنی ). توجه به این نکته مهم است که بیشتر داروهای ضد تشنج هیچ اثری روی سیستم ایمنی ندارند.

• بعضی از افراد ممکن است مشکلات تاخیر تکامل یا مشکلات عصبی دیگری داشته باشند که سیستم ایمنی آنها را ضعیف می کند. این دسته از بیماران در خطر بیشتری برای علائم حاد بیماری های ویروسی قرار دارند.

• اگر افراد مبتلا به صرع مشکلات پزشکی دیگری داشته باشند، ممکن است آنها را در خطر بیشتر ابتلا و پیشرفت نشانه های ویروس کرونا قرار دهد:

◀️ برای مثال بیمارانی که مشکلات بلع دارند یا مکرر دچار آسپیراسیون (فروبردن غذا یا مایعات در ریه های خود) می شوند، در خطر بیشتری برای ابتلا به ذات الریه قرار دارند.
◀️ بیماران مبتلا به دیابت یا مشکلات قلبی – ریوی در خطر بیشتری برای ابتلا به کرونا قرار دارند.
بدون توجه به وضعیت شخصی، برای هر فرد مبتلا به صرع اهمیت دارد که دربارۀ خطر ابتلا خود و هرگونه احتیاط های پزشکی، با گروه مراقبان درمانی خود گفت و گو داشته باشد.

3. آیا استفاده از داروهای ضدتشنج، خطر عفونت کرونا را افزایش می دهد؟

به جز استروئیدها، کورتون ها و درمان های سیستم ایمنی؛ هیچ مدرکی دال بر این که داروهای ضد تشنج خطر عفونت ویروس کرونا را افزایش می دهند، وجود ندارد. اگر در مورد داروهای خود سؤالی دارید، معطل نکنید. حتماً با پزشک خود در مورد دغدغه هایتان، گفت وگو کنید.

• افراد مبتلا به صرع باید از مصرف منظم داروهای تجویز شده برای خودشان اطمینان داشته باشند.

4. اگر فکر می کنم کرونا گرفته ام، چه کار کنم؟

اول با یک مراقب بهداشتی گفت و گو کنید. نشانه های کرونا بسیار شبیه به آنفلوانزا یا سرماخوردگی است.
• شایعترین نشانۀ کرونا، تب، سرفه و تنفس سخت است. اگر این نشانه ها به میزان خفیف تا متوسط در شما وجود دارند، ممکن است مراقب بهداشتی به شما توصیه کند که در منزل بمانید. این یعنی خود را قرنطینه کنید. به مکان های عمومی نروید و دیگران هم نزد شما نیایند.
• این نشانه ها می تواند در منزل هم مداوا شود. از مراقب خود بپرسید :

◀️ چه داروهای بدون نسخه ای برای تشنج های شما بی ضرر است.
◀️ اگر لازم است تست کرونا بدهید.
البته وقتی نشانه ها در حد متوسط باشند، نیازی به آزمایش نیست.

• اگر علائم بهتر نشد یا مشکل تنفسی یا درد در شما بیشتر شد؛ با پزشکتان تماس بگیرید.
• اگر در خانواده، افراد دیگری هم هستند؛ سعی کنید از آنها دور بمانید. تا جایی که ممکن است در یک اتاق بمانید؛ از یک دستشویی استفاده کنید و ظرف و غذای مخصوص خود داشته باشید.
• اگر شما از فردی که مبتلا به کرونا شده است، مراقبت می کنید؛ سعی کنید از او دور بمانید. از دیگر دوستان یا اقوام خانواده که می توانند با امنیت بیشتری از فرد مبتلا مراقبت کنند؛ کمک بگیرید.
• اگر تشنج هایتان بیشتر شد، با پزشکتان تماس بگیرید.

5. آیا تشنج ها می توانند علامتی از ابتلا به ویروس کرونا باشند؟

تشنج ها نشانه ای از ابتلا به ویروس کرونا نیستند.
اما در مراحل انتهایی درگیری با ویروس کرونا، تخریب ارگان های بدن اتفاق می افتد؛ از جمله مغز. این حالت در تمام عفونت های تنفسی دیگر نیز پیش می آید. تحت این شرایط، ممکن است تشنج حتی در افرادی که صرع ندارند هم اتفاق بیفتد.
در افراد مبتلا به صرع، در صورت ابتلا به ویروس کرونا، احتمال تشنج های بیشتری وجود دارد.

6. آیا در صورت ابتلا به ویروس کرونا، تشنج ها بیشتر می شوند؟

زمانی که یک فرد مبتلا به صرع، بیمار می شود، به ویژه اگر با تب همراه باشد؛ ممکن است تغییری در تعداد تشنج ها یا افزایش تشنج ها دیده شود. از آنجایی که بیماری از نظر جسمی و روانی برای بدن یک عامل فشار تلقی می شود؛ می تواند سبب تشنج های بیشتری شود. همین حالت زمانی اتفاق می افتد که فرد درگیر ویروس کرونا شود. با این همه، اطلاعاتی که از کشورهای دچار همه گیری، جمع آوری شده نشان می دهد که در بیشتر موارد در افراد مبتلا به صرع، خطر شدت تشنج ها، زیاد نبوده است.
شما می توانید شانس ابتلا به ویروس کرونا را با مراقبت از خود، کاهش دهید. سعی کنید از عوامل تحریک کنندۀ تشنج ها بپرهیزید. مانند:

– مراقب مصرف منظم داروهای خود باشید. مصرف هیچ نوبتی را فراموش نکنید. ممکن است از حالت روتین خود خارج شده باشید؛ بنابراین اقداماتی برای کمک به خود برای یادآوری داروها انجام دهید :
▪️ روی تلفن همراه خود، زنگ یادآوری بگذارید.
▪️ از برچسب استفاده کنید.
▪️ از یک نفر خواهش کنید تا به شما یادآوری کند.
▪️ برای کارهای خود یک فهرست تهیه کنید که آنها را علامت می زنید.
▪️ از جعبۀ دارویی استفاده کنید.

– سعی کنید تا جایی که ممکن است مثل معمول غذا بخورید.
– سعی کنید خواب خوبی داشته باشید.

7. چگونه استرس و نگرانی خود را مدیریت کنم؟

اکنون زمان پرفشاری برای همه است. آدم ها ممکن است تنها باشند یا از تعداد زیادی از افراد مراقبت کنند. کارهای روزمره تغییر کرده است. گوش دادن به اخبار ممکن است مردم را بیشتر نگران و وحشت زده کند.
از آنجایی که نمی توانیم از این همه فشار، جلوگیری کنیم؛ هر کسی لازم است تا ببیند چگونه می تواند آنها را مدیریت کند. استرس مزمن، سیستم ایمنی فرد را ضعیف می کند. این حالت ممکن است شما را بیشتر در معرض بیماری ها قرار دهد. راه های مختلفی برای مدیریت استرس وجود دارد :
– برنامۀ روزانه داشته باشید. به موقع بخوابید و به موقع بیدار شوید.
– زمان های منظمی برای سایر کارها داشته باشید مانند نظافت، ورزش کردن یا سایر موارد.
– به موقع و با خانواده غذا بخورید.
– فعالیت های آرامبخش را در برنامۀ روزانه خود بگنجانید؛ مانند مطالعۀ کتاب، گوش کردن موسیقی، نقاشی یا طراحی یا هر فعالیتی که از آن لذت می برید.
– از مهارت های تن آرامی استفاده کنید. تنفس عمیق، مراقبه، یوگا یا سایر فعالیت ها می توانند مفید باشند.
– با دیگران در ارتباط باشید. یکی از مهمترین کارهایی که این روزها می توانیم انجام دهیم، مرتبط ماندن با یکدیگر است. به دوستان یا خانواده تلفن کنید؛ پیام بفرستید یا تماس های ویدئویی داشته باشید.

8. اگر تشنج هایم، با یا بدون بیماری، تغییر یا افزایش داشت؛ چه کار کنم؟

• در حال حاضر ترجیح بر این است که به هیچ عنوان به بیمارستان، اورژانس یا درمانگاه ها نروید؛ مگر آن که نیاز جدی داشته باشید. در بیشتر مواقع شما می توانید در منزل درمان شوید.

• به مطب پزشکان نروید. سعی کنید ابتدا با آنها تماس تلفنی داشته باشید. این کار خطر ابتلا به کرونا را در شما و دیگران کمتر می کند.

MA Arami, Neurologist
Milad General Hospital, aliarami40@gmail.com

Abstract: Corticography during surgery is a relatively new method, which can be used to improve surgical outcomes if selected and appropriately performed.
Besides recording and identifying seizure focuses, corticography is also required in the brain mapping process. This issue is also important during awakening craniotomy and can prevent false interpretations in mapping of eloquent areas including languag corteex and subcortex areas.
However, there is no consensus on its effectiveness and usefulness. Depending on the underlying pathology, its usefulness may vary. Sometimes technical problems also interfere with standard corticography.
This article describes how to conduct corticography during surgery and its problems and how they are managed, as well as their indications and existing discrepancies.

دکتر محمدعلی آرامی,  نورولوژیست
بیمارستان میلاد تهران

aliarami40@gmail.com

خلاصه
کورتیکوگرافی حین عمل جراحی روشی نسبتا جدید است که در صورت انتخاب موارد مناسب و اجرای صحیح آن میتواند برای بهبود نتایج جراحی بکار گرفته شود.
علاوه بر ثبت و شناسایی فوکوس های تشنجی, کورتیکوگرافی در فرایند نقشه برداری مغزی نیز ضروری است. این موضوع هنگام کرانیوتومی در حالت بیداری هم اهمیت بسزایی دارد و میتواند از تفسیرهای نادرست جلوگیری کند. موضوعی که در تعیین مناطق تکلم اهمیت ویژه دارد.
با این حال در مورد اثربخشی و مفید بودن چشمگیر آن اتفاق نظر کامل وجود ندارد. بسته به پاتولوژی زمینه ای ممکن است سودمندی آن متفاوت باشد. همچنین گاهی مشکلات تکنیکی نیز برای انجام یک کورتیکوگرافی استاندارد مزاحمت ایجاد میکنند.
در این مقاله در خصوص نحوه انجام کورتیکوگرافی حین عمل و مشکلات موجود و نحوه مدیریت آنها و همچنین اندیکاسیون های انجام آن و اختلاف نظرهای موجود توضیحاتی داده خواهد شد.

Siamak Afshinmajd: Department of neurology. Neurophysiology research center. Shahed university

Massoud Moghadamnia. Department of psychiatry .Shahed university

Objectives: Epilepsy is a common disorder in all societies, especially in psychiatric patient communities. This study is designed to compare the rate of seizure attacks in depressed patients treated by tricyclic antidepressants (TCA) with patients treated with serotonin reuptake inhibitors (SSRI).

Methods: Two-hundred and forty three depressed patients selected according to DSM4 criteria in two years duration in mostafa Khomeini hospital. The only problem of these patients were depression and they were treated with only single drugm which were TCA or SSRI’S. Patients with other kind of psychiatric or neurologic disorders (especially previous  seizure attacks) except depression is not permitted. All patients were above eighteen and below sixty –five years old and examined by a psychiatrist and neurologist for detection of depression. All patients were followed for appearance of seizure for at least three years.

Results: There were one hundred and fifty- two females (63%) and eighty –eight(37%) males’ patients.  Thirty – three(14%) patients had seizure attacks in two years duration. Twenty- five(76%) attacks were in patients taking TCA and eight(24%) patients were in those who received SSRI’S.   

Conclusion: Seizure  attacks is more prevalent in patients who receive TCA in comparison to patients who receive SSRI’S. It is rationale to use paramedical items or at least   SSRI’S in patients with history of  seizure attacks instead of TCA’S.