سندروم جِوونز یا صرع میوکلونیک پلک ها، شکل نادری از صرع است؛ که معمولاً بین سنین دو تا 14 سال ( بیشتر بین شش تا هشت سال ) آغاز شده و در دختران شایعتر است.
علت آن ناشناخته و بیشتر به مسائل ژنتیک ربط داده شده است.
تشنج ها در این نوع صرع، به درمان دارویی سخت جواب می دهند.

این نوع صرع می تواند همراه یا بدون صرع ابسانس باشد. تشنج ها شامل پرش های سریع و کوتاه پلک ها هستند که با بالا رفتن مردمک چشم همراه می شوند و ممکن است سر بیمار کمی به عقب برگردد.
این نوع تشنج از نوع تشنج های منتشر بوده و کمتر از شش ثانیه طول می کشد؛ ولی ممکن است در طول روز بارها اتفاق بیفتد.
اغلب با نورهای چشمک زن یا بستن چشم ها تحریک می شوند.

اگر فرد در حالت میوکلونوس پلک ها، دچار کاهش مختصر هوشیاری هم شود؛ به این نوع تشنج، میوکلونوس ابسانس پلک ها گفته می شود.
تشنج منتشر تونیک کلونیک به ندرت ممکن است در کودکان بزرگتر اتفاق بیفتد؛ که در صورت کمبود خواب یا تحریک نوری، احتمال آن وجود دارد.
پرش های میوکلونیک در دست ها و پاها هم ممکن است رخ دهند؛ ولی زیاد اتفاق نمی افتند.
حدود یک نفر از هر 10 نفر مبتلا، تاریخچۀ تب و تشنج در کودکی دارند.

داروهای ضدصرع در هر 10 نفر مبتلا به صرع،  قادر به کنترل تشنج‌ها در حداقل سه نفر نیستند یا عوارض جانبی جدی ایجاد می‌کنند. در بعضی از افراد امکان جراحی و برداشتن قسمتی از مغز که باعث تشنج می‌شود، وجود دارد. برای بعضی دیگر جراحی درمان انتخابی نیست یا فرد به دلایلی مایل به انتخاب آن نیست.

درمان با دستگاه‌هایی که امواج کوتاه الکتریکی به سیستم عصبی می‌فرستند، یکی از درمان‌های دیگر است.

در سال 1980  تحریک الکتریکی با استفاده از کاشت دستگاه آغاز شد.

VNS یا تحریک عصب واگ (Vagus Nerve Stimulation ) یکی از روش‌های درمان صرع مقاوم به درمان است ؛ که می‌تواند تعداد تشنج‌ها را کاهش دهد. VNS شبیه یک میس پیکر است که عصب واگ را در گردن تحریک می‌کند. در این روش یک محرک کوچک ( pacemaker ) زیر پوست گردن، نزدیک عصب واگ در قسمت چپ کاشته شده  که عصب واگ را در فاصله‌های زمانی معین تحریک کرده و با انتشار این تحریک‌ها به مغز، فعالیت تشنجی متوقف می‌شود.

تحریک عصب واگ ( VNS)

تحریک عصب واگ با ارسال امواج الکتریکی منظم و ملایم به مغز به وسیلۀ عصب واگ از بروز تشنج جلوگیری می‌کند. گاهی‌اوقات از آن به عنوان “پیس‌میکر مغز“ نام برده می‌شود.

یک دستگاه تحریک‌کننده، در زیر پوست سمت چپ قفسۀ سینه کار گذاشته می‌شود. یک سیم از این دستگاه در اطراف عصب واگ در گردن کاشته می‌شود.

فردی که دستگاه VNS دارد، از چگونگی عمل دستگاه مطلع نمی‌شود.

درمان با این دستگاه برای بزرگسالان و کودکان بالاتر از 4 سال در نظر گرفته شده است.

این دستگاه برای درمان انواع صرع موضعی که به داروها جواب نداده‌اند ( صرع های مقاوم به درمان) به کار می‌رود.

در تحریک عصب واگ، معمولاً حذف کامل تشنج‌ها اتفاق نمی‌افتد. اما در خیلی از بیماران، کاهش ۵۰ درصدی تعداد و شدت تشنج‌ها گزارش شده است.

صرع میوکلونیک جوانان یکی از شایعترین سندرم های صرع منتشر ایدیوپاتیک است که حدود 5 تا 10 درصد موارد صرع را شامل می شود. تظاهر بالینی این نوع صرع که معمولاً بین سنین 12 تا 18 سال شروع می شود؛ پرش های بی اختیار ماهیچه ها به ویژه در صبحگاه است.

دو عامل مهم تشدید کنندۀ این نوع تشنج ها عبارتند از :

1. خواب نامنظم و ناکافی
2. استرس و نگرانی

بعضی از افراد مبتلا به صرع میوکلونیک در می یابند که تشنج هایشان با نورهای چشمک زن مانند بازی های ویدئویی، انعکاس نور در امواج دریا یا نور آفتابی که از بین درختان می تابد؛ هم تحریک می شود. این نوع صرع را  “حساس به نور” هم می گویند.

این نوع صرع از انواعی است که زمینۀ ژنتیکی دارد. گزارش شده که حدود 50 تا 60 درصد افرادی که این نوع صرع را دارند؛ در خانوادۀ درجه یک یا دوی خویش، نمونه های مشابه را دارند.

معمولاً تشخیص این نوع صرع با نوار مغزی است و در ام آر آی، هیچ مشکلی وجود ندارد.

برای درمان این نوع صرع، اصلاح سبک زندگی و پرهیز از تشدید کننده های تشنج، توصیه می شود. دوری از بدخوابی و یا کم خوابی و همچنین مدیریت استرس و نگرانی می تواند امکان بروز تشنج ها را کم کند. 

نکته های مهم :

• سندرم لاندا کلفنر بین سنین دو تا هشت سال در کودکان شروع می شود. ( به طور متوسط بین سنین پنج تا هفت سال ) دختران و پسران را به طور یکسان درگیر می کند.
• کودک مبتلا  بعد از رشد طبیعی متناسب با سن خود، دچار فقدان پیشروندۀ توانایی های زبان (درک و صحبت کردن) می شود.
• تشنج ها در سه کودک از هر چهار کودک اتفاق می افتد. تشنج ها به صورت اولیه در خواب بوده؛ متناوب نیستند و اغلب با افزایش سن، بهتر می شوند.
• معمولاً  تشنج های موضعی حرکتی در این سندرم اتفاق می‌افتند، ولی تشنج های ابسانس تیپیکال و آتیپیکال و تشنج های آتونیک هم گزارش شده است.

این سندرم به عنوان سندرم آفازی (اختلال در بیان)  پیشروندۀ صرعی و آفازی همراه با اختلال تشنجی هم شناخته شده است و یک سندرم نادر صرعی است. از دست دادن ناگهانی یا تدریجی توانایی های درک صحبت یا صداهای آشنا، در کودکی که رشد و تکامل مناسب را داشته است؛ به طور معمول دیده می شود.

همزمان که این سندرم درک زبانی کودک را درگیر می سازد، ممکن است همزمان هردو توانایی درک و صحبت کردن را هم تحت تأثیر قرار دهد. همچنین می‌تواند توانایی تشخیص صداها را هم به طور کلی درگیر کند؛ اما آزمایش‌های شنوایی طبیعی هستند. مشکلات نقص توجه با یا بدون بیش فعالی؛ اضطراب و پرخاشگری، می تواند از هر 10 کودک، در هشت کودک مشاهده شود.

دلیل بروز سندرم لاندا کلفنر هنوز ناشناخته است؛ اگر چه که جهش های ژنی در کودکان مبتلا یافت شده است. تاریخچۀ تشنج در خانواده می تواند دیده شود؛ اما رایج نیست.

تشنج ها در کودکان مبتلا، با داروهای ضدتشنج می توانند درمان شوند. خیلی مهم است که تشنج های متناوب هنگام خواب هم کنترل شوند. به نظر می رسد تشنج های زمان خواب، روی صحبت کردن کودک اثر گذاشته و مشکلات ذهنی در کودک به وجود می آورند. بیشتر داروهای ضدصرع در درمان مؤثر نیستند. در موارد نادر، جراحی هم می تواند اثر داشته باشد.

دارویی که اغلب استفاده می شود، استروئیدها یا میزان بالای دیازپام در شب هستند. داروهایی که معمولاً برای درمان این سندرم استفاده می شوند شامل کلوبازام، اتوسوکسماید، سدیم والپروات، استازولامید و لوبل هستند. در بیشتر موارد بیش از یک دارو برای درمان استفاده می شود.

گاهی اوقات تشنج های مداوم در خواب با وجود دارودرمانی ادامه پیدا می کنند. در این کودکان، نوعی از جراحی می تواند یک انتخاب درمانی باشد. گفتار درمانی بلافاصله لازم است در این کودکان شروع شود. یک تیم درمانی شامل روانپزشک کودک، متخصص مغز و اعصاب کودک و مشاور متخصص کودکان لازم است برای درمان علائم بیش فعالی، اضطراب و پرخاشگری اقدام کنند.

• تشنج در نوزادان متفاوت از کودکان بزرگتر و بزرگسالان است.
• حتی متخصصان هم در تشخیص تشنج ها در نوزادان مشکل دارند.
• نوزادان واکنش های سالم طبیعی دارند که ممکن است با تشنج های ناشی از صرع اشتباه گرفته شود.

تشنج ها در نوزادان شبیه به چه چیزی است؟

تشنج ها در نوزادان معمولاً به دلیل این که مغز نوزاد در حال رشد است، به صورت پراکنده اتفاق می افتد و نمی تواند واکنش های هماهنگی که مثلاً در یک تشنج تونیک کلونیک منتشر دیده می شود را، ایجاد کند. 

• نوزاد ممکن است دچار پرش ماهیچه ها یا سفتی زانو یا بازو شود که از یک طرف به طرف دیگر به نوبت دیده می شود.
• یا ممکن است تمام بدن ناگهان دچار پرش شود. یا هر دو پاها در حالی که زانوها خمیده شده، به بالا پرت شوند.
• حالت صورت نوزاد، تنفس و ضربان قلب او ممکن است تغییر کنند.
• بررسی اختلال پاسخگویی ( که در تشخیص بعضی از انواع تشنج ها ممکن است حیاتی باشد) در نوزادان به سختی امکان پذیر است. والدین ممکن است حدس بزنند که وقتی نوزاد توجهی به صدایشان نمی کند؛ اختلال پاسخگویی رخ داده است.

حتی متخصصان در تشخیص تشنج های نوزادان دچار مشکل می شوند. نوزادان طبیعی هم گاهی پرش های کوتاه و ناگهانی، شکلک درآوردن، خیره شدن، و حرکت های مربوط به دهان دارند که ممکن است در یک کودک بزرگتر یا یک فرد بالغ، احتمال صرع را مطرح کند. تشخیص صرع در نوزادان در صورتی امکان پذیر است که :

• تغییرهای رفتاری مثل سایر کودکان در همان سن نباشد. بعضی از والدین از رفتارهای مشکوک فرزندشان در خانه، فیلم می گیرند تا پزشک آن را ببیند.
• اتفاق های تکراری  با یک  ویژگی رفتاری و مدت زمان مشخص
• این اتفاق ها، هم در خواب و هم در بیداری نوزاد پیش می آیند.
• اتفاق ها با تغییر وضعیت نوزاد یا تغییر نوع فعالیت به وجود نمی آید؛ یا نمی توان با گرفتن آرام دست ها و پاها آن را مهار کرد. 

چه رفتارهایی در نوزادان به راحتی با تشنج اشتباه گرفته می شود؟

واکنش مورو (Moro) یک پاسخ کاملاً طبیعی است که می تواند به راحتی با تشنج اشتباه گرفته شود. در این رفلکس نوزاد در صورت مواجهه با یک استرس ناگهانی محیطی همچون صدا، سر و پاها را باز می‌کند و بازوها را به بالا و بیرون برده و انگشتان دست را باز می‌کند. این واکنش از زمان تولد تا سه یا چهارماهگی وجود دارد.

واکنش دیگری که ممکن است در نوزادان با تشنج اشتباه گرفته شود؛ واکنش لرزش نوزادی است. لرزش نوزادی به تکان هایی گفته می شود که تشنج نیستند. این لرزش ها شبیه لرزهایی هستند که در کودکان بزرگتر همراه تب اتفاق می افتند.

بلوغ

تغییر در بدن

بلوغ زمانی است که بدن یک پسر شروع به رشد برای مرد شدن می کند. این تغییرها از حدود سنین 12 تا 14 سالگی شروع می شوند، ولی در بعضی از پسران ممکن است بلوغ زودتر پیش بیاید. در طی دوران بلوغ :

• موهای بدن شما رشد می کند.
• غدد جنسی شروع به رشد می کنند.
• بدنتان بیشتر عرق می کند.
• و صدایتان شروع به کلفت شدن می کند.

داشتن صرع معمولاً تغییری در چگونگی یا زمان بلوغ به وجود نمی آورد.

تغییرهای خلق و خو

از آنجایی که در دوران بلوغ، مغز نیز شروع به تغییر و رشد می کند، پسران ممکن است طیفی از هیجان های مختلف را گاهی با نوسان های سریع تجربه کنند ؛ که شامل غمگینی، آشفتگی، خشم، اضطراب، ناآگاهی از خویش، و  میل جنسی می شود.

پسران مبتلا به صرع ممکن است بیشتر احساس های ناخوشایند مانند افسردگی و اضطراب را به نسبت همسن و سالان خود تجربه کنند.

اگر شما با هیجان های منفی خود دچار چالش هستید؛ خانواده و پزشک درمانگر خود را برای مداخله های درمانی مطلع کنید.

مدرسه

افراد مبتلا به صرع نسبت به افراد عادی، مشکل بیشتری در تمرکز و حافظه  دارند. اگر شما مدرسه می روید، این مسئله به ویژه قابل توجه است. با پزشک خویش در مورد تمرکز و مشکل حافظه تان گفت وگو کنید؛ چرا که ممکن است به دلیل عوارض جانبی داروها بوده و تغییر داروها به شکل امنی صورت بگیرد. از طرف دیگر می توانید به معلم های خود در مورد گرفتن وقت بیشتر برای انجام تکالیف گفت وگو کنید.

کارهای نیمه وقت

به عنوان یک نوجوان شاید شما دوست داشته باشید قسمتی از وقت خود را به کارهای نیمه وقت اختصاص دهید یا تابستان ها سر کار بروید. افراد مبتلا به صرع می توانند انتخاب های زیادی برای شغل داشته باشند، مگر مواردی که پرخطر باشند یا تشنج ها هنوز به خوبی کنترل نشده باشد.

شغل هایی که به بالا رفتن از ارتفاع، بودن کنار آتش یا کار با وسایل خطرناک و همچنین کار در کنار آب نیاز دارد؛ برای افرادی که تشنج هایشان هنوز کنترل نشده است، خطرناک است.

هویت شما

سال های نوجوانی زمان تغییرهای بزرگ است. ممکن است شما با کشف خود به عنوان فردی که قرار است در بزرگسالی بشوید، چالش داشته باشید. داشتن صرع ممکن است به شما احساس فشار بار بزرگی بر دوش بدهد؛ ولی بدانید که صرع، شخصیت شما را تعیین نمی کند. شما مردی جوان هستید که می توانید موفق و شاد باشید. با متخصص مغز و اعصاب خود همکاری کنید تا تشنج های شما تحت کنترل بمانند. انتخاب های سالم داشته باشید … و در زندگی فعال باشید.   

• سخنی با والدین:

این متن صرفاً برای کمک به کودکان طراحی شده است تا درک درستی نسبت به تشنج های خود داشته باشند و  خود را با آن سازگار کنند. هیچ توصیۀ پزشکی در این متن نیست و پزشک کودکتان در همه حال، بهترین راهنمای درمانی کودک شما است.

• به یاد داشته باشید:
• صرع مسری نیست. شما  صرع را از دیگری نگرفته اید و کسی هم نمی تواند صرع را از شما بگیرد.
• صرع به دلیل اینکه شما کار بدی انجام داده اید، اتفاق نیفتاده است و نه حتی به دلیل کار بد یک نفر از اعضای خانواده شما ! هیچ کس در این بیماری دخالتی ندارد. فقط یک پیشامد است.
• شما در هنگام تشنج، نمی توانید به دیگران آسیب برسانید.
• دیدن چیزهایی که وجود ندارند، یا شنیدن صداهایی که دیگران نمی شنوند؛ انجام دادن کارهایی که به نظر می رسد شما در حالت نیمه هوشیار انجام می دهید، هیچ کدام به معنی این نیست که شما دیوانه شده اید. این موارد به دلیل تشنج های مغزی اتفاق می افتند.
• داشتن تشنج به معنای این نیست که شما کم هوش تر یا کم دقت تر از دیگران هستید. حتی به این معنی هم نیست که شما در آینده، هوش کمتری خواهید داشت.
• در هنگام تشنج، شما نمی توانید زبان خود را قورت دهید. زبانتان به سمت ته دهان بر می گردد.
• هرگز  نباید چیزی در دهان کسی که تشنج دارد بگذارید. این کار ممکن است به فک او، آسیب وارد کند.
• داشتن یک زندگی طبیعی و فعال، بازی و ورزش و اوقات خوش، موجب تشنج های بیشتر برای شما نمی شود.

به یاد داشته باشید که شما تنها نیستید. خیلی از بچه های دیگر هم، صرع دارند. هزاران نفر از بزرگسالان، وقتی بچه بودند تشنج داشتند و حالا خودشان بچه دارند؛ به کار مورد علاقۀ خود مشغول هستند و یک زندگی شاد دارند. شما هم در آینده، همینطور خواهید بود.

******

اختلال تشنجی، نوعی بیماری است که تنها در بعضی موارد اتفاق می افتد. این بیماری باعث نمی شود که شما احساس مریضی داشته باشید. همینطور باعث نمی شود که سرفه یا عطسه کنید. به این معنی نیست که در تخت بخوابید و دمای بدنتان را اندازه بگیرند. کودکی که اختلال تشنجی دارد؛ همانقدر احساس سلامتی می کند که هرکس دیگری در بیشتر اوقات؛ اما گاهی اوقات ممکن است او یک حملۀ تشنجی داشته باشد. نام دیگر این بیماری، صرع است.

*****

صرع

اگر شما صرع دارید، هرچه بیشتر دربارۀ آن بدانید بهتر است. دربارۀ این که چگونه تشنج ها اتفاق می افتند، چگونه داروها عمل می کنند و چرا شما باید، هر روز داروها را مصرف کنید. شما می توانید همین اطلاعات را به دوستانی که مایلند در این باره بدانند، بگویید. اگر مطلبی را نمی فهمید، از مادر یا پدرتان بخواهید تا برایتان توضیح دهند. اگر سؤال خاصی در مورد تشنج خود دارید، وقتی برای ویزیت پیش دکتر می روید، از او  بپرسید.

******

چگونه تشنج ها اتفاق می افتند:

تشنج ها در یک شبکۀ خارق العاده از سلول های مغزی شروع می شوند. این سلول ها خیلی خیلی کوچک هستند، اما تمام کارهای مغز و بدن تو را انجام می دهند. آنها این کار را با فرستادن امواجی کوچک به یکدیگر، با سرعتی مافوق تصور انجام می دهند. این امواج در بدنت پخش می شوند و همین، سبب می شود که تو بتوانی بدوی، بپری و همه کارهایی را که مایلی در هر دقیقه از روز انجام  دهی. سلول های مغز تو حتی زمانی که در خواب هستی هم، سخت مشغول کارند.

لازم نیست دربارۀ کار آنها فکر کنی. آنها کارهایی را که باید؛ انجام می دهند. در  اکثر اوقات سلول های مغز تو، درست همان کاری را انجام می دهند که باید انجام دهند. اما زمانی که تشنج داری، یعنی برای مدت خیلی کوتاه ، این سلول ها نتوانسته اند کارشان را درست انجام دهند.

برای چند ثانیه یا یک تا دو دقیقه، سلول های مغزت، موج های درهمی را می فرستند. این امواج، عملکرد سلول های دیگر را هم متوقف کرده و بدن تو، پیام های نادرستی می گیرد.

• این باعث می شود که بازویت، بدون این که خودت بخواهی، شروع به لرزش کند.
• موجب می شود که تو چیزهای عجیبی را ببینی، بشنوی یا احساس عجیبی داشته باشی که فقط برای یک لحظه خواهد بود.
• ممکن است موجب شود که تو متوقف شده و به یک نقطه خیره شوی؛ بدون این که واقعاً چیزی را ببینی یا بشنوی. این نیز فقط برای یک لحظه یا کمی بیشتر طول خواهد کشید.
• گاهی اوقات این پیام های درهم و برهم از مغز تو ، باعث می شوند که تمام بدنت به یک روش درهم و برهم کار کند:ممکن است بیفتی، بدنت سفت شود و بعد برای یک یا دو دقیقه، تمام بدنت بلرزد.ممکن است در حالی که به نظر نیمه خواب می رسی، در اطراف حرکت کنی.

بررسی تفکر، عملکرد و احساس ها

یک آزمایش عصب شناسی به چگونگی کارکرد مغز شما و عملکرد سایر سیستم عصبی توجه می کند. هر وقت پزشک شما روی زانویتان ضربۀ چکشی می زند تا ببیند آیا پایتان می پرد، این قسمتی از یک آزمایش عصب شناسی است.

اگر شما حمله هایی داشته باشید که ممکن است قسمتی از یک تشنج باشند، احتمالاً به یک متخصص مغز و اعصاب ارجاع داده خواهید شد. پزشک متخصص مغز و اعصاب آزمایش های کامل عصب شناسی را برای یافتن اینکه کدام قسمت از مغز شما، دچار اختلال شده است، انجام خواهد داد.

• معمولاً پزشک معالج از شما در مورد مشکلاتی که ممکن است تجربه کرده باشید و می تواند نشانه ای از یک اختلال مغزی باشد، سؤال می کند.
• پزشک متخصص مغز و اعصاب  کارکرد ماهیچه های شما، احساس هایتان، و عکس العمل ها را آزمایش می کند و به هرگونه مشکلی که شما در راه رفتن یا تعادل داشته باشید، توجه می کند.
• قسمت دیگر این آزمایش مربوط به عملکرد روانی شما است؛ مانند توانایی به خاطر آوردن کلمه ها، حساب کردن و نام اشیاء. 

در طول ملاقات های منظم، پزشک معالج معمولاً دوباره آزمایش های کوتاهی در مورد عملکرد سیستم عصبی انجام می دهد تا ببیند آیا چیزی تغییر کرده است. اگر میزان مصرف داروی شما خیلی زیاد است؛ این آزمایش ها برای بررسی عوارض دارویی ناخواسته انجام می شود؛ مانند :

• لکنت زبان
• مشکل در تمرکز
• دشواری در راه رفتن روی یک خط مستقیم
• حرکت های پرشی چشم، وقتی به یک طرف نگاه می کنید
• لرزش دست، وقتی بازوهایتان را روبه رویتان نگه می دارید

اگر پزشک معالجتان متوجه این نشانه ها شود، لازم است میزان مصرف داروهای شما کاهش یابد.

پزشک معالج حتی زمانی که شما با او در حال صحبت کردن هستید، در حال آزمایش گرفتن از شما است. پزشک می تواند خلق و خوی شما، افکارتان، زبان، چشم ها و حرکات صورت، هماهنگی بدن و بسیاری از مسائل دیگر را فقط با مشاهدۀ شما و گوش کردن دقیق به شما، بفهمد.

بعضی از انوع صرع به دلیل اختلال ساختاری مغز مانند افزایش بیش از حد مایع مغزی نخاعی (هیدروسفالی)، جای زخم در بافت مغز یا پیچ خوردگی در عروق مغزی (ناهنجاری‌های عروقی) ایجاد می‌شوند.

تصویربرداری به آزمایش‌هایی گفته می‌شود که از مغز عکس می‌گیرند و به پزشکان امکان می‌دهد تا دربارۀ این وضعیت‌ها، اطلاعاتی به دست بیاورند. این آزمایش‌ها برای درک علت بروز تشنج‌ها و اطمینان از اینکه مشکل دیگری در ساختمان مغز وجود ندارد، انجام می‌شوند.

شایع‌ترین آزمایش‌های تصویربرداری، سی‌تی‌اسکن مغز ( CT Scan ) و ام‌آر‌آی ( MRI ) هستند. 

هر دوی این آزمایش‌ها، تصویری از ساختمان مغز می‌دهند؛ ولی در ام‌آر‌آی (MRI)  اطلاعات بیشتری از سی‌تی‌اسکن (CT Scan) به دست می‌آید. در واقع ام‌آر‌آی برای انتخاب نوع تصویربرداری توصیه می‌شود.

در بعضی از انواع صرع، ممکن است تصویربرداری از مغز خیلی ضروری نباشد. با این حال در بیشتر افرادی که به تازگی تشخیص صرع گرفته‌اند، تصویربرداری برای دقت تشخیص اهمیت دارد.

در صورتی که علت تشنج شما مواردی مانند تومور مغزی یا ناهنجاری‌های عروقی ( که ممکن است به خونریزی منجر شود) باشد، تصویربرداری از مغز حتماً باید انجام شود. در این موارد پزشک شما برای ادامۀ روند درمان، از اسکن‌های مجدد برای پیگیری موقعیت درمانی استفاده می‌کند.

بیشتر پزشکان برای صرع‌هایی با علت کاملاً مشخص، که اغلب منشأ ژنتیکی دارند ( مانند تشنج‌های ابسانس، صرع میوکلونیک جوانان یا صرع خوش‌خیم رولاندیک) سی‌‌تی‌اسکن یا ام‌آر‌آی تجویز نمی‌کنند. چون نتایج این تصویربرداری‌ها معمولاً طبیعی است یا مرتبط با صرع نیست.

در ام‌آرآی یا سی‌تی‌اسکن، تصویری از ساختمان مغز نمایش داده می‌شود؛ ولی بعضی از روش‌های تصویربرداری عملکرد یا چگونگی کارکرد آن را نشان می‌دهند. از این روش‌ها برای ارزیابی بیماران پیش از عمل جراحی یا کارهای پژوهشی استفاده می‌شود. این روش‌ها شامل موارد زیر هستند :

• اسپکت ( SPECT) : جریان خون در بخش‌های مختلف مغز را نشان می‌دهد.
• PET  : میزان قند (گلوکز) یا  اکسیژن استفاده شده در بخش‌های مختلف مغز را نشان می‌دهد.
• MEG : فعالیت الکتریکی مغز را در مناطق مختلف آن اندازه می‌گیرد.
• اولتراسوند : جریان مایع مغزی یا خون را در مغز نوزادان تازه به دنیا آمده نشان می‌دهد.

گام مهم برای رسیدن به کنترل کامل تشنج‌ها، اطمینان از کیفیت درمانی است که در زمان مناسب دریافت می‌کنید.

اجزای یک مراقبت با کیفیت شامل : 

• تشخیص درست و زودهنگام نوع تشنج، نوع صرع و هر وضعیت مرتبط با آن
• گرفتن بهترین و مناسبترین درمان. اگر بعد از گذشت یک سال از درمان یا امتحان دو دارو همراه هم، هنوز تشنج‌هایتان کنترل نشده است؛ یعنی نیاز دارید با یک متخصص صرع یا مرکز صرع مرتبط شوید.
• ایجاد یک رابطۀ محکم و ارزشمند با گروه درمانگرانتان

پزشکتان باید : 

•  در هر ملاقات از شما بپرسد چه نوع تشنج‌هایی داشته‌اید و از هر نوع تشنج، به چه تعداد؟ اگر هنوز تشنج‌های شما کنترل نشده است، ممکن است پزشکتان در مورد تغییر درمان برای کنترل بهتر تشنج‌ها یا اینکه چرا داروها را تغییر نمی‌دهد؛ با شما گفت‌وگو کند.
• از شما بپرسد آیا عوارض دارویی داشته‌اید و اگر اتفاق افتاده است، برای رفع آنها اقدام کند.
• در مورد امنیت هنگام تشنج با در نظر گرفتن نوع تشنج‌ها، سن شما و سایر موقعیت‌ها گفت‌وگو کند.
• مسائلی مانند افسردگی، مشکلات تکاملی یا موارد شبیه به آن را بپرسد.
• در صورتی که خانمی در سن باروری هستید؛ هر سال در مورد عوارض داروهای ضد تشنج بر بارداری با شما گفت‌وگو کند.

کیفیت مراقبت درمانی باید شامل موارد زیر باشد: 

• امنیت : پیشگیری از صدمه‌های احتمالی به بیمار از سوی درمانگر و مراقب

• اثربخشی : ارائۀ خدمات درمانی مبتنی بر دانش علمی به افرادی که از آن بهره می‌برند و خودداری از ارائۀ خدمات برای افرادی که به آن نیازی ندارند.

• بیمار محور : ارائۀ مراقبت با احترام و بر اساس اولویت‌ها، نیازها و ارزش‌های بیمار و اطمینان از اینکه ارزش‌های بیمار، تصمیم‌های درمانی را تعیین می‌کنند.

• به موقع : کاهش زمان انتظار و تأخیرهای آسیب‌زننده؛ هم برای فردی که درمان می‌گیرد و هم برای کسی که خدمت درمانی ارائه می‌دهد.

• بهره وری : جلوگیری از هدررفتن وسایل، اتلاف منابع و اتلاف انرژی

• عدالت : فراهم کردن مراقبت به شیوه‌ای که در کیفیت آن، تغییری به دلیل ویژگی‌های شخصی بیمار مانند جنسیت، قومیت، محل جغرافیایی و وضعیت اقتصادی – اجتماعی به وجود نیاید.