نوشته های r

دستگاه‌های کنترل‌ تشنج

داروهای ضدصرع در هر 10 نفر مبتلا به صرع،  قادر به کنترل تشنج‌ها در حداقل سه نفر نیستند یا عوارض جانبی جدی ایجاد می‌کنند. در بعضی از افراد امکان جراحی و برداشتن قسمتی از مغز که باعث تشنج می‌شود، وجود دارد. برای بعضی دیگر جراحی درمان انتخابی نیست یا فرد به دلایلی مایل به انتخاب آن نیست.

درمان با دستگاه‌هایی که امواج کوتاه الکتریکی به سیستم عصبی می‌فرستند، یکی از درمان‌های دیگر است.

در سال 1980  تحریک الکتریکی با استفاده از کاشت دستگاه آغاز شد.

VNS یا تحریک عصب واگ (Vagus Nerve Stimulation ) یکی از روش‌های درمان صرع مقاوم به درمان است ؛ که می‌تواند تعداد تشنج‌ها را کاهش دهد. VNS شبیه یک میس پیکر است که عصب واگ را در گردن تحریک می‌کند. در این روش یک محرک کوچک ( pacemaker ) زیر پوست گردن، نزدیک عصب واگ در قسمت چپ کاشته شده  که عصب واگ را در فاصله‌های زمانی معین تحریک کرده و با انتشار این تحریک‌ها به مغز، فعالیت تشنجی متوقف می‌شود.

تحریک عصب واگ ( VNS)

تحریک عصب واگ با ارسال امواج الکتریکی منظم و ملایم به مغز به وسیلۀ عصب واگ از بروز تشنج جلوگیری می‌کند. گاهی‌اوقات از آن به عنوان پیس‌میکر مغز نام برده می‌شود.

یک دستگاه تحریک‌کننده، در زیر پوست سمت چپ قفسۀ سینه کار گذاشته می‌شود. یک سیم از این دستگاه در اطراف عصب واگ در گردن کاشته می‌شود.

فردی که دستگاه VNS دارد، از چگونگی عمل دستگاه مطلع نمی‌شود.

درمان با این دستگاه برای بزرگسالان و کودکان بالاتر از 4 سال در نظر گرفته شده است.

این دستگاه برای درمان انواع صرع موضعی که به داروها جواب نداده‌اند ( صرع های مقاوم به درمان) به کار می‌رود.

در تحریک عصب واگ، معمولاً حذف کامل تشنج‌ها اتفاق نمی‌افتد. اما در خیلی از بیماران، کاهش ۵۰ درصدی تعداد و شدت تشنج‌ها گزارش شده است.

بیشتر

صرع میوکلونیک جوانان

صرع میوکلونیک جوانان یکی از شایعترین سندرم های صرع منتشر ایدیوپاتیک است که حدود 5 تا 10 درصد موارد صرع را شامل می شود. تظاهر بالینی این نوع صرع که معمولاً بین سنین 12 تا 18 سال شروع می شود؛ پرش های بی اختیار ماهیچه ها به ویژه در صبحگاه است.

دو عامل مهم تشدید کنندۀ این نوع تشنج ها عبارتند از :

  1. خواب نامنظم و ناکافی
  2. استرس و نگرانی

بعضی از افراد مبتلا به صرع میوکلونیک در می یابند که تشنج هایشان با نورهای چشمک زن مانند بازی های ویدئویی، انعکاس نور در امواج دریا یا نور آفتابی که از بین درختان می تابد؛ هم تحریک می شود. این نوع صرع را  “حساس به نور” هم می گویند.

این نوع صرع از انواعی است که زمینۀ ژنتیکی دارد. گزارش شده که حدود 50 تا 60 درصد افرادی که این نوع صرع را دارند؛ در خانوادۀ درجه یک یا دوی خویش، نمونه های مشابه را دارند.

معمولاً تشخیص این نوع صرع با نوار مغزی است و در ام آر آی، هیچ مشکلی وجود ندارد.

برای درمان این نوع صرع، اصلاح سبک زندگی و پرهیز از تشدید کننده های تشنج، توصیه می شود. دوری از بدخوابی و یا کم خوابی و همچنین مدیریت استرس و نگرانی می تواند امکان بروز تشنج ها را کم کند. 

بیشتر

سندرم لاندا کلفنر

نکته های مهم :

  • سندرم لاندا کلفنر بین سنین دو تا هشت سال در کودکان شروع می شود. ( به طور متوسط بین سنین پنج تا هفت سال ) دختران و پسران را به طور یکسان درگیر می کند.
  • کودک مبتلا  بعد از رشد طبیعی متناسب با سن خود، دچار فقدان پیشروندۀ توانایی های زبان (درک و صحبت کردن) می شود.
  • تشنج ها در سه کودک از هر چهار کودک اتفاق می افتد. تشنج ها به صورت اولیه در خواب بوده؛ متناوب نیستند و اغلب با افزایش سن، بهتر می شوند.
  • معمولاً  تشنج های موضعی حرکتی در این سندرم اتفاق می‌افتند، ولی تشنج های ابسانس تیپیکال و آتیپیکال و تشنج های آتونیک هم گزارش شده است.

این سندرم به عنوان سندرم آفازی (اختلال در بیان)  پیشروندۀ صرعی و آفازی همراه با اختلال تشنجی هم شناخته شده است و یک سندرم نادر صرعی است. از دست دادن ناگهانی یا تدریجی توانایی های درک صحبت یا صداهای آشنا، در کودکی که رشد و تکامل مناسب را داشته است؛ به طور معمول دیده می شود.

همزمان که این سندرم درک زبانی کودک را درگیر می سازد، ممکن است همزمان هردو توانایی درک و صحبت کردن را هم تحت تأثیر قرار دهد. همچنین می‌تواند توانایی تشخیص صداها را هم به طور کلی درگیر کند؛ اما آزمایش‌های شنوایی طبیعی هستند. مشکلات نقص توجه با یا بدون بیش فعالی؛ اضطراب و پرخاشگری، می تواند از هر 10 کودک، در هشت کودک مشاهده شود.

دلیل بروز سندرم لاندا کلفنر هنوز ناشناخته است؛ اگر چه که جهش های ژنی در کودکان مبتلا یافت شده است. تاریخچۀ تشنج در خانواده می تواند دیده شود؛ اما رایج نیست.

تشنج ها در کودکان مبتلا، با داروهای ضدتشنج می توانند درمان شوند. خیلی مهم است که تشنج های متناوب هنگام خواب هم کنترل شوند. به نظر می رسد تشنج های زمان خواب، روی صحبت کردن کودک اثر گذاشته و مشکلات ذهنی در کودک به وجود می آورند. بیشتر داروهای ضدصرع در درمان مؤثر نیستند. در موارد نادر، جراحی هم می تواند اثر داشته باشد.

دارویی که اغلب استفاده می شود، استروئیدها یا میزان بالای دیازپام در شب هستند. داروهایی که معمولاً برای درمان این سندرم استفاده می شوند شامل کلوبازام، اتوسوکسماید، سدیم والپروات، استازولامید و لوبل هستند. در بیشتر موارد بیش از یک دارو برای درمان استفاده می شود.

گاهی اوقات تشنج های مداوم در خواب با وجود دارودرمانی ادامه پیدا می کنند. در این کودکان، نوعی از جراحی می تواند یک انتخاب درمانی باشد. گفتار درمانی بلافاصله لازم است در این کودکان شروع شود. یک تیم درمانی شامل روانپزشک کودک، متخصص مغز و اعصاب کودک و مشاور متخصص کودکان لازم است برای درمان علائم بیش فعالی، اضطراب و پرخاشگری اقدام کنند.

بیشتر

دغدغه های اجتماعی

  • سازگاری با صرع در هر فردی با دیگری متفاوت است.
  • کنترل تشنج ها می تواند بسته به نوع درمان و موقعیت فرد، از کاملاً کنترل شده تا کنترل نشده متفاوت باشد.
  • صرع و درمان آن، می تواند نوع تفکر و احساس فرد را تحت تأثیر خود قرار دهد.
  • دغدغه های صرع بر اساس سن و جنسیت یا والد بودن و همسربودن می تواند تفاوت داشته باشد.
  • زندگی با صرع یک مسئلۀ خانوادگی است.

یکی از بزرگترین دغدغه های افراد مبتلا به صرع و خانواده های آنها، این است که صرع چگونه زندگی روزانه را تحت تأثیر خود قرار می دهد. آیا لازم است آنها فعالیت های خود را محدود کنند؟ اگر بله، چگونه؟ دغدغه های دیگری که می تواند وجود داشته باشد این که تشنج ها چگونه زندگی خانواده، سایر روابط، مدرسه، کار یا تفریح را تحت تأثیر خود قرار می دهد.

سازگاری با صرع برای هر فردی متفاوت از فرد دیگر است. افرادی که تشنج هایشان به خوبی کنترل شده است؛ نسبت به افرادی که تشنج های کنترل نشده دارند؛ دغدغه ها و موضوع های متفاوتی دارند. همچنین داشتن تشنج های زیاد و مصرف داروهای ضد تشنج، ممکن است نوع تفکر، احساس و توانایی سازگاری با صرع را در افراد تحت تأثیر خود قرار دهد. تجربه ها و دغدغه ها در افراد جوان، والدین، بزرگسالان و افراد مسن با هم فرق می کند. جنسیت هم در چگونگی نگاه ما به صرع، چگونگی سازگاری با صرع و دغدغه هایی که با آنها مواجه می شویم؛ نقش مهمی ایفا می کند. 

از آنجایی که فرمول جادویی برای زندگی با صرع وجود ندارد؛ سؤال های زیر را در نظر بگیرید. این سؤال ها کمک می کنند تا در مورد نیازهایتان فکر کنید و اینکه از کجا لازم است شروع کنید:

  • صرع چگونه شما و خانواده تان را تحت تأثیر قرار داده است؟
  • آیا حقوق و مسئولیت های خود را برای مدیریت سلامتی خود می شناسید؟
  • آیا می دانید چگونه با نگرش های منفی سازگار شوید؟
  • آیا می دانید چگونه بین ایمنی و زندگی به شیوۀ دلخواهتان، تعادل برقرار کنید؟
  • آیا می دانید منابع حمایتی که نیاز دارید را از کجا تأمین کنید؟
  • آیا در مورد زندگی با صرع، گفت وگو می کنید؟ اگر نه؛ آیا گفت وگوی دیگران به شما در این باره کمک می کند؟
بیشتر

وقتی مامان یا بابا صرع دارند

  • صرع  یعنی چی؟

صرع یعنی یک نفر بیش از یک بار تشنج داشته  و احتمال اینکه تشنج های بیشتری هم داشته باشد، وجود دارد.

  • تشنج یعنی چی ؟

تشنج به حالتی می گویند که مغز برای چند دقیقه، درست کار نکند.

  • وقتی مامان یا بابا تشنج دارند ، برای آنها چه اتفاقی می افتد؟

وقتی مامان یا بابا تشنج دارند ، بدن آنها کارهایی را انجام می دهد که خودشان کنترلی بر آنها ندارند. تشنج در همه،  به یک شکل نیست. بعضی افراد بازویشان تکان می خورد. بعضی دیگر زمین می افتند و شروع به لرزیدن می کنند. برخی به نظر می رسد که به جایی خیره شده اند یا چیزی را که شما می گویید، نمی شنوند. وقتی با آنها حرف می زنید، آنها نمی توانند به شما جواب دهند و ممکن است چیزهایی بگویند که خودشان متوجه نمی شوند.

  • آیا تشنج ها به مامان یا بابا آسیب می رسانند؟

وقتی کسی تشنج دارد، هیچ دردی حس نمی کند. در صورتی که در زمان تشنج، به چیزی برخورد نکنند، به خودشان آسیبی وارد نمی کنند. بیشتر افراد بعد از تمام شدن تشنج، به حال طبیعی باز می گردند و تشنج ها زمان کوتاهی دارند.

  • با کمک چه چیزی می توان تشنج های مامان یا بابا را از بین برد؟

پزشک به مامان یا بابا، داروهایی داده است که کمک می کند تا تشنج ها متوقف شوند. ممکن است مامان یا بابا ناچار شوند داروهای مختلفی را امتحان کنند تا یک دارو، تشنج آنها را کنترل کند. بیشتر اوقات داروها می توانند تشنج ها را کنترل کند و نه همیشه.

  • آیا می شود تشنج مامان یا بابا برای همیشه از بین برود؟

بعضی از مردم که مبتلا به صرع هستند، بعد از مدتی، دیگر تشنجی نخواهند داشت. بقیۀ افراد در طول زندگی خود، تشنج  دارند. این افراد تا زمانی که داروهای خود را مصرف کنند، تشنجی نمی کنند. اما اگر داروی خود را قطع کنند، تشنج ها دوباره شروع می شود. پزشکان در تلاش هستند تا درمان قطعی برای صرع پیدا کنند.

  • چرا بعضی از بابا و مامان ها تشنج دارند؟

خیلی وقت است که کسی نمی داند چرا گاهی اوقات بعضی از مردم تشنج می کنند. ولی ما می دانیم که این موضوع تقصیر کسی نیست. این گناه مامان یا بابای شما نیست و قطعاً تقصیر تو هم نیست.

  • همانطور که من سرماخوردگی را از دیگران می گیرم، آیا  می توانم تشنج را از مامان یا بابا بگیرم؟

نه. تو می توانی به کسی که تشنج دارد، هرقدر دوست داری نزدیک شوی و مطمئن باشی که هرگز از او این بیماری را نخواهی گرفت.

  • اگر مامان یا بابای من تشنج داشته باشند، به این معنی نیست که من هم در آینده تشنج خواهم داشت؟

تعداد کمی از کودکانی که پدر یا مادرشان صرع دارند، تشنج خواهند داشت. به طور کلی مامان و باباهای مبتلا به صرع، تلاش می کنند تا تشنج های خود را به خوبی کنترل کنند. اگر تو از این بابت نگرانی داری، می توانی با مامان یا بابا یا پزشک آنها گفت وگو کنی. گاهی اوقات صحبت کردن دربارۀ چیزهای ترسناک، باعث می شود که آنها خیلی هم ناراحت کننده به نظر نرسند.

  • آیا تشنج های مامان یا بابا، مراقبت از مرا برای آنان سخت می سازد؟

بیشتر مامان و باباهایی که تشنج دارند، می توانند همۀ کارهای مهمی را که تو به آنها نیاز داری، برایت انجام دهند. اما گاهی باید صبر کنی. زمانی که مامان یا بابا تشنج دارند، نمی توانند همراه تو  تا خانۀ دوستت بیایند یا برایت کتاب بخوانند. چند ساعت بعد از تمام شدن تشنج، مامان یا بابا نیاز دارند که استراحت کنند یا برای مدت کوتاهی به دکتر یا بیمارستان بروند. این که با هم در مورد انتخاب یک فرد آشنا گفت وگو کنید تا بتواند در زمان هایی که مامان یا بابا حالشان خوب نیست از تو مراقبت کند؛ می تواند پیشنهاد خوبی برای تو و مامان و بابا باشد.

  • آیا کاری هست که من  انجام دهم تا کمک کنم مامان یا بابا  در هنگام تشنج  احساس بهتری داشته باشند؟

با مامان یا بابا دربارۀ آنچه که می توانی انجام دهی و به آنها کمک کنی، صحبت کن! ممکن است با هم لیستی از کارهای مفید را پیدا کنید که می توانی آنها را روی یخچال بچسبانی یا هر جای دیگری از خانه، تا دیدنش برایت آسان باشد. همچنین مهم است بدانی اگر مامان یا بابا در هنگام تشنج آسیب دیدند یا تشنج آنها بیشتر طول کشید، چگونه با اورژانس تماس بگیری.

یادت باشد گاهی فقط حضور داشتن کمک کننده است. این به این معنی است که گاهی لازم نیست کار خاصی انجام دهی تا تشنج های مامان یا بابا متوقف شوند. فقط لازم است صبور باشی.   

بیشتر

تشنج در نوزادان

  • تشنج در نوزادان متفاوت از کودکان بزرگتر و بزرگسالان است.
  • حتی متخصصان هم در تشخیص تشنج ها در نوزادان مشکل دارند.
  • نوزادان واکنش های سالم طبیعی دارند که ممکن است با تشنج های ناشی از صرع اشتباه گرفته شود.

تشنج ها در نوزادان شبیه به چه چیزی است؟

تشنج ها در نوزادان معمولاً به دلیل این که مغز نوزاد در حال رشد است، به صورت پراکنده اتفاق می افتد و نمی تواند واکنش های هماهنگی که مثلاً در یک تشنج تونیک کلونیک منتشر دیده می شود را، ایجاد کند. 

  • نوزاد ممکن است دچار پرش ماهیچه ها یا سفتی زانو یا بازو شود که از یک طرف به طرف دیگر به نوبت دیده می شود.
  • یا ممکن است تمام بدن ناگهان دچار پرش شود. یا هر دو پاها در حالی که زانوها خمیده شده، به بالا پرت شوند.
  • حالت صورت نوزاد، تنفس و ضربان قلب او ممکن است تغییر کنند.
  • بررسی اختلال پاسخگویی ( که در تشخیص بعضی از انواع تشنج ها ممکن است حیاتی باشد) در نوزادان به سختی امکان پذیر است. والدین ممکن است حدس بزنند که وقتی نوزاد توجهی به صدایشان نمی کند؛ اختلال پاسخگویی رخ داده است.

حتی متخصصان در تشخیص تشنج های نوزادان دچار مشکل می شوند. نوزادان طبیعی هم گاهی پرش های کوتاه و ناگهانی، شکلک درآوردن، خیره شدن، و حرکت های مربوط به دهان دارند که ممکن است در یک کودک بزرگتر یا یک فرد بالغ، احتمال صرع را مطرح کند. تشخیص صرع در نوزادان در صورتی امکان پذیر است که :

  • تغییرهای رفتاری مثل سایر کودکان در همان سن نباشد. بعضی از والدین از رفتارهای مشکوک فرزندشان در خانه، فیلم می گیرند تا پزشک آن را ببیند.
  • اتفاق های تکراری  با یک  ویژگی رفتاری و مدت زمان مشخص
  • این اتفاق ها، هم در خواب و هم در بیداری نوزاد پیش می آیند.
  • اتفاق ها با تغییر وضعیت نوزاد یا تغییر نوع فعالیت به وجود نمی آید؛ یا نمی توان با گرفتن آرام دست ها و پاها آن را مهار کرد. 

چه رفتارهایی در نوزادان به راحتی با تشنج اشتباه گرفته می شود؟

واکنش مورو (Moro) یک پاسخ کاملاً طبیعی است که می تواند به راحتی با تشنج اشتباه گرفته شود. در این رفلکس نوزاد در صورت مواجهه با یک استرس ناگهانی محیطی همچون صدا، سر و پاها را باز می‌کند و بازوها را به بالا و بیرون برده و انگشتان دست را باز می‌کند. این واکنش از زمان تولد تا سه یا چهارماهگی وجود دارد.

واکنش دیگری که ممکن است در نوزادان با تشنج اشتباه گرفته شود؛ واکنش لرزش نوزادی است. لرزش نوزادی به تکان هایی گفته می شود که تشنج نیستند. این لرزش ها شبیه لرزهایی هستند که در کودکان بزرگتر همراه تب اتفاق می افتند.

بیشتر

ورزش در صرع

انجام فعالیت های ورزشی در کودکان مبتلا به صرع، به شرط کنترل تشنج آنها، بی خطر است. بیشتر کودکان مبتلا به صرع، از این موضوع که قادر به انجام ورزش نخواهند بود، نگران می شوند و بیشتر والدین هم این عقیدۀ اشتباه را دارند که ورزش برای کودک آنها خطر دارد. والدین باید بدانند که بازی و ورزش، قسمت مهم زندگی هر کودک است.

هیچ دستور مشخصی برای انجام فعالیت های ورزشی کودکان مبتلا به صرع وجود ندارد. در صورت وجود تشنج های مکرر غیر قابل پیش بینی، انجام فعالیت های ورزشی باید با توجه به شرایط کودک و مشورت با پزشک معالج صورت گیرد. توصیه می شود کودکان و نوجوانان مبتلا به صرع، در صورت خستگی و احساس ناراحتی بعد از فعالیت بدنی، ورزش مورد علاقۀ خود را با مراقبت و نظر پزشک معالج انجام دهند.

اما توجه به این نکته بسیار مهم است که کودک مبتلا به صرع، بیش از اندازه مورد مراقبت قرار نگیرد تابتواند در زندگی، مستقل تربیت شود. ضمن این که رعایت نکات ایمنی در هنگام حمام، شنا و ورزش های دیگر کمک خواهد کرد از حوادث پیش بینی نشده، جلوگیری شود.

دوچرخه سواری

دوچرخه سواری یکی از ورزش های پر تلاشی است که فرصت استقلال را برای بسیاری از کودکان فراهم می سازد.

اگر تشنج روی هوشیاری و کنترل حرکتی کودک مبتلا به صرع تأثیر بگذارد؛ ممکن است کودک هنگام دوچرخه سواری، به طور ناگهانی تغییر مسیر دهد. بنابراین والدین حتماً باید این کودکان را هنگام دوچرخه سواری حمایت کنند. به همین دلیل کودکانی که این نوع تشنج ها را دارند، نباید نزدیک جاده ها و مکان های پر خطر دوچرخه سواری کنند. بهتر است دوچرخه سواری این کودکان در پارک ها و مناطق امنی انجام شود که حرکت اتومبیل در آنها مجاز نیست.

کودکانی که تشنج هایشان به خوبی کنترل شده و نوع تشنج آنها نیز روی هوشیاری و کنترل حرکتی آنها تأثیر ندارد، محدودیتی برای دوچرخه سواری ندارند. اما چون آسیب به سر در حوادث دوچرخه سواری، یکی از خطرناک ترین صدمه ها است؛ همۀ دوچرخه سواران باید هنگام دوچرخه سواری، کلاه ایمنی بپوشند.

ژیمناستیک

پرش و انجام حرکات موزون از ارتفاع زیاد، به گونه ای که در ژیمناستیک انجام می شود، می تواند برای برخی از کودکان مبتلا به صرع، خطر جدی ایجاد کند. زیاد بودن احتمال میزان خطر در زمان انجام ژیمناستیک، به نوع حرکات این نوع ورزش، نوع و شدت کنترل تشنج کودک نیز بستگی دارد.

به طور کلی تمرین هایی مانند مانع های بلند، میله های ناهموار، پرش خرک، دار حلقه، میله بارفیکس که در سطح بالای سالن ژیمناستیک انجام می شود، خطر بیشتری دارد و باید فقط برای کودکانی انجام شود که تشنج هایشان به خوبی کنترل شده است. در مقایسه با این حرکات، انجام ژیمناستیک در سطح همکف سالن ژیمناستیک و استفاده از دستگیره های خرک حلقه، برای هر کودکی اختیاری است.

ورزش های گروهی

کودکان مبتلا به صرع می توانند در ورزش های گروهی یا دسته جمعی، به خوبی ورزش های انفرادی شرکت کنند. اما چون ممکن است این کودکان، مشکلاتی در توجه یا حافظه را تجربه کنند؛ بعضی ورزش های گروهی می تواند برای بعضی از آنها، گیج کننده باشد. برای مثال در بازی های فوتبال و بسکتبال، که نیاز است بازیکنان سریعاً‌ نکته هایی را که در تمرین های ورزشی، آموزش دیده اند به خاطر بیاورند و در مسابقه، از آنها استفاده کنند؛ این مسئله دیده می شود. به همین دلیل کودکان مبتلا به صرع، به فعالیت ها و ورزش های انفرادی از قبیل ژیمناستیک، رقص و کاراته بیشتر از ورزش های گروهی تمایل دارند.

ورزش های گروهی قطعاً‌ در اجتماعی شدن و تقویت اعتماد به نفس کودکان مؤثر است. بنابراین بهتر است کودکانی که تشنج های آنها به خوبی کنترل شده است، در ورزش های گروهی شرکت کنند.

در صورت شرکت کودک در مسابقۀ دو، به مربی ورزشی اطلاع دهید که یک کودک مبتلا به صرع در گروه وجود دارد.

بیشتر

گفت وگو در مدرسه در مورد صرع

آیا شما دانش آموزانی را می شناسید که تشنج های موضعی پیچیده دارند و در مدرسه تنبیه شده اند یا به آنها در کلاس به خاطر تشنج هایشان، شک کرده اند؟ معلم های آنها نمی دانستند که آنها صرع داشته اند و در عوض، فکر کرده اند که آنها در حال مسخره بازی هستند.

چه تشنج های شما از زمان کودکی تان شروع شده باشد و چه تازه شروع شده باشند، شما باید به معلمتان بگویید که صرع دارید. مطمئن باشید که معلمتان با شکل تشنج های شما، آشنا شده است؛ زیرا ممکن است فکر کند که همۀ تشنج ها به شکل افتادن روی زمین و لرزیدن است. کمک های اولیه در زمان وقوع تشنج، را به او آموزش دهید. ممکن است یادداشتی از طرف پزشکتان، کمک کننده باشد یا بتوانید بروشور صرع و مدرسه ( برای اولیای مدرسه ) را برای اطلاع بیشتر به مدرسه ببرید.

هر معلم با دیگری متفاوت است؛ اما شاید بهترین راه این باشد که به معلمتان بگویید می خواهید با او در مورد بعضی مسائل خصوصی تان، بعد از کلاس گفت وگو کنید. معلمتان ممکن است از علت بروز تشنج هایتان بپرسد؛ ممکن است بخواهد بداند آیا علامت هشدار دهنده ای دارید. اگر جواب این سؤال ها را می دانید، به او بگویید. اما اگر نمی دانید، صادق باشید. اگر برای آزمایش های تشخیصی، نیاز به بستری شدن دارید، معلمتان را در جریان بگذارید و مدارک مناسب برای مدرسه آماده کنید.

این که معلم به دیگر دانش آموزان کلاس، در مورد صرع شما بگوید، بستگی به نظر شما دارد؛ یا این که بخواهد خودتان در مورد صرع به سایر دانش آموزان توضیح دهید. اگر به طور مرتب تشنج دارید، ممکن است لازم باشد دیگران در جریان قرار بگیرند. اگر مدت زمان زیادی است که تشنج نکرده اید؛ هنوز گفتن صرعتان به معلم، بسیار اهمیت دارد.

معلم شما همچنین می تواند با انجمن صرع ایران برای شرکت در دوره های آموزشی مرتبط شود.

گفت و گو با مربی بهداشت مدرسه

اگر مدرسۀ شما مربی بهداشت دارد، مطمئن شوید که او در مورد صرع شما می داند. اگر در مورد گفت وگو با معلم خود، نگران هستید؛ مربی بهداشت مدرسه می تواند به شما در این مورد کمک کند.

اگر مربی بهداشت با صرع آشنا نبود؛ می تواند با انجمن صرع ایران تماس گرفته و از بروشورهای مرتبط در این زمینه استفاده کند.

اطمینان پیدا کنید که از قوانین مدرسه در مورد مصرف داروهای ضدصرع خود اطلاع دارید:

  • اگر باید تعدادی از داروهایتان را در مدرسه مصرف کنید، چه کاری لازم است انجام دهید؟
  • اگر داروهایتان در اتاق بهداشت و نزد مربی بهداشت نگهداری می شود، زمانی که مربی بهداشت شلوغ بوده یا در مدرسه نیست، چه کسی مسئولیت تحویل داروهای شما را به عهده می گیرد؟
  • اگر قرار است به دلایلی دیرتر از مدرسه به خانه بروید، آیا به داروهای خود دسترسی دارید؟
  • اگر احساس ناخوشایندی پیدا کردید و فکر کردید ممکن است تشنج داشته باشید، آیا می توانید به اتاق بهداشت بروید؟
  • اگر در مدرسه تشنج اتفاق بیفتد، آیا آنها به والدین شما اطلاع خواهند داد؟
بیشتر

پسران جوان و صرع

بلوغ

تغییر در بدن

بلوغ زمانی است که بدن یک پسر شروع به رشد برای مرد شدن می کند. این تغییرها از حدود سنین 12 تا 14 سالگی شروع می شوند، ولی در بعضی از پسران ممکن است بلوغ زودتر پیش بیاید. در طی دوران بلوغ :

  • موهای بدن شما رشد می کند.
  • غدد جنسی شروع به رشد می کنند.
  • بدنتان بیشتر عرق می کند.
  • و صدایتان شروع به کلفت شدن می کند.

داشتن صرع معمولاً تغییری در چگونگی یا زمان بلوغ به وجود نمی آورد.

تغییرهای خلق و خو

از آنجایی که در دوران بلوغ، مغز نیز شروع به تغییر و رشد می کند، پسران ممکن است طیفی از هیجان های مختلف را گاهی با نوسان های سریع تجربه کنند ؛ که شامل غمگینی، آشفتگی، خشم، اضطراب، ناآگاهی از خویش، و  میل جنسی می شود.

پسران مبتلا به صرع ممکن است بیشتر احساس های ناخوشایند مانند افسردگی و اضطراب را به نسبت همسن و سالان خود تجربه کنند.

اگر شما با هیجان های منفی خود دچار چالش هستید؛ خانواده و پزشک درمانگر خود را برای مداخله های درمانی مطلع کنید.

مدرسه

افراد مبتلا به صرع نسبت به افراد عادی، مشکل بیشتری در تمرکز و حافظه  دارند. اگر شما مدرسه می روید، این مسئله به ویژه قابل توجه است. با پزشک خویش در مورد تمرکز و مشکل حافظه تان گفت وگو کنید؛ چرا که ممکن است به دلیل عوارض جانبی داروها بوده و تغییر داروها به شکل امنی صورت بگیرد. از طرف دیگر می توانید به معلم های خود در مورد گرفتن وقت بیشتر برای انجام تکالیف گفت وگو کنید.

کارهای نیمه وقت

به عنوان یک نوجوان شاید شما دوست داشته باشید قسمتی از وقت خود را به کارهای نیمه وقت اختصاص دهید یا تابستان ها سر کار بروید. افراد مبتلا به صرع می توانند انتخاب های زیادی برای شغل داشته باشند، مگر مواردی که پرخطر باشند یا تشنج ها هنوز به خوبی کنترل نشده باشد.

شغل هایی که به بالا رفتن از ارتفاع، بودن کنار آتش یا کار با وسایل خطرناک و همچنین کار در کنار آب نیاز دارد؛ برای افرادی که تشنج هایشان هنوز کنترل نشده است، خطرناک است.

هویت شما

سال های نوجوانی زمان تغییرهای بزرگ است. ممکن است شما با کشف خود به عنوان فردی که قرار است در بزرگسالی بشوید، چالش داشته باشید. داشتن صرع ممکن است به شما احساس فشار بار بزرگی بر دوش بدهد؛ ولی بدانید که صرع، شخصیت شما را تعیین نمی کند. شما مردی جوان هستید که می توانید موفق و شاد باشید. با متخصص مغز و اعصاب خود همکاری کنید تا تشنج های شما تحت کنترل بمانند. انتخاب های سالم داشته باشید … و در زندگی فعال باشید.   

بیشتر

راهنمای کودک : دربارۀ صرع

  • سخنی با والدین:

این متن صرفاً برای کمک به کودکان طراحی شده است تا درک درستی نسبت به تشنج های خود داشته باشند و  خود را با آن سازگار کنند. هیچ توصیۀ پزشکی در این متن نیست و پزشک کودکتان در همه حال، بهترین راهنمای درمانی کودک شما است.

  • به یاد داشته باشید:
  • صرع مسری نیست. شما  صرع را از دیگری نگرفته اید و کسی هم نمی تواند صرع را از شما بگیرد.
  • صرع به دلیل اینکه شما کار بدی انجام داده اید، اتفاق نیفتاده است و نه حتی به دلیل کار بد یک نفر از اعضای خانواده شما ! هیچ کس در این بیماری دخالتی ندارد. فقط یک پیشامد است.
  • شما در هنگام تشنج، نمی توانید به دیگران آسیب برسانید.
  • دیدن چیزهایی که وجود ندارند، یا شنیدن صداهایی که دیگران نمی شنوند؛ انجام دادن کارهایی که به نظر می رسد شما در حالت نیمه هوشیار انجام می دهید، هیچ کدام به معنی این نیست که شما دیوانه شده اید. این موارد به دلیل تشنج های مغزی اتفاق می افتند.
  • داشتن تشنج به معنای این نیست که شما کم هوش تر یا کم دقت تر از دیگران هستید. حتی به این معنی هم نیست که شما در آینده، هوش کمتری خواهید داشت.
  • در هنگام تشنج، شما نمی توانید زبان خود را قورت دهید. زبانتان به سمت ته دهان بر می گردد.
  • هرگز  نباید چیزی در دهان کسی که تشنج دارد بگذارید. این کار ممکن است به فک او، آسیب وارد کند.
  • داشتن یک زندگی طبیعی و فعال، بازی و ورزش و اوقات خوش، موجب تشنج های بیشتر برای شما نمی شود.

به یاد داشته باشید که شما تنها نیستید. خیلی از بچه های دیگر هم، صرع دارند. هزاران نفر از بزرگسالان، وقتی بچه بودند تشنج داشتند و حالا خودشان بچه دارند؛ به کار مورد علاقۀ خود مشغول هستند و یک زندگی شاد دارند. شما هم در آینده، همینطور خواهید بود.

******

اختلال تشنجی، نوعی بیماری است که تنها در بعضی موارد اتفاق می افتد. این بیماری باعث نمی شود که شما احساس مریضی داشته باشید. همینطور باعث نمی شود که سرفه یا عطسه کنید. به این معنی نیست که در تخت بخوابید و دمای بدنتان را اندازه بگیرند. کودکی که اختلال تشنجی دارد؛ همانقدر احساس سلامتی می کند که هرکس دیگری در بیشتر اوقات؛ اما گاهی اوقات ممکن است او یک حملۀ تشنجی داشته باشد. نام دیگر این بیماری، صرع است.

*****

صرع

اگر شما صرع دارید، هرچه بیشتر دربارۀ آن بدانید بهتر است. دربارۀ این که چگونه تشنج ها اتفاق می افتند، چگونه داروها عمل می کنند و چرا شما باید، هر روز داروها را مصرف کنید. شما می توانید همین اطلاعات را به دوستانی که مایلند در این باره بدانند، بگویید. اگر مطلبی را نمی فهمید، از مادر یا پدرتان بخواهید تا برایتان توضیح دهند. اگر سؤال خاصی در مورد تشنج خود دارید، وقتی برای ویزیت پیش دکتر می روید، از او  بپرسید.

******

چگونه تشنج ها اتفاق می افتند:

تشنج ها در یک شبکۀ خارق العاده از سلول های مغزی شروع می شوند. این سلول ها خیلی خیلی کوچک هستند، اما تمام کارهای مغز و بدن تو را انجام می دهند. آنها این کار را با فرستادن امواجی کوچک به یکدیگر، با سرعتی مافوق تصور انجام می دهند. این امواج در بدنت پخش می شوند و همین، سبب می شود که تو بتوانی بدوی، بپری و همه کارهایی را که مایلی در هر دقیقه از روز انجام  دهی. سلول های مغز تو حتی زمانی که در خواب هستی هم، سخت مشغول کارند.

لازم نیست دربارۀ کار آنها فکر کنی. آنها کارهایی را که باید؛ انجام می دهند. در  اکثر اوقات سلول های مغز تو، درست همان کاری را انجام می دهند که باید انجام دهند. اما زمانی که تشنج داری، یعنی برای مدت خیلی کوتاه ، این سلول ها نتوانسته اند کارشان را درست انجام دهند.

برای چند ثانیه یا یک تا دو دقیقه، سلول های مغزت، موج های درهمی را می فرستند. این امواج، عملکرد سلول های دیگر را هم متوقف کرده و بدن تو، پیام های نادرستی می گیرد.

  • این باعث می شود که بازویت، بدون این که خودت بخواهی، شروع به لرزش کند.
  • موجب می شود که تو چیزهای عجیبی را ببینی، بشنوی یا احساس عجیبی داشته باشی که فقط برای یک لحظه خواهد بود.
  • ممکن است موجب شود که تو متوقف شده و به یک نقطه خیره شوی؛ بدون این که واقعاً چیزی را ببینی یا بشنوی. این نیز فقط برای یک لحظه یا کمی بیشتر طول خواهد کشید.
  • گاهی اوقات این پیام های درهم و برهم از مغز تو ، باعث می شوند که تمام بدنت به یک روش درهم و برهم کار کند:ممکن است بیفتی، بدنت سفت شود و بعد برای یک یا دو دقیقه، تمام بدنت بلرزد.ممکن است در حالی که به نظر نیمه خواب می رسی، در اطراف حرکت کنی.
بیشتر