سالمندی یکی از شایعترین دوره های ابتلا به صرع است. حدود یک تا دو درصد سالمندان مبتلا به صرع هستند. در حال حاضر امید به زندگی در تمام کشورها افزایش یافته و با افزایش جمعیت سالمند، تعداد افراد مبتلا به صرع نیز افزایش بیشتری می‌یابد.

در افراد مسن، تشنج به دلیل بیماری، سکتۀ مغزی، استفاده از داروهای مختلف؛ و گاهی هم تشنج بدون علت مشخص به وجود می‌آید.

40 درصد میزان مرگ ومیر در افراد سالخورده به دلیل صرع پایدار ( استاتوس) است که 30 درصد تشنج‌های افراد سالمند را به خود اختصاص می‌دهد.

سکتۀ مغزی حدود 30 تا 40 درصد موارد ابتلا به صرع را در بر می گیرد. بیماری آلزایمر و دمانس ها هم با افزایش خطر ابتلا به صرع به میزان 5 تا 10 برابر همراه هستند.

در بیماران مشکوک به صرع، تشخیص به وسیلۀ معاینۀ فیزیکی، اسکن مغز، ام آر آی و نوار مغزی انجام می‌شود.

80 درصد سالمندان مبتلا به صرع، به دارو درمانی جواب داده و انتخاب دارو بر اساس کمترین عوارض جانبی و تداخل‌های دارویی صورت می‌گیرد.

با توجه به اینکه صرع می‌تواند آثار جسمی و روانشناختی عمیقی در سنین بالا داشته باشد و تأثیر منفی بر کیفیت زندگی بگذارد؛ گروه‌های خودیار می‌توانند برای پیشگیری از کاهش اعتماد به نفس و افزایش استقلال زندگی در سالمندان، حمایت‌های مفید عاطفی را برای این بیماران فراهم آورند.