نوشته های r

تشنج های کلونیک

  • کلونیک به معنای پرش های عضلانی تکرار شونده و مداوم است. علامت اصلی تشنج کلونیک، پرش عضلانی تمام بدن یا قسمت هایی از بدن است. 
  • این تشنج ها می توانند از یک قسمت مغز  شروع شوند( تشنج حرکتی موضعی)  یا هر دو طرف مغز را درگیر کنند( کلونیک منتشر).
  • حرکت بدن در تشنج کلونیک با محکم نگه داشتن فرد بیمار، متوقف نمی شود.
  • تشنج های کلونیک شیوع کمی دارند.

کلونوس به معنای منقبض و منبسط شدن سریع یک عضله به صورت تکرار شونده است. به معنای دیگر، این کلمه به معنی پرش تکراری اندام ها است.

تشنج های کلونیک بیشتر در نوزادان اتفاق می‌افتند و در بیشتر موارد، حرکت‌های کلونیک به عنوان بخشی از تشنج‌های تونیک کلونیک دیده می‌شوند.

تشنج‌های کلونیک صرفاً با حرکت‌های پرشی، از چند ثانیه تا یک دقیقه طول می‌کشند.

گاهی تشخیص تشنج‌های کلونیک از میوکلونیک بسیار دشوار است. پرش‌ها در تشنج کلونیک مداوم‌تر و پایدارتر هستند.

اگر در تشنج کلونیک، قسمتی از مغز درگیر شده باشد ( شروع موضعی ) فرد ممکن است در طول تشنج، هوشیار باشد و پس از آن تشنج، به کار قبلی خود ادامه می‌دهد.

 اگر تشنج کلونیک، شروع منتشر در مغز داشته باشد( که تمام مغز را درگیر می‌سازد)؛ معمولاً فرد در طول تشنج، هوشیار نیست و بعد از آن، به چند دقیقه استراحت نیاز دارد.

کمک‌های اولیه

  1. مهمترین اقدام برای کمک به فرد در حال تشنج کلونیک، مراقبت از او برای جلوگیری از آسیب در زمان پرش اندام‌ها یا احتمال سقوط او است.
  2. به هیچ عنوان تلاش نکنید حرکت اندام‌های او را محدود کنید.     
  3. اگر تشنج کلونیک به سمت تشنج تونیک کلونیک پیش برود؛ فرد بعد از تشنج، بسیار خسته و گیج خواهد بود. اجازه دهید استراحت کند و از او مراقبت کنید.
بیشتر

روز بنفش

روز بنفش ( 26 مارس برابر با 6 فروردین ) در سال 2008، به وسیلۀ “کسیدی مگان 9 ساله از کانادا پایه گذاری شد.
روز بنفش یک تلاش مردمی در سراسر جهان با هدف افزایش آگاهی عمومی در مورد صرع است.

رنگ بنفش به جهت گل گیاه اسطوخودوس که به رنگ بنفش بوده و در درمان تشنج کاربرد دارد؛ به عنوان رنگ نماد صرع انتخاب شده است. هر ساله در جهان مراسم ویژه ای در این روز برگزار می شود؛ مانند راهپیمایی با لباس های بنفش ، جشن های ویژۀ روز بنفش ، و ….
در این روز از مردم درخواست می شود تا لباس بنفش بپوشند و در مورد صرع با دیگران گفت و گو کنند.


“کسیدی مگان” که خودش با صرع دست و پنجه نرم می کند، انگیزۀ خود را در مورد پایه گذاری روز بنفش، کاهش خرافات
در زمینۀ صرع اعلام کرده است :
“پیام من به شما این است که قوی باشید و به خودتان افتخار کنید.صرع بخشی از وجود شما است، اما تمام وجود شما را تعریف نمی کند.“

بیشتر

تب و تشنج

  • بچه های بین سنین سه ماهه تا شش ساله در صورت تب بالا، ممکن است دچار تشنج شوند.
  • معمولاً یک سابقۀ خانوادگی تب و تشنج در این موارد وجود دارد.
  • بیشتر کودکان بعد از قطع تب، نیاز به مصرف داروی روزانه ندارند.
  • در کودکان زیر یک سال، در صورتی که تب و تشنج اتفاق بیفتد، نیمی از آنها حداقل یک بار دیگر تجربۀ این وضعیت را خواهند داشت.

تشنج ناشی از تب، شایعترین نوع تشنج شناخته شده است. شیوع این نوع تشنج در جوامع مختلف بین 3  تا 9 درصد  گزارش شده است. معمولاً  تب بالا  به دلیل شیوع  بالای عفونت های ویروسی در سنین پایینتر از پنج سال اتفاق می افتد.

حدود سه  تا چهار درصد کودکان کمتر از شش سال ، دچار این نوع تشنج  می شوند. این نوع تشنج، همیشه با تب بالا و در سنین شش ماهگی تا  شش سالگی اتفاق می افتد.  بیشترین شیوع آن در یک تا دو سال اول عمر است، که بیشتر به دلیل بروز عفونت های گوارشی، تنفسی و ادراری در این سنین است. بعد  از  شش سالگی به ندرت ممکن است  اتفاق بیفتد.

تشنج های ناشی از تب به دو گروه تقسیم می شوند: ساده و پیچیده.

تب و تشنج های ساده، ویژگی های زیر را دارند:

  • تشنج حرکتی منتشر در تمام بدن
  • اتمام تشنج زیر 15 دقیقه
  • عدم تکرار تشنج در 24 ساعت

در تب و تشنج پیچیده، نشانه های زیر وجود دارند:

  • شروع با حرکت در یک طرف بدن بدون وابستگی به سایر قسمت ها
  • طول کشیدن تشنج بیش از 15 دقیقه
  • تکرار تشنج در 24 ساعت

 لازم است والدین قبل از رساندن کودک به مراکز درمانی و بهداشتی،  اقدام های لازم پیشگیری کننده  برای  کاهش درجه حرارت بدن و تشخیص به موقع علائم را بدانند.

اطلاع والدین از زمان شروع تب، شدت تب، مدت زمان تب، علائم هشدار دهندۀ شروع تشنج و  اقدام های لازم در زمان بروز تشنج و…  از عوامل  مؤثر در کاهش بروز تشنج ناشی از تب  استدر هر کودک مبتلا به تشنج ناشی از تب، باید علت تب مشخص و درمان شود.

بیشتر

بررسی امواج مغزی

نوارمغز، اصطلاحی است که معمولاً برای الکتروانسفالوگرافی استفاده می‌شود و آزمایشی مهم برای تشخیص صرع است؛ چرا که امواج الکتریکی مغز را ثبت می‌کند.

این آزمایش بدون درد و امن است. الکترودها ( که دایره‌هایی کوچک، فلزی و فنجانی شکل هستند) به پوست سر شما وصل می‌شوند و با سیم‌هایی به یک جعبۀ الکتریکی متصل می‌شوند. ( این سیم‌ها فقط می‌توانند فعالیت الکتریکی مغز شما را ثبت کنند و هیچ جریان الکتریکی را به پوست سر شما نمی‌رسانند. ) جعبۀ الکتریکی هم به دستگاه نوارمغز وصل شده است.

دستگاه نوارمغز، فعالیت الکتریکی مغز شما را به صورت امواجی که اصطلاحاً سیگنال نامیده می‌شوند، ثبت می‌کند. هر سیگنال مربوط به قسمت خاصی از مغز است. در گذشته نوارمغز، فقط  بر روی کاغذ ثبت می‌شد، اما امروزه با پیشرفت کامپیوترها، نوارمغزهای بدون کاغذ بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند.

نوارمغز معمولاً الگوهای فعالیت طبیعی یا غیرطبیعی مغز را نشان می‌دهد. ممکن است بعضی از الگوهای غیرطبیعی، نه تنها در تشنج، بلکه در تعدادی از بیماری‌های دیگر هم دیده شود. برای مثال بعضی از امواج خاص، ممکن است بعد از آسیب سر، سکته یا تومور مغزی هم در نوارمغز دیده شوند.

نمونۀ شایع آن، امواجی از مغز هستند که ریتم آهسته‌تری نسبت به سن بیمار و سطح هوشیاری‌اش دارند، که به آنها ” امواج کند ” می‌گویند.

بعضی از الگوهای نوارمغزی به امواج صرعی یا امواج غیرطبیعی صرعی شکل معروف هستند. این امواج از نظر شکل، نوک تیز و با ریتم بسیار تندی هستند که به آنها امواج Spike and wave گفته می‌شود.

اگر فرد تشنج‌های موضعی داشته باشد، امواج Spike and wave در نوار مغز در ناحیۀ خاصی از مغز، مثلاً در لوب تمپورال دیده می‌شود که نشان می‌دهد تشنج‌ها از آن ناحیه سرچشمه گرفته‌اند.

در تشنج‌های منتشر، معمولاً امواج Spike and wave به صورت منتشر در دو طرف مغز دیده می شوند؛ به ویژه اگر ناحیۀ شروع تشنج، از هر دو طرف مغز و به صورت همزمان باشد.

بیشتر

اصول تشخیص

تشخیص تشنج و نوع صرع، مانند گذاشتن تکه‌های پازل کنار یکدیگر است و شامل گرفتن اطلاعات از افراد به همراه آزمایش‌های مختلف می‌شود.

اولین سؤال این است :آیا فرد تشنج داشته است؟  و سپس پزشک می‌خواهد تا نوع تشنج یا سندرم صرعی را تشخیص دهد. برای این کار، اطلاعات بیشتری نیاز است؛ که شامل جزئیات تاریخچۀ پزشکی، آزمایش خون، نوار مغزی، و آزمایش‌های تصویربرداری مانند MRI  و سی‌تی‌اسکن است.

اینها اطلاعاتی را در مورد فعالیت الکتریکی مغز و ساختمان آن و علت‌های احتمالی تشنج به پزشک می‌دهند. این اطلاعات به همراه چگونگی احساس فرد و اینکه تشنج‌ها چگونه روی کارکرد مغز او تأثیر می‌گذارند؛ کنار یکدیگر گذاشته می‌شوند.

  • هر بخش از این مراحل، شما را یک گام در فرآیند تشخیص جلو می‌برد.
  • زمان هر مرحله، بستگی به فرد و جریان مورد نیاز برای او دارد.
  • گاهی اوقات آزمایش‌ها تکرار می‌شوند و اطلاعات دقیق‌تری نسبت به مراحل قبلی خواهند داشت.
  • همچنان که اطلاعات جدیدتری به دست می‌آید، تشخیص قبلی هم ممکن است تغییر کند.
  • بسیار مهم است که با پزشکتان در تماس باشید و مشکلات جدید یا عدم پاسخ تشنج‌ها به درمان را به او بگویید. چون در این صورت نیاز به بازبینی درمان وجود دارد.

کدام پزشک؟

فردی که فکر می‌کند دچار مشکلی شده، لازم است برای ارزیابی اولیه نزد یک پزشک عمومی  برود. پزشک عمومی ممکن است دستور چند آزمایش بدهد. اگر مشکوک به تشنج شد، احتمالاً بیمار به متخصص مغزواعصاب – پزشکی که در زمینۀ اختلال‌های مغز و اعصاب از جمله صرع تخصص دارد – ارجاع می‌شود. 

بعضی از متخصصان مغزواعصاب آموزش‌های خاصی در زمینۀ صرع دیده‌اند و تجربۀ بیشتری در مورد مواجهه و درمان افراد مبتلا به صرع دارند، که به این پزشکان ” اپیلپتولوژیست” می‌گویند. برای درمان معمولی صرع، نیازی به ملاقات با اپیلپتولوژیست نیست. ممکن است در موارد خاص مانند مشاوره در زمان بارداری و زایمان یا وقتی تشنج‌ها کنترل نمی‌شوند؛ مشاوره با متخصص صرع ( اپیلپتولوژیست) مورد نیاز باشد.

فردی که تشنج کرده است، ممکن است با آمبولانس به مرکز اورژانس برده شود. آنجا ممکن است ابتدا با پزشک اورژانس ویزیت شود و سپس متخصص مغز و اعصاب بر بالین او بیاید. 

پزشک چه می‌کند؟

اولین و مهمترین قسمت ملاقات پزشک، مصاحبه با بیمار است که ” گرفتن تاریخچه” نامیده می‌شود. او از شما یک توصیف کامل از چیزی که اتفاق افتاده می‌خواهد. در بیشتر اوقات مهم است که یکی از اعضای خانواده یا نفر دومی که تشنج را دیده، همراه بیمار باشد؛ تا بتواند در مورد آنچه در زمان بیهوشی  بیمار گذشته، بگوید. حتی زمانی که تصور می‌شود بیمار هوشیار است، مهم است که همراه، نکته‌هایی را که بیمار به خاطر نمی‌آورد، به پزشک بگوید.

پزشک نه تنها می‌خواهد توصیف تشنج را بشنود، بلکه داستانی را که به تشنج ختم شده یا موارد بعد از تشنج را هم، مایل است بداند. احتمالاً بعد بیمار را معاینه می‌کند و دستور چند آزمایش می‌دهد. در صورتی که در اولین ملاقات، پزشک اطلاعات کافی به دست آورد، ممکن است درمان را شروع کند؛ اما گاهی اوقات درمان، بعد از دیدن نتایج آزمایش‌ها شروع خواهد شد.

پرسش‌هایی که ممکن است پزشک از شما بپرسد:

  • آیا اولین اتفاق با عواملی مانند کم‌خوابی، استفادۀ زیاد الکل یا مواد مخدر یا سایر عوامل تحریک شد؟
  • موقعیت چگونه بود؟
  • آیا ناگهان بعد از ایستادن، حادثه پیش آمد؟ 
  • آیا نشانۀ هشداردهنده‌ای داشتید؟
  • دقیقاً در زمان حادثه چه اتفاقی افتاد؟
  • چه قدر طول کشید؟
  • آیا فرد بعد از حادثه گیج یا خسته بود؟
  • آیا بیش از یک بار اتفاق افتاد؟ اگر بله؛ چگونه بودند؟
  • آیا برای اتفاق‌های قبلی هم نزد پزشک رفته بودید؟
  • آیا آزمایش‌هایی انجام شده بود؟
  • آیا دارویی تجویز شده است؟ چه تأثیری داشته‌اند؟
بیشتر

اهداف و سیاست‌ها

  • اهداف بلندمدت

تلاش و همکاری انجمن با سایر سازمان‌ها در راستای دستیابی به اهداف ذیل است:

  1. کمک به بهبود روش‌های تشخیصی – درمانی صرع
  2. تلاش در جهت پیشگیری عمومی
  3. همکاری در بازتوانی جسمی، روانی، اجتماعی بیماران
  4. کمک به ارتقاء و بهبود کیفیت زندگی بیماران

راهبردها :

  • آموزش عمومی و تخصصی
  • پژوهش کاربردی و مبتنی بر نیاز اعضاء
  • سرمایه گذاری و حمایت در ارائه خدمات بالینی
  • ارائه خدمات حمایتی، تامین اجتماعی و رفاهی
  • اطلاع رسانی و آگاه سازی اعضاء و جامعه
  • تاسیس دفاتر انجمن در سطح کشور به منظور گسترش فعالیت‌های انجمن در سطح ملی  
  • نشر دستاوردهای انجمن در قالب مقاله، کارگاه و بسته های آموزشی    

خط مشی :

  • فعالیت‌های آموزشی ـ پژوهشی انجمن در سطح محلی و ملی به سطح بین المللی اولویت دارد.
  • کمک در ارائه خدمات بالینی ، حمایتی و رفاهی به اعضای انجمن نسبت به سایر مبتلایان به صرع در کشور اولویت دارد.
  • فعالیت‌های آموزشی ـ پژوهشی و اطلاع‌رسانی انجمن با کادر تخصصی مرتبط در اولویت با سایر متخصصان است.
  • آموزش و خدمات حمایتی به اعضا و جامعه به صورت سطح بندی ارائه می‌شود. سطح اول این خدمات توسط نیروهای داوطلب آموزش دیده انجام خواهد شد.
  • اولویت انجمن در ارائه مستقیم خدمات بالینی مربوط به خدماتی است که خلأ آن در جامعه وجود دارد و در سایر موارد به صورت معرفی مراکز به منظور بهبود دسترسی است.

اهداف کوتاه مدت

  1. به روز کردن اطلاعات کادر پزشکی
  2. افزایش آگاهی بیماران به فرآیندهای تشخیص و درمان
  3. آموزش همگانی شناسایی عوامل خطر و پیشگیری از برخورد با این عوامل در سطح خانواده، محیط های کاری و اجتماع
  4. انعکاس اطلاعات علمی در زمینه عوامل خطر موجود در جامعه برای بیماری صرع به بخش ها و سازمان های اجرایی
  5. افزایش سازگاری مبتلایان با بیماری
  6. افزایش مهارت های حرفه ای – هنری
  7. بهبود شرایط رفاهی مبتلایان
  8. افزایش آگاهی از قوانین و خدمات موجود در جامعه
  9. افزایش مهارت های حرفه ای و ارتباطات موثر و حضور در جمع
  10. بهبود دسترسی به خدمات بالینی و اجتماعی
  11. افزایش آگاهی و ایجاد نگرش مناسب در افراد جامعه نسبت به بیماران و صرع
بیشتر

بیانیه رسالت

  • انجمن صرع ایران یک سازمان مردم‌نهاد است که در راستای ارائه خدمات آموزشی در زمینه شناسایی بیماری صرع، ارائۀ شیوه‌های تشخیصی – درمانی مناسب به جامعه، ارائۀ خدمات حمایتی ـ رفاهی به مبتلایان صرع و همکاری در اجرا و نشر دستاوردهای پژوهشی با مراکز علمی ـ پژوهشی فعالیت می‌کند.

  • فعالیت‌های انجمن تمامی آحاد جامعه را در سطح کشور پوشش می‌دهد و همچنین تلاش می‌کند با مجامع بین‌المللی و مراکز مربوطه در سایر کشورهای منطقه در راستای رسالت خود تعامل نماید.
  • انجمن از مدل‌ها و شیوه‌های نوین علمی متناسب با فرهنگ جامعه و قوانین و امکانات موجود در سطح کشور جهت ارائه خدمات خود استفاده می‌کند.
  • انجمن در قالب مرکزی عام المنفعه سعی می‌کند با رعایت اخلاق پزشکی، آسیبی به منافع گروه هدف و سایر فعالان در این زمینه وارد ننماید. همچنین هیچگونه مقاصد سیاسی، گروهی و یا فرقه‌ای را دنبال نمی‌کند.
  • هدف انجمن در خدمت‌رسانی به بیماران مبتلا به صرع به گونه ای است که با توانمند سازی آنان، امکان دستیابی فرد به سطح مطلوب کیفیت زندگی و کاهش وابستگی به خدمات انجمن فراهم گردد.
  • انجمن در راستای توانمندسازی هرچه بیشتر کارکنان خود به منظور ارتقای کیفیت ارائه خدمات می‌کوشد.

  • از آنجا که حمایت‌های مردمی برای تداوم و ارتقای سطح کیفیت خدمات انجمن ضروری است، شناسایی منابع کمک‌های مالی و روش‌های جلب همکاری و جذب بودجه در دستور کار انجمن قرار دارد.
  • فعالیت‌های انجمن با هدف سودآوری شخصی نیست. انجمن به منظور حفظ تداوم و توسعه فعالیت‌های خود در کنار جلب کمک‌های مردمی از همکاری و حمایت  سایر سازمان‌های دولتی و شرکت‌های خصوصی بهره‌مند شده و با ارائه دستاوردهای علمی خود در قالب سیاست‌ها و اهداف انجمن، کسب درآمد می کند.
بیشتر

تناسب اندام و ورزش

ورزش منظم، انرژی بدن شما را افزایش می دهد؛ هماهنگی و تعادل در بین اندام ها به وجود می آورد و عملکرد فیزیولوژیک قسمت های مختلف را ارتقاء می دهد.
بیماری هایی مانند ناراحتی های قلبی، فشارخون بالا، کلسترول بالا، دیابت، استئوپروزیس ( پوکی استخوان ) و ناراحتی های مفصلی می توانند به دلیل فقدان ورزش اتفاق بیفتند.
چیزهایی هست که شما باید قبل از ورزش کردن بدانید تا مطمئن شوید که احتیاط های لازم را قبل از ورزش انجام داده اید و ورزش اثر منفی روی سلامت شما ندارد. پیش از ورزش محدودیت های خود را بشناسید. مراقب نشانه های زیر باشید که به شما اعلام می کنند که از بدنتان بیش از حد کار کشیده اید :
• خستگی مفرط
• کم آبی بدن
• کاهش قند خون
• افزایش حرارت بدن
• کم خوابی
با اطمینان از مصرف مرتب داروها، به راحتی می توانید از این عوامل تحریک کنندۀ تشنج اجتناب کنید. قبل از ورزش، هنگام فعالیت بدنی و بعد از آن، آب کافی بنوشید.
حداقل هر شب هشت ساعت خواب کافی داشته باشید و دو روز در هفته را برای استراحت بدون ورزش در نظر بگیرید.

بیشتر

زندگی با صرع

خوب زندگی کردن، هدف نهایی همۀ انسان ها است. اما زندگی با صرع بدون دست انداز نیست و شبیه به سفری است که اوج ها و فرودهای خودش را دارد.
زمان هایی هست که همه چیز خوب پیش می رود. شما احساس خوبی دارید و هر کاری انجام می دهید، شما را به جلو می برد. زندگی نرم پیش می رود. بعد ناگهان اتفاقی رخ می دهد. ممکن است تشنج ها بیشتر شوند یا مشکلی در زندگیتان اتفاق بیفتد.
روشی که با آن مشکلات را قبلاً حل می کردید؛ الان دیگر جواب نمی دهد. وقت آن است که راه حل جدیدی پیدا کنید.
ممکن است نیاز به روش جدیدی برای نگاه به زندگی همراه با صرع داشته باشید. راه جدیدی برای سازگاری و تطابق؛ راه جدیدی برای کمک گرفتن از دیگران.

بیشتر

زنان و صرع

زنان و دختران یکی از اقشار آسیب پذیر جامعه هستند. ابتلا به صرع، آسیب پذیری این گروه را بیشتر می کند. زنان مبتلا به صرع دغدغه هایی نظیر تأثیر هورمون ها بر تشنج ها، انتخاب داروهای ضد صرع کم خطر در زمان بارداری، یائسگی و سلامت استخوان ها را دارند.

زندگی زنان مرحله های مختلفی دارد: آموزش، اشتغال، ازدواج، بارداری، تربیت کودک با شغل یا بدون آن، و بعد بازگشت به کار یا ماندن در نقش مادری در خانه. مدیریت صرع در زنان فقط به دانش و آگاهی نیاز ندارد؛ بلکه شناخت نقش ها و مراحل زندگی زنان نیز در آن مؤثر است.

صرع در مردان و زنان به یک  نسبت شیوع دارد؛ ولی زنان مبتلا به صرع در مقایسه با مردان، در جامعه با مسائل بیشتری دست و پنجه نرم  می کنند. بیشتر دختران جوان و خانواده های آنها، به دلیل ترس از عدم پذیرش، در مراحل خواستگاری  از گفت وگو در مورد صرع اجتناب می کنند.  بنابراین در مراحل ازدواج، این وضعیت پنهان می ماند؛ تا به مراحل نهایی  برسد. همین پنهان کاری، نه تنها اثرهای منفی اجتماعی و روانی به همراه دارد؛ بلکه احتمال تشدید تشنج را  نیز  افزایش می دهد.

میزان زیادی باور نادرست و نگرش منفی نسبت به زنان مبتلا به صرع وجود دارد. بیست سال پیش، به زنان مبتلا به صرع به دلیل خطرهای ناشی از داروها، اجازۀ بارداری نمی دادند.

اما  امروزه دانش و آگاهی بیشتری به وجود آمده است  و داروهای امن تری برای بارداری سلامت در زنان مبتلا وجود دارد. با این وجود، همچنان نگرش های منفی در مورد میزان باروری زنان مبتلا به صرع وجود دارد.

حدود 12.5 میلیون زن در جهان، در سن باروری هستند که مبتلا به صرع هم هستند. مطالعه ها نشان داده اند که زنان مبتلا به صرع، نرخ تولد کمتری نسبت به زنان بدون صرع دارند. البته دلیل این موضوع این بوده که زنان مبتلا، تمایل کمتری به بارداری نشان داده اند.

ضروری است متخصصان مغز و اعصاب با زنان مبتلا به صرع که در سنین بارداری قرار دارند، در مورد بچه دارشدن و تأثیر داروهای ضدبارداری گفت وگو کنند. 

 حدود نیمی از زنان مبتلا به صرع در طول بارداری، تشنج هایشان افزایش می یابد و کمی کمتر از نصف زنان مبتلا، هیچ تغییری در تعداد تشنج ها در طول بارداری ندارند. درصد کمی از زنان مبتلا به صرع، کاهش تشنج را در طول بارداری تجربه می کنند.

این موارد می تواند کیفیت مطلوب زندگی این زنان را تحت تأثیر قرار دهد. برای مراقبت از زندگی خویش و کاهش باورهای اشتباه، زنان مبتلا به صرع می توانند  فعالانه  در آموزش خویش و دیگران نقش داشته باشند.

بیشتر زنان مبتلا به صرع،  می توانند بارداری  طبیعی داشته باشند.  بنابراین تنظیم داروها و تجویز ویتامین ها برای زنان مبتلا به صرع در طول سال های باروری ضروری است.

بیشتر