نوشته های r

مواد مخدر و تشنج

هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد استفادۀ مقدار طبیعی از نیکوتین و کافئین، در تشنج افراد مبتلا به صرع  تأثیر دارد. البته در صورت استفادۀ زیاد از هر دو، تجربۀ تشنج بندرت در افراد گزارش شده است.

در مورد کافئین، مشکل بتوان گفت چه مقدار برای شما مناسب است؛ چون نوشیدنی‌های مختلف و غذاها و حتی بعضی داروها، شامل آن هستند.

کافئین بیشتر از آنکه مستقیم روی تشنج‌ها تاثیر بگذارد؛ با تأثیر روی خواب فرد، ممکن است آنها را تشدید کند.

سیگار کشیدن هم نه به دلیل اثرات نیکوتین بر فرد مبتلا به صرع، بلکه به علت خود ماهیت سیگار، خطرناک است: در صورت از دست دادن هوشیاری یا عدم کنترل حرکت بدن، ممکن است سیگار روشن از دست شما بیفتد و موجب آتش سوزی شود.

مواد مخدر

تمام اشکال کوکائین، بعد از چند ثانیه یا چند دقیقه یا حتی چند ساعت بعد از مصرف، تولید تشنج می‌کنند. تشنج‌های ایجاد شده، بسیار خطرناک هستند و معمولاً با حملۀ قلبی و مرگ همراه هستند.  این موضوع می‌تواند حتی در فردی که هیچ سابقۀ تشنج هم نداشته، اتفاق بیفتد. اگر صرع دارید، حتماً از مصرف این مواد بپرهیزید.

آمفتامین‌ها هم محرک مغز هستند. اگر شما از آمفتامین‌ها یا داروهایی نظیر آن استفاده می‌کنید، اختلال خواب، گیجی یا اختلال‌های جدی روانپزشکی در شما ایجاد می‌شود و در این صورت، احتمال فراموشی مصرف داروها، برایتان بیشتر می‌شود.

پژوهش‌ها در این زمینه نشان داده است که تخریب ماندگار مغز در اثر استفاده از این مواد محرک ایجاد شده و در اثر مصرف زیاد، تشنج شدید تونیک کلونیک به همراه حملۀ قلبی و مرگ اتفاق می‌افتد.  

بیشتر

مواد مخدر

تمام اشکال کوکائین، بعد از چند ثانیه یا چند دقیقه یا حتی چند ساعت بعد از مصرف، تولید تشنج می کنند. تشنج های ایجاد شده، بسیار خطرناک هستند و معمولاً با حملۀ قلبی و مرگ همراه هستند. این موضوع می تواند حتی در فردی که هیچ سابقۀ تشنج هم نداشته، اتفاق بیفتد. اگر صرع دارید، حتماً از مصرف این مواد بپرهیزید.

آمفتامین ها هم محرک مغز هستند. اگر شما از آمفتامین ها یا داروهایی مانند آن استفاده می کنید، اختلال خواب، گیجی یا اختلال های جدی روانپزشکی در شما ایجاد می شود و در این صورت، احتمال فراموشی مصرف داروها، برایتان بیشتر می شود.

پژوهش ها در این زمینه نشان داده است که تخریب ماندگار مغز در اثر استفاده از این مواد محرک ایجاد شده و در اثر مصرف زیاد، تشنج شدید تونیک – کلونیک به همراه حملۀ قلبی و مرگ اتفاق می افتد.

بیشتر

کمبود خواب و صرع

آیا کمبود خواب باعث تشدید تشنج می‌شود؟

تشنج‌ها به الگوهای خواب خیلی حساس هستند. بعضی از افراد اولین و تنها تشنج خود را بعد از یک شب بی‌خوابی یا کم‌خوابی طولانی مدت، تجربه کرده‌اند. اگر صرع دارید، بدانید که نداشتن ” خواب خوب” در خیلی از افراد مبتلا به صرع باعث تشنج می‌شود. کم‌خوابی حتی می‌تواند شدت و زمان تشنج را افزایش دهد. بعضی از انواع صرع به طور خاص به مشکلات خواب مربوط می‌شوند.

چرا کمبود خواب موجب تشدید تشنج می‎‌شود؟ 

 در دوره‌های امواج طبیعی خواب، تغییرهایی در فعالیت الکتریکی و هورمونی در مغز اتفاق می‌افتد. این تغییرها می تواند موجب شود که بعضی از افراد تشنج‌های بیشتری در خواب نسبت به دیگران داشته باشند و به همین دلیل، خواب ناکافی می‌تواند تشنج‌ها را تحریک کند. تشنج بعضی از افراد به خواب بسیار وابسته است. این تشنج‌ها ممکن است فقط در خواب، یا شروع خوابیدن یا اول بیدارشدن اتفاق بیفتند. برای بعضی دیگر ممکن است کم‌خوابی به این شدت تحریک کننده نباشد و همراه با عوامل دیگر، موجب تحریک تشنج‌ها شود.

چه عواملی موجب اختلال خواب می‌شود؟ 

موارد زیادی می‌تواند خواب فرد را تحت تأثیر خود قرار دهد و موجب تشنج‌های بیشتر شود. عوامل زیر را می‌توان در نظر گرفت:

  • خواب کافی : میزان ساعت خواب خاصی برای هر فرد وجود ندارد. بعضی با 5 ساعت خواب شبانه، راحت هستند، در حالیکه ممکن است بعضی دیگر به 8 تا 10 ساعت خواب نیاز داشته باشند. به طور کلی حداقل بین 7 تا 8 ساعت خواب شبانه، مناسب در نظر گرفته می‌شود. اما کیفیت خواب هم لازم است توجه شود. اگر در بیشتر مواقع، کمتر از این میزان می‌خوابید، احتمالاً دچار کمبود خواب هستید و خواب خوبی ندارید.

  • کیفیت خوب خواب : خواب خوب به این معنی است که وقتی از خواب بیدار می‌شوید، احساس کنید خستگی‌تان در رفته است و انرژی کافی برای شروع روز دارید. چیزهای زیادی می‌توانند مانع از کیفیت خوب خواب شما شوند؛ مانند خواب ناکافی، مرتب بیدار شدن، یا خواب با بیقراری.

  • تشنج در شب: تشنج‌های شبانه می‌تواند افراد را از خواب بیدار کند یا خوابشان را مختل کرده و اجازه ندهد کیفیت خواب خوبی داشته باشند. در این افراد ممکن است در مغز، دوره‌های مهم خواب از دست برود. در نتیجه فردی که در شب تشنج‌های زیادی دارد، معمولاً عملکرد خوبی در روز نخواهد داشت. این افراد ممکن است به طور مداوم کمبود خواب داشته باشند و شاید در طول روز هم دچار تشنج شوند.

  • سخت به خواب رفتن : مشکلات خواب ممکن است از اینجا ناشی شود که فرد به سختی به خواب می‌رود، مرتب بیدار می‌شود، یا خیلی زود از خواب بیدار می‌شود. تشنج‌ها، خلق وخو، و عوارض جانبی داروها ممکن است موجب بی‌خوابی شوند.

  • خلق و خو: خواب دشوار علامت شایعی از افسردگی و اضطراب است. اگر مشکلات خواب بیش از دو هفته طول کشید یا علامت‌های دیگری از مشکلات خلق و خو به آن اضافه شد؛ زمان ملاقات پزشک یا روانشناس فرا رسیده است.

  • عادت‌های نادرست غذایی: دیر شام خوردن، حجم زیاد غذا قبل از خواب و خوردن قهوه یا نوشیدنی‌های کافئین‌دار در شب، از عادت‌های غذایی هستند که می‌توانند خوابتان را دچار اختلال کنند.

  • عوارض جانبی داروها: بعضی از داروهای ضدصرع، افراد را خواب آلوده می‌کنند. بعضی دیگر ممکن است به خواب رفتن را سخت کنند. زمان مصرف داروهای ضدصرع هم در این مسئله می‌تواند اثرگذار باشد.

  • اختلال‌های خواب: گاهی اوقات افراد به دلیل اختلال‌های خواب مانند آپنۀ خواب، سندرم پای بیقرار، یا سایر مشکلات خواب، دچار کمبود خواب می‌شوند. اختلال‌های خواب می‌تواند فرد را به صورت مزمن کم‌خواب و خسته کند.

بیشتر

خودمدیریتی در صرع

خود مدیریتی یعنی چه؟ مگر می‌توانم خودم از تشنج‌هایم مراقبت کنم؟

خودمدیریتی در صرع، یعنی همۀ گام‌هایی که لازم است برای مدیریت تشنج‌ها و تأثیر آنها در زندگی روزانۀ خود بردارید. مدیریت تشنج‌ها نیاز به همکاری گروهی کادر درمان، خانواده و خودتان دارد. نقش هر فرد را در این مسئله در نظر بگیرید.

  • پزشک و درمانگران، برای تشخیص و درمان تشنج‌ها کمک می‌کنند.
  • شما و خانواده‌تان، تجربه‌ها و مسائل خود را بیان می‌کنید. اطلاعاتی که می‌تواند به کادر درمانی کمک کند تا تشخیص درست، آزمایش‌های پیشنهادی و درمان‌های مناسب را بدهند و به شما منابع کمک‌کننده را معرفی کنند.
  • شما امروز و هر روز با تشنج‌هایتان زندگی می‌کنید. اینکه چگونه صرع، شما و خانواده‌تان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد روی توصیه‌های پزشکتان و انتخاب‌های شما برای زندگی اثر می‌ گذارد.
  • لازم است برای اهدافتان تصمیم بگیرید و برنامه‌ای برای چگونگی رسیدن به آنها بسازید.
  • لازم است همراه خانواده، اطلاعات مورد نیاز را کسب کنید؛ مهارت‌های ” چگونه بودن” را فرا بگیرید و منابع درستی برای حمایت و آگاهی خود پیدا کنید.

چگونه بدانم ” مدیر خوبی” برای صرعم هستم؟

یک مدیر خوب، به چیزهای زیادی نیاز دارد؛ مانند :

  1. اعتماد به نفس برای توانایی خود در مدیریت تشنج‌ها
  2. رضایت از مراقبت و درمان درمانگران
  3. توانایی گفت‌وگو با درمانگران
  4. حمایت خانواده و دوستانتان
  5. آگاهی از خلق‌وخو
  6. حس ” کنترل اوضاع” و همکاری با هم، برای در نظر گرفتن اهداف و برنامه‌های واقع بینانه 

چگونه مهارت‌های خودمدیریتی صرع می‌تواند به من کمک کند؟  

نمونه‌هایی از مهارت‌های خودمدیریتی که می‌تواند به شما کمک کند :

  • سبک زندگی خود و محیط اطرافتان را به گونه‌ای تنظیم کنید تا محرک‌های تشنج، کمتر شوند.
  • سبک زندگی سالم را انتخاب کنید.
  • موقعیت‌هایی را که می توانند به راحتی با صرع همراه شوند، بشناسید و آنها را مدیریت کنید.
  • اینکه صرع، چگونه زندگی شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد و چه کارهایی را می‌توانید برای آن انجام دهید، بشناسید.
  • با پزشک و درمانگرتان، در مورد مسائل خود گفت‌وگو کنید.
  • یک برنامۀ شخصی برای کمک‌های اولیه در زمان تشنج داشته باشید.
  • ببینید چه مداخله‌هایی می‌تواند خطر اورژانس تشنج را کاهش دهد.
  • به دیگران آموزش دهید که در هنگام تشنج چه اقدام‌هایی انجام دهند.
  • محیط پیرامون خود را امن نگه دارید.

تعداد زیادی از بیماران مبتلا به صرع، با تشنج‌های کنترل نشده و عوارض جانبی داروها زندگی می‌کنند. تشنج‌ها می‌توانند زندگی روزانۀ فرد را به شکل‌های مختلف برهم زنند. اگرچه بیشتر تشنج‌ها خطرناک نیستند، اما گاهی موقعیت‌های اورژانسی می‌تواند موجب صدمه‌های جدی شود. همچنان که درمان به افراد زیادی کمک می‌کند؛ اما یافتن روش‌های درمانی و یادگیری چگونه استفاده کردن از آنها، زمان زیادی می‌برد.

بیشتر

عادت ماهیانه در بانوان

  • آیا عادت ماهیانه در زنان میزان تشنج‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد؟

بله. تقریباٌ نیمی از زنان مبتلا به صرع در سنین باروری گزارش می‌دهند که تشنج‌هایشان در روزهای نزدیک به عادت ماهیانه افزایش می‌یابد. تشنج‌هایی که فقط در این دوره اتفاق می‌افتند، تشنج‌های کاتامینال نامیده می شوند. مطالعه‌ها نشان می‌دهد که تغییر در تعداد تشنج‌ها، بیشتر در میانۀ دوره، در زمان تخمک‌گذاری و یک هفته قبل از خونریزی به وجود می‌آید.  

  • چه عاملی موجب افزایش تشنج‌ها در عادت ماهیانه می‌شود؟

تغییرهای هورمونی بیشترین دلیل تغییر تعداد تشنج‌ها در دورۀ عادت ماهیانه است. سلول‌های عصبی مغز، تحت تأثیر مستقیم دو هورمون استروژن و پروژسترون قرار دارند؛ که هورمون‌های اصلی جنسی در زنان هستند. پژوهش‌ها در حیوانات نشان داده است که میزان بالای استروژن، موجب به وجود آمدن تشنج‌ها یا افزایش آن می‌شود و برعکس، پروژسترون از تشنج جلوگیری می‌کند. تصور می‌شود تشنج‌ها در زنان مبتلا به صرع، در زمان‌هایی از دورۀ عادت ماهیانه که تعادل بین استروژن و پروژسترون به هم می‌خورد، اتفاق می‌افتد.

چه راهبردهایی می تواند کمک کند تا تشنج های مرتبط با دورۀ قاعدگی کاهش یابد؟  

  • تنظیم میزان داروهای ضدصرع در زمان‌های پیش از تشدید تشنج‌ها ( فقط در زنانی که عادت ماهیانۀ منظم دارند ) و البته فقط با توصیۀ پزشک
  • کاهش احتباس آب؛ که در دورۀ پیش از عادت ماهیانه اتفاق می‌افتد.
  • استفاده از یک داروی ضدصرع دیگر، در روزهای نزدیک به عادت ماهیانه ( فقط با تجویز پزشک )
  • استفاده از قرص‌های ضدبارداری حاوی پروژسترون برای زنانی که صرع کاتامینال دارند، ممکن است کمک‌کننده باشد. البته در یک تحقیق در سال 2012 هیچ تفاوت معناداری در میزان تشنج بین زنانی که در عادت ماهیانۀ خود هورمون پروژسترون دریافت کرده بودند و آنانی که پلاسبو ( دارونما ) گرفته بودند، مشاهده نشد.
  • تمام زنان در عادت ماهیانه لازم است نسبت به محرک‌های دیگر تشنج، دقت داشته باشند. مطمئن باشند که خواب خوبی دارند، داروهایشان را فراموش نمی‌کنند و برای کاهش خطر بروز تشنج‌ها، سبک زندگی خود را مدیریت می‌کنند.
بیشتر

صرع میوکلونیک پیشرونده

صرع میوکلونیک پیشرونده، شامل بیش از 10 نوع صرع است که پیشرونده هستند. افراد مبتلا به این نوع، با گذشت زمان دچار زوال در حرکت اندام ها، تعادل و عملکرد شناختی می شوند.

• میوکلونوس به پرش های مداوم ماهیچه ها چه به صورت بی اختیار و چه با تحریک خارجی، گفته می شود.  به همراه پرش های میوکلونیک، ممکن است تشنج حرکتی هم اتفاق بیفتد.  زنان و مردان به یک اندازه درگیر این بیماری می شوند. کودکان یا نوجوانان تا زمانی که این تشنج ها آغاز شوند، مراحل رشد طبیعی خود را طی می کنند. تشنج ها معمولاٌ بین سنین شش تا 16 سالگی شروع می شوند.

• تشنج ها در ابتدا می توانند علائم سایر سندرم های صرعی را تقلید کنند. زمینۀ کند در نوار مغز می تواند پزشک را در مورد احتمال صرع میوکلونیک پیشرونده آگاه سازد. صرع میوکلونیک پیشرونده نادر بوده و زمینۀ ژنتیک دارد.

یکی از شایعترین شکل های این بیماری، لافورا نام دارد که بیشتر در مناطقی که ازدواج های فامیلی رواج دارد، دیده می شود. معمولاً هیچ تاریخچۀ خانوادگی از بیماری وجود ندارد و این به این معنی است که یک ژن غیرطبیعی در هر دو والد وجود دارد.

صرع میوکلونیک پیشرونده در خانواده هایی که والدین با هم نسبتی هم ندارند، دیده می شود. این موارد از نادرترین زیرمجموعه های این نوع صرع به شمار می روند.

صرع میوکلونیک پیشرونده در هردو جنس، یکسان دیده می شود. شایعترین نوع تشنج ها در این نوع صرع، تشنج های میوکلونیک و تونیک – کلونیک منتشر هستند.

• تشنج های میوکلونیک بیشتر با یک محرک مانند نورهای چشمک زن، وحشت زده شدن، فکرها و هیجان های پراسترس، یا فعالیت های سریع تحریک می‌شوند. تشخیص افتراقی این نوع صرع با صرع میوکلونیک جوانان بسیار دشوار است. در مقایسه با صرع میوکلونیک جوانان، این نوع صرع به درمان دارویی خوب پاسخ نمی دهد و با گذشت زمان بدتر می شود.

• تشنج های منتشر تونیک – کلونیک هم، در صرع میوکلونیک پیشرونده شایع هستند. تشنج های موضعی هم در این نوع صرع دیده می شوند و اغلب با نشانه‌هایی مانند توهم‌های بینایی و دیسارژهای منطقۀ بینایی در مغز، در نوار مغزی مشخص می شوند.

• تشنج های تونیک هم به صورت انقباض تمام بدن دیده می شوند. تشنج های ابسانس به شکل حمله های خیرگی که قطع نمی شوند، می تواند بخشی از صرع میوکلونیک پیشرونده باشد.

سایر ویژگی های این بیماری شامل موارد زیر است:

• مشکلات حافظه و تفکر به مرور زمان بدتر می شوند.

• در بعضی از اشکال صرع میوکلونیک پیشرونده، افت شدید حرکت مشاهده می شود؛ که شامل کاهش تعادل در بدن، کاهش هماهنگی اندام ها، افت حرکتی در بدن و گاهی کندی و سفتی حرکت می شود.

• افراد مبتلا قدرت راه رفتن را از دست می دهند؛ چرا که مغز دیگر قادر به هماهنگی حرکات و گذاشتن یک پا بعد از دیگری نیست. سایر وظایف، مانند بردن قاشق به دهان، شانه کردن موها و مسواک زدن دندان ها هم دشوار می شود. با گذشت زمان، فرد نیاز به صندلی چرخدار و کمک 24 ساعته خواهد داشت.

بیشتر

فراموش کردن داروها

آیا فراموش کردن مصرف دارو، موجب تشنج می شود؟

بله، تشنج می تواند به این دلیل به وجود بیاید. فراموش کردن داروها هم در افرادی که تشنج های کنترل شده دارند و هم آنهایی که تشنج های کنترل نشده دارند، می‌تواند محرک بروز تشنج شود. در صورت فراموش کردن دارو، تشنج ها ممکن است بیش از حد طبیعی اتفاق بیفتند، شدیدتر شوند یا به سمت طولانی شدن مدت تشنج( وضعیت استاتوس) پیش بروند.

تشنج استاتوس در صرع یک اورژانس پزشکی است و در صورتی که منجر به کنترل تشنج ها نشود، می تواند موجب مرگ بیمار شود. فراموش کردن دارو همچنین می تواند سبب سقوط بیمار، جراحت و مشکلات دیگر که ناشی از وقوع تشنج ها و تغییر سطح خونی داروها هستند، شود.

آیا فراموش کردن یک دوز دارو برای بیمار آسیب زننده است؟

فراموش کردن یک دوز دارو، معمولاً مورد شایعی است. در بیشتر موارد اتفاق بدی نمی افتد. زمانی احتمال بروز تشنج  در شما افزایش می‌یابد که فقط یک بار در روز دارو مصرف کنید. در این صورت با فراموش کردن یک دوز دارو، در واقع شما داروی یک روز کامل را از دست داده اید. اگر در روز دو یا چهار بار دارو مصرف می کنید، خطر احتمال تشنج با فراموش کردن دارو در شما کمتر می شود. اما اگر چند دارو را با هم فراموش کنید، احتمال بروز تشنج ها خیلی زیاد می شود.

اگر من تصمیم بگیرم داروهایم را قطع کنم، چه اتفاقی می‌افتد؟

قطع داروهای ضد صرع بدون تجویز پزشک، خیلی خطرناک است. وقتی بعضی داروها ناگهان قطع می شوند، ممکن است فرد علائم ترک پیدا کند. ممکن است تشنج های طولانی و پشت هم یا استاتوس اتفاق بیفتند. اگر بیش از یک داروی ضد تشنج مصرف می کنید، قطع یکی از این داروها، می تواند سطح خونی داروی دیگر را در بدن شما تغییر دهد. این تغییرهای ناگهانی در سطح خونی دارو، می تواند عامل تشدید کننده تشنج باشد.

چه کاری می‌توانید انجام دهید؟

◀️ بدون مشورت با پزشکتان، به هیچ عنوان مصرف داروی خود را قطع نکنید.
◀️ اگر از خوردن دارو خسته شده اید یا فکر می کنید اثری ندارد، دارویتان را قطع نکنید.
◀️ نگرانی هایتان در مورد دارو را یادداشت کرده و با پزشکتان مطرح کنید.
◀️ اگر نیاز به تغییری در مصرف داروها باشد، بهتر است که این تغییر با یک برنامه ریزی به شیوه ای امن صورت بگیرد.

چه اقدامی برای یادآوری مصرف دارو می‌توانید انجام دهید؟

• از آلارم تلفنتان استفاده کنید.
• یادداشت بگذارید.
• بعضی موقعیت ها مانند خوردن نهار یا شام می توانند به شما یادآوری زمان مصرف دارو را داشته باشند.
• از تقویم روزانه استفاده کنید.
• جعبه های دارویی هم می تواند کمک کننده باشد.

 

بیشتر

سندرم وست

اسپاسم نوزادی، تشنجی است که با علامت سفت شدن ناگهانی بدن، خم و راست شدن تند بازوها، زانوها و سر مشخص می شود. حرکت ها ممکن است نامحسوس بوده و به بخش های خاصی از بدن محدود شوند.

هر تشنج حداکثر یک یا دو ثانیه طول می کشد؛ ولی معمولاً به صورت پشت هم اتفاق می افتند. نوزاد ممکن است در هنگام تشنج و بعد از آن گریه کند.

تشنج ها معمولا” بعد از بیدار شدن نوزاد و به ندرت در خواب اتفاق می افتند و به طور معمول بین سنین سه تا هشت ماهگی شروع می شوند. تقریباً اسپاسم های نوزادی از 12 ماهگی شروع شده و در سن چهار سالگی متوقف می شوند.

درمان های اولیه شامل استروئید درمانی، ویگاباترین و درمان با هورمون آدرنالین است.

بیشتر کودکان بعدها دچار اختلال های تکاملی می شوند.

بعد از گذشت زمان، ممکن است انواع دیگری از تشنج در تعدادی از کودکان مشاهده شود.

شایعترین دلیل بروز اسپاسم نوزادی، تغییر ساختار مغز است؛ که ممکن است به دلیل آسیب اولیه به مغز مانند نرسیدن اکسیژن به مغز در زمان زایمان یا عفونت مغزی ایجاد شده باشد. همچنین می تواند به دلیل تغییرهایی که در زمان رشد در مغز می افتد هم، به وجود بیاید.

عوامل ژنتیک هم ممکن است در این موضوع دخالت داشته باشند. تعدادی از ژن ها با این اسپاسم ها مرتبط هستند.

عوامل متابولیک می تواند منجر به تغییرهایی در عملکرد مغز شود و اسپاسم نوزادی را به وجود آورد.

شواهدی مبنی بر این وجود ندارد که تاریخچۀ خانوادگی، جنسیت نوزاد یا عواملی مانند واکسیناسیون، به اسپاسم نوزادی ارتباط داشته باشند.

بیشتر

صرع لوب تمپورال

صرع لوب تمپورال (TLE) شایعترین نوع صرع موضعی ( کانونی) است.

  • اگرچه داروهای ضدصرع تشنج ها را در بیماران مبتلا به صرع لوب تمپورال کاهش می دهند؛ اما رهایی کامل از تشنج ها، به نظر سخت می رسد.
  • افراد مبتلا به صرع لوب تمپورال که به داروها مقاوم شده اند، در خطر مشکلات حافظه و خلق و خو هستند.
  • جراحی ممکن است به تعدادی از بیماران با صرع لوب تمپورال کمک کند تا تشنج هایشان کاملاً کنترل شود.
  • در بیشتر موارد، علت صرع لوب تمپورال مشخص نیست. دلایل احتمالی تب و تشنج های طولانی، آسیب به مغز در کودکی یا ضربه به سر هستند.

در حدود 6 نفر از هر 10 نفر مبتلا به صرع موضعی، صرع لوب تمپورال دارند. تشنج ها در لوب تمپورال می توانند یک لوب گیجگاهی یا هر دو منطقۀ گیجگاهی را درگیر کنند.

صرع لوب تمپورال به دو نوع تقسیم می شود:

  • صرع لوب تمپورال مزیال ( MTLE) : که بافت های درونی یا میانی لوب گیجگاهی را درگیر می کند. تشنج ها اغلب در قسمتی از مغز به نام هیپوکامپوس یا نواحی اطراف آن شروع می شود. این نوع صرع، حدود 80 درصد موارد تشنج های لوب تمپورال را دربرمی گیرد.
  • صرع لوب تمپورال جانبی یا نئوکورتیکال که قسمت های خارجی لوب گیجگاهی را درگیر می سازد.

صرع لوب تمپورال مزیال اگرچه در هر سنی می تواند آغاز شود، ولی معمولاً بین سنین 10 تا 20 سال شروع می شود و در بیشتر موارد، فرد سابقۀ تشنج همراه با تب یا آسیب مغزی در سال های اولیۀ زندگی را داشته است.

این نوع تشنج در قدیم، نام های زیادی داشته است: تشنج های سایکوموتور، تشنج های لیمبیک، تشنج های موضعی پیچیده و موضعی ساده. امروزه نام جدیدی به این نوع از تشنج ها داده اند: تشنج هایی با شروع موضعی. تشنج های کانونی به تشنج هایی گفته می شود که فرد در زمان تشنج بیدار و هوشیار است یا هوشیاری اش در زمان تشنج،  کمی دچار اختلال می شود.

تشنج ها در صرع لوب تمپورال شامل تشنج های موضعی با هوشیاری، مثل اوراها و تشنج های موضعی با اختلال هوشیاری هستند.

  • اوراها همان تشنج های موضعی همراه با هوشیاری هستند، که به آنها تشنج های موضعی ساده هم گفته می شود. آنها اولین نشانه از یک تشنج هستند.
  • شایعترین اوراها شامل احساس آشنایی از چیزی  که به نظر می رسد قبلاً هم آن را دیده اند یا بعضی آشفتگی های معده می شوند.
  • احساس ترس، حملۀ پانیک، اضطراب یا احساسی که از معده به طرف سینه در حال حرکت است، یا حال تهوع از شایعترین اوراها هستند.
  • بعضی از افراد ممکن است بوهای غیرمعمول را بشنوند. این علامت احتمالاً از یک ضایعه یا تومور در ناحیۀ هیپوکامپوس لوب تمپورال ناشی می شود.
  • گاهی اوقات هم توصیف اورا بسیار سخت است.

تشنج های موضعی با اختلال هوشیاری پیش از این تشنج های موضعی پیچیده نامیده می شدند.

  • در هنگام این تشنج، ممکن است فرد به یک ناحیه خیره بماند؛ یا گیج و ناآگاه از چیزهایی که در اطرافش می گذرد، به نظر برسد. ممکن است با انگشتانش بازی کند یا حرکت های ملچ ملوچ داشته باشد. این تشنج ها از 30 ثانیه تا دو دقیقه ممکن است طول بکشند. گاهی می تواند حرکتی غیرمعمول در بازوها اتفاق بیفتد. این علامت ها ناحیۀ شروع تشنج در مغز را مشخص می‌کنند. بعضی از افراد با زبانی بی معنی شروع به صحبت می‌کنند یا به طور کلی توانایی صحبت کردن را از دست می دهند.
  • تشنج های کانونی می تواند به سمت یک تشنج تونیک کلونیک پیش رود. بعد از این تشنج، فرد کاملاً احساس ضعف دارد.
  • تشنج ها در ناحیۀ جانبی تمپورال معمولاً اورای شنوایی دارند و فرد چیزی شبیه یک صدای خاص را در گوش خود می شنود.
بیشتر

تشنج های تونیک

  • در یک تشنج تونیک، بدن، بازوها یا زانوها ناگهان دچار سفتی و انقباض می شوند.
  • تشنج های تونیک، معمولاً در هردو طرف مغز شروع می شوند. اگر چه کانون شروع آنها می تواند از یک منطقه هم باشد.
  • معمولاً نیازی به کمک های اولیه نیست؛ مگر اینکه هوشیاری فرد تحت تأثیر قرار گرفته باشد.
  • این تشنج ها ممکن است در هر فردی اتفاق بیفتند، ولی بیشتر در سندرم لنوکس گاستو و سایر سندرم‌های صرعی، به صورت ترکیب با تشنج‌های دیگر، دیده می‌شوند.

“تون” عضلانی به کشش طبیعی ماهیچه‌های در حال استراحت گفته می شود. در یک تشنج تونیک، تون عضلانی به شدت افزایش می‌یابد : در بدن، بازوها، یا زانوها ممکن است ناگهان انقباض یا سفتی دیده شود.

فرد ممکن است هوشیار باشد یا تغییر کمی در سطح هوشیاری‌اش اتفاق بیفتد. این تشنج‌ها بیشتر در خواب اتفاق می‌افتند و معمولاً هر دو طرف مغز را درگیر می‌کنند.

مدت آنها کوتاه بوده و کمتر از 20 ثانیه طول می‌کشند. در زمان شروع تشنج، اگر فرد ایستاده باشد، بر زمین می‌افتد.

بیشتر