چون سن بلوغ، زمان تغییرهای سریع در زندگی دختران است؛ این طبیعی است که ببینیم چگونه این تغییرات روی الگوی تشنج ها تاثیر می گذارند. با در نظر گرفتن این نکته که بین هورمون ها و تشنج ها رابطه ای وجود دارد؛ مهم است که همۀ حقایق را بدانیم.

دختران در سنین نوجوانی، در حالی که بالغ می شوند؛ تغییرهای قابل توجهی در ظاهر، هیجان ها و تفکر شناختی خود تجربه می کنند. این تغییرها به دلیل تغییرات هورمونی در بدن آنها اتفاق می افتد که انتقال آنها را به دورۀ بزرگسالی تقویت می کند.

با توجه به افزایش فعالیت هورمون ها در بدن، جای هیچ تعجبی نیست که بعضی از دختران تغییرهایی را در میزان تشنج های خود در دوران بلوغ تجربه می کنند. بعضی از انواع اصلی صرع، مانند صرع میوکلونیک جوانان ( JME) بیشتر در دوران بلوغ آغاز می شود. برای دختران جوانی که تجربۀ تشنج دارند، اهمیت دارد که با یک متخصص اعصاب اطفال در ارتباط باشند.

به یاد داشته باشیم که هورمون ها به خودی خود، دلیل بروز تشنج ها نیستند؛ بلکه آنها می توانند تأثیری در زمان بروز تشنج ها و تعداد دفعات آنها داشته باشند. بعضی از دختران مبتلا به صرع، متوجه تغییرهایی در الگوی تشنج خود در زمان تغییر سطح هورمون ها می شوند. دختران مبتلا به صرع ممکن است متوجه شوند که در زمان عادت ماهیانه، بعضی از انواع تشنج ها ناپدید شده و مدل های دیگری شروع می شوند.

داروهای ضدصرع روشی معمول، برای جلوگیری از بروز تشنج ها در دختران هستند. اما مثل تمام داروهای دیگر، این داروها هم می توانند در بعضی از دخترها عوارض جانبی ایجاد کنند. داروهای ضدصرع می توانند اضافه وزن ناخواسته یا کاهش وزن به وجود آورند و در دورۀ‌ماهیانه دختران نوجوان اثر بگذارند.

نوجوان بودن با ماجراجو بودن مترادف است؛ از ورزش و فعاليت، تكاليف مدرسه، انتخاب رشته و يا شغل آینده؛ همه و همه مواردی است كه نوجوان با آن مواجه است. نوجوانانی كه صرع دارند، معمولاً يك چالش بزرگ دارند: چگونه این موضوع را با بقيه در ميان بگذارند؟ واكنش بقيه چيست؟ تشنج بعدی چه زمانی اتفاق خواهد افتاد؟

چالش واقعی این است كه همسالان آنها، نگرش درستی از اين قضيه ندارند و ممكن است به نظرشان عجيب بیاید. سازگاری با صرع و تشنج، يك چالش بزرگ برای نوجوانان و والدین آنان است.

نكاتی را بايد در مورد نوجوانان مبتلا به صرع به ياد داشت :

1. از هر صد نوجوان، يك نفر صرع دارد.
2. هر كسی در هر سنی ممكن است تشنج كند، اما تشنج مسری نيست و معمولاً علت خاصی ندارد.
3. نوجوانان مبتلا به صرع، می توانند به ورزش و تفريح پرداخته و در مدرسه تحصيل کنند.

◀️ من در سن بلوغ هستم . آیا بايد میزان داروی من تغيير كند ؟
بلوغ مرحله ای است كه شما از يك كودك به يك نوجوان و سپس بزرگسال تبديل می شويد. در این دوره، در بدن شما تغييرات زيادی ايجاد می شود؛ مثلاً وزن شما زياد می شود. بنابراین پزشك بايد مقدار داروی شما را زياد كند تا به كنترل بهتر تشنج ها دست یابد.

◀️ دوست من داروی متفاوتی از من مصرف می كند. بهترين دارو كدام است؟
داروهای مناسب زيادی برای كنترل تشنج وجود دارد و هر كدام برای نوع خاصی از تشنج ها مناسب است. پزشك شما باتوجه به شكل نوار مغزی و نوع تشنج، دارو را انتخاب می كند.

◀️ دوران قاعدگی من شروع شده است و گفته می شود كه قاعدگی ماهیانه ممكن است تشنج را تشديد كند. آیا همینطور است؟
دقيقاً نمی توان گفت كه شروع قاعدگی، تشنج را تشديد می كند؛ اگرچه بعضی خانم ها ممكن است هر ماه، قبل از شروع قاعدگی، دچار تشنج شوند، که به دلیل تغییرات هورمونی است.
اگر فكر می كنيد كه تشنج های شما در دوران قاعدگی بیشتر می شود؛ حتماً پزشك خود را مطلع كنيد.

◀️ من می ترسم دوستانم بفهمند من تشنج دارم و مرا مسخره كنند.
اين بستگی به شما دارد كه چگونه به آنها بگوييد كه تشنج داريد. آگاهی آنان در مورد صرع شما، موجب می شود که این مسئله برای آنها غيرمنتظره نباشد. با پزشك و يا والدين خود در مورد گفت وگو با دوستانتان، صحبت کنید و از آنها برای یک گفت وگوی اثربخش، مشورت بگیرید.

◀️ والدين من در مورد من نگرانی هايی دارند و اجازه نمی دهند كه با دوستانم در بعضی كارها مشارکت داشته باشم. آيا می توانم به والدینم بگويم که به من استقلال عمل بیشتری بدهند؟
والدين شما به علت علاقه به شما، نمی خواهند دچار مشكل شويد. به نظر می رسد بهتر است پزشكتان در اين مورد با آنان صحبت كند. اگرچه شما برای بعضی فعاليت ها به مراقبت ويژه ای نياز داريد، مثلا موقع شنا بايد كسی همراه شما باشد كه اگر دچار تشنجی شدید؛ با آگاهی، اقدام مناسب را انجام دهد؛ اما در همۀ موارد، نیاز به همراهی وجود ندارد. با در نظر گرفتن موارد احتیاطی، می توانيد با والدين خود، مناسب ترين راه را برای استقلال عمل پيدا كنيد.

◀️ من از داشتن تشنج و مصرف دارو متنفرم و گاهی به خلوت می روم و گريه می كنم.
هر فردی كه تشنج دارد گاهی احساس غم یا خشم را تجربه می کند. اين يك احساس طبيعی است. بهتر است در اين موارد، با والدين يا مشاوری كه به او اعتماد داريد گفت وگو كنيد و احساستان را بيان كنيد. این گفت وگو به شما ياد می دهد چگونه با استرس خود مواجه شوید. نبايد به خاطر صحبت كردن در مورد اين مسائل، خجالت بکشید.

نوجوانی يك مرحله مهيج و چالش برانگيز از زندگی برای نوجوانان و والدين ایشان است. بيشتر نوجوانان در اين مرحله زندگی، با والدينشان بحث و جدال دارند، محدوديت هایی را تجربه می كنند، دوست دارند وقت زيادی را با دوستانشان در خارج از منزل سپری كنند و به زندگی بعد از دبيرستان می انديشند.
والدين در این دوره بيشتر نگران انتخاب های صحیح و غلط، دردسرهای احتمالی و مسئوليت پذيری نوجوانشان هستند. اين نگرانی ها كاملاً طبيعی است.
زمانی كه اين مرحله از زندگی با تشنج همراه است، نگرانی والدين بیشتر خواهد شد. بعضی از نوجوانان می خواهند به تنهایی سفر بروند؛ تا ثابت كنند كه آنان نیز مثل ساير دوستانشان بوده و توجهی به سلامتی شان نمی كنند.
از طرف دیگر برخی طوری محدود می شوند كه عضو هيچ گروهی نبوده؛ چون احساس می كنند که متفاوت اند.
والدين می توانند نوجوانان شان را در اين مرحله از زندگی به گونه ای كمك كنند تا آشوب و اضطراب ها به حداقل ممكن برسد. آنان می توانند نوجوانان شان را تشويق كنند تا درگير فعاليت های گروهی سالم همسالان خود شوند. مسايل مربوط به امنیت و استقلال نوجوان به جای تبدیل شدن به مشاجرات، می تواند از طريق گفت وگوهای سالم به دست آید. اين كار برای هم والدین و هم نوجوان، اين امكان را فراهم می سازد كه به نیازهای یکدیگر توجه کرده و با توافق به آنچه که می خواهند برسند.
از همان ابتدای نوجوانی، اين باور كه نوجوان با پیوستن به يك گروه از دوستان آشنا می تواند به كنترل تشنج ها، امنیت و سلامتی خویش برسد؛ سبب می شود تا میزان نگرانی والدین كمتر گردد.
به یاد داشته باشیم نوجوان، هميشه يك نوجوان باقی نخواهد ماند، او به دورۀ بزرگسالی قدم می گذارد و نيازمند يادگيری نقش ها در مجموعه جوانان خواهد بود. مهم ترین وظيفۀ والدين، آماده سازی آنان برای دورۀ بزرگسالی از طریق آشنایی با مهارت های مورد نياز برای زندگی است.

من همیشه موضوع صرع خودم را به همکارانم در محیط کار می گویم. دلیل های این کار :

• صرع چیزی نیست که از آن شرمنده باشم؛
• اگر در محل کار دچار تشنج شوم، آنها لازم است بدانند چه کاری برای کمک انجام دهند، چه کارهایی را بهتر است انجام ندهند و وحشت زده نشوند.
• از نظر دیدگاه سلامت و بهداشت، مهم است که همکاران من بدانند که در صورت وقوع تشنج، چه کارهایی انجام دهند.
• من نمی خواهم به دلیل تشنج، راهی بیمارستان شوم و مایل نیستم آنها مشکوک به یک وضعیت ” پنهانی” شوند.
• اگر یکی از همکاران من صرع داشته باشد و به من نگوید، من آشفته می شوم چون احساس می کنم به من اعتماد ندارد و همین مسئله کار گروهی را در محل کار به مخاطره می اندازد.

من همیشه برای گفت وگو دربارۀ صرعم راحت هستم چون :

• برخلاف آنچه در جامعه رواج دارد، اطلاعات کافی در این مورد دارم.
• با وجود صرع، مطلع هستم.
• من به صرع از دو دیدگاه همکار و کارفرما نگاه می کنم. آنها می خواهند چیزهای بیشتری را برای سلامت و امنیت بدانند و تعدیل های قابل قبولی به وجود بیاورند.

دو دلیلی که شرایط خود را قبل از استخدام ابراز نمی کنم :

• نگران ورود تمایلات غیرعادلانه ( آگاهانه و ناآگاهانه ) از سوی دیگران هستم.
• صرع من اثرهای منفی در توانایی شغلی من نداشته است  و من برای شغل هایی که نتوانم در آنها اثربخش باشم، درخواست شغلی نمی دهم. ( مثلاً من درخواست شغل رانندگی نمی دهم. )

در عوض همیشه در اولین روز کاری ام و در جایگاه جدیدم، در مورد صرع گفت و گو می کنم. به همۀ سؤال ها با خوشحالی پاسخ می دهم و به سراغ کارم می روم.

هرگاه تشنج برایم اتفاق بیفتد، گروه همکاران درک فوق العاده ای دارند. حمایتگر و همدلانه. به دلیل آموزشی که از قبل به آنها داده ام، وحشت زده نمی شوند و می دانند چه کاری انجام دهند.

توری روبینسون

رانندگی همراه با صرع ، به معنای برقراری تعادل بین دو نیاز  استقلال در  برابر ایمنی  است. 

ما استقلال را ترجیح می دهیم تا بتوانیم آزادانه، هر زمانی که  میل داشتیم  به هرجایی که خواستیم  برویم. به همین دلیل بیشتر افراد، به ماشین خود تکیه می کنند تا به خرید، محل کار،  مدرسه یا مهمانی بروند.

از آنجایی که  برای بیشتر جوانان، گرفتن گواهینامۀ رانندگی  یکی از مهمترین مراحل زندگی است؛ بهتر است افراد مبتلا به صرع، وضعیت بیماری خود را به ادارۀ راهنمایی و  رانندگی، اطلاع دهند. همچنین کنترل کامل تشنج های  خود را می توان  توسط گواهی از پزشک معالج، به  این مرکز اطلاع داد.  البته ممکن است آن اداره نیاز به بررسی بیشتر توسط پزشک معتمد خود داشته باشد.

اگر فرد مبتلا به صرع تقاضای دریافت گواهینامۀ رانندگی دارد، لازم است آن را در فرم مربوطه ذکر کند. در صورتی که فردی گواهینامۀ رانندگی داشته و سپس مبتلا به صرع شده است؛ ضروری است  مسئولان مربوطه را به نحو مقتضی مطلع سازد.

صرع  با رانندگی تداخل دارد و ممکن است  منجر به تصادف در  زمان رانندگی شود. ماهیت تشنج ها، سبب  اختلال در سطح هوشیاری، میزان آگاهی فرد، تمرکز او و  انقباض  اندام ها می شوند؛ که همۀ این عوامل به همراه عوارض  داروهای ضد صرع،  باعث اختلال در عملکردهایی  می شود که نیاز به  توجه و  تمرکز دارند.

 مطالعه ها نشان می دهد  که عوامل فوق ، میانگین تصادف را  در افراد مبتلا به صرع، نسبت به سایرین  افزایش داده و  این مسئله در  آقایان مبتلا به صرع  و گروه سنی کمتر از  35 سال، بیشتر مشاهده شده است.

کشورهای مختلف، قوانین متفاوتی  برای  صدور گواهینامۀ رانندگی  افراد مبتلا به صرع دارند.  در ایران، براساس اعلام رئیس مرکز صدور گواهینامۀ  راهنمایی و رانندگی نیروی انتظامی، افراد مبتلا به  صرع، حق رانندگی ندارند و گواهینامۀ رانندگی نیز به آنان اعطا  نمی‌شود. این ممنوعیت به استناد آیین‌نامۀ راهنمایی و رانندگی مصوب سال 1384 اعمال می‌شود. افراد  مبتلا به صرع باید حداقل سه سال از آخرین تشنجشان گذشته باشد تا بعد از تأیید پزشک معالج، مجوز رانندگی بگیرند.

همچنین اگر فرد مبتلا،  بیماری خود را پنهان کند و پلیس هنگام گشت یا زمان انجام کارشناسی تصادفات، به این موضوع پی ببرد، گواهینامۀ رانندگی وی باطل؛ و بیمار به کمیسیون پزشکی معرفی می‌شودو تا زمان احراز صلاحیت و سلامت از سوی شورای عالی پزشکی، فرد مجاز به دریافت  گواهینامه و رانندگی با وسایل نقلیه نخواهد بود.

الگوهای خوب

با برنامه ریزی موفق و ایجاد الزامات قانونی مؤثر، هم به کارفرما و هم  به کارمند/کارگر کمک می‌شود تا بتوانند یک رابطۀ مثبت کاری  با هم داشته باشند. با برنامه‌ریزی موفق برای افراد مبتلا به صرع، سازمان می‌تواند از مهارت آنان، بیشترین منفعت را ببرد. همچنین استفاده از این الگو، کمک می‌کند تا از مشکلات احتمالی در آینده پیشگیری شود.

ارتباط

مهمترین عامل در یک برنامه‌ریزی موفق برای کارفرمایان، شنیدن مسائل کارمندان/کارگران مبتلا به صرع و ارتباط شفاف با آنان است. افراد مبتلا به صرع، بهترین اطلاعات را از پتانسیل‌ها و توانمندی‌های خود و همچنین از ماهیت صرع دارند. آنها بهتر از هر فرد دیگری می‌توانند بگویند که در کدام قسمت می‌توانند مفیدتر واقع شوند.

مرخصی استعلاجی

به عنوان یک کارفرما، تفکیک گزارش مرخصی‌های مرتبط با بیماری و  مرخصی‌های استحقاقی،  برای برنامه‌ریزی موفق اهمیت دارد. در افراد مبتلا به صرع، برخی از مرخصی‌ها ممکن است ارتباطی با صرع نداشته باشند مثل سردرد، خستگی، دردهای بدنی و …؛ ولی همین‌ها می‌توانند واقعاً مرتبط به صرع هم باشند.  بعد از تشنج در افراد مبتلا به صرع، همۀ این علامت‌ها می‌تواند اتفاق بیفتد و نیاز به زمانی برای استراحت دارند تا بهبود یابند. یک تنظیم کاری مناسب، می‌تواند به فرد مبتلا به صرع اجازه دهد تا از مرخصی‌های استعلاجی استفاده کند. البته پژوهش‌ها نشان داده‌اند که معمولاً افراد مبتلا به صرع در مقایسه با جامعۀ عادی، غیبت کاری بیشتری ندارند.

آگاهی از صرع در محیط کاری

در یک برنامه‌ریزی موفق، فرد مبتلا به صرع می تواند تشویق شود تا به مسئولین و سایر کارکنان مجموعه، در مورد صرع، آگاهی دهد. این اقدام همچنین می‌تواند نگرش مثبتی از سوی کارکنان دیگر برای او ایجاد کند؛ که کمک می کند تا تنظیم کاری مناسب‌تری داشته باشد. البته نکتۀ مهم این است که اطمینان پیدا کنیم که فرد مبتلا به صرع با این مسئله راحت است. گاهی بعضی از افراد مبتلا به صرع، مایلند تا وضعیت خود را برای همه آشکار نکنند. ممکن است در صورتی که تشنج‌ها کاملاً کنترل شده باشد، فرد مبتلا فکر کند این موضوع خیلی برایش مناسب نیست. بهترین راه، پرسیدن از خود فرد مبتلا است؛ که چه احساسی برای این اقدام دارد و چه چیزی بیشترین کمک را به او می‌کند.

افزایش آگاهی صرع در محیط کاری، لازم است موضوع‌های زیر را در برداشته باشد:

• صرع چیست؟
• انواع تشنج کدامند؟
• اقدامات اولیه هنگام تشنج چه هستند؟
• عوامل تشدید کننده تشنج ها کدام هستند؟

بیش از یک میلیون نفر در ایران با صرع زندگی می کنند. با وجود این میزان شیوع،  هنوز صرع به خوبی در محافل عمومی درک نشده است. بسیار مهم است که مدرسه  برای دانش آموز مبتلا به صرع،  با ابزاری ضروری برای ایجاد یک محیط امن و غنی تجهیز شود.

قوانین می توانند اطمینانی ایجاد کنند برای این که نه تنها کارکنان مدرسه شامل مربی بهداشت، معلمان و سایر کارکنان  آمادگی داشته باشند؛ بلکه بتوانند تشنج یک دانش آموز را به خوبی تشخیص داده و به شیوه ای اثربخش مدیریت کنند.

همچنین قوانین حمایتی برای مراقبت در مدرسه به دانش آموزان اجازه می دهد تا بتوانند در صورت نیاز، به داروهای حیاتی و مهم دسترسی داشته باشند.

در نهایت با ایجاد آگاهی دربارۀ صرع به جامعۀ آموزشی مدرسه، دانش آموزان مبتلا به صرع می توانند در مدرسه احساس امنیت داشته ، از تمام پتانسیل یادگیری خود استفاده کنند و بدون هیچ ترسی از نگرش های منفی، روابط دوستانۀ معنادار  با دیگران بسازند.

مدرسه های امن برای صرع، می توانند امتیاز ویژه ای از طرف آموزش و پرورش بگیرند. قوانین در این زمینه می تواند به شیوه ای مؤثر، کیفیت زندگی دانش آموزان مبتلا به صرع را افزایش دهد.

این مدرسه ها، چهار ویژگی اصلی دارند :

1. آموزش کارکنان مدرسه برای تشخیص دقیق تشنج و اقدامات اولیه
2. داشتن مجوز برای برنامۀ درمانی تشنج به عنوان قسمتی از پروندۀ دانش آموز و اجازۀ دسترسی به گروهی از کارکنان مدرسه که با دانش آموز مرتبط هستند.
3. اطمینان از مصرف داروهای تجویزی پزشک برای دانش آموز مبتلا به صرع در زمان مدرسه
4. آموزش و راهنمایی تمام دانش آموزان مدرسه دربارۀ صرع و کمک های اولیه در هنگام تشنج

عوامل محرک تشنج‌ها در افراد مبتلا به صرع، زیاد هستند. یکی از این محرک‌ها، کمبود خواب و خستگی است.

اگر خواب کافی نداشته باشید، احتمال بروز تشنج خیلی زیاد می‌شود. بعضی از انواع تشنج، مثل تشنج‌های میوکلونیک ( پرش ناگهانی بازوها، سر و تمام بدن)، در زمان‌هایی که‌ فرد خسته است یا تازه از خواب بیدار شده؛ بیشتر اتفاق می‌افتد.

اگر متوجه شده‌اید که خستگی، تشنج‌هایتان را بیشتر می‌کند؛ خواب کافی در شب، برایتان بسیار مهم است و از شب‌بیداری بپرهیزید.

اگر برای خوابیدن مشکل دارید، با پزشک خود گفت‌وگو کنید. این مسئله می‌تواند عارضۀ جانبی داروهای ضدصرع باشد که مصرف می‌کنید. پزشکتان می‌تواند برای شما داروهایی تجویز کند که به خوابیدن بهتر شما کمک کنند.

چیزهایی که لازم است بدانید.

• یکی از شایعترین عوامل محرک تشنج برای افراد مبتلا به صرع، کم‌خوابی است.
• تشنج‌های شبانه خواب را مختل می‌کنند و خواب‌آلودگی و گیجی در روز را افزایش می‌دهند.
• خواب‌آلودگی در روز برای افرادی که تشنج‌هایشان در خواب اتفاق می‌افتد، احتمال بروز تشنج در روز را بیشتر می‌کند.
• تشنج‌های شبانه یکی از عوامل خطر در “مرگ ناگهانی صرع” هستند.
• تشنج‌های شبانه ممکن است با اختلال خواب اشتباه گرفته شوند و اختلال‌های جدی خواب هم ممکن است با صرع، اشتباه گرفته شوند.
• بعضی از داروهای ضدصرع ممکن است مشکلاتی برای خواب شبانه یا خواب‌آلودگی در روز ایجاد کنند.
• آپنۀ خواب ( قطع تنفس در خواب) در افرادی که تشنج‌هایشان خوب کنترل نشده است، دوبار شایعتر از جمعیت عمومی است.
• افراد مبتلا به صرعی که اختلال خواب دارند، به نسبت افرادی که دچار اختلال خواب نیستند، از کیفیت زندگی پایین‌تری برخوردارند. درمان اختلال خواب، به کنترل بهتر تشنج‌ها و افزایش کیفیت زندگی منجر می‌شود.
• و در پایان اختلال خواب می‌تواند صرع را تشدید کرده و صرع نیز می تواند اختلال خواب جدی را بدتر کند. 

چرا بعضی از تشنج‌ها در خواب اتفاق می‌افتد؟

صرع رابطۀ پیچیده‌ای با خواب دارد.

تشنج‌های هنگام خواب می‌تواند در هر نوع از صرعی اتفاق بیفتد. برخی از  افراد فقط  در خواب تشنج می‌کنند؛ در صورتی که ممکن است افراد دیگر، هم در خواب و هم در بیداری دچار تشنج شوند. افرادی که تشنج‌هایشان فقط در شب و هنگام خواب اتفاق می‌افتد، به عنوان مبتلا به ” صرع شبانه” شناخته می‌شوند.

در دسته‌بندی‌های صرع از طرف انجمن علمی پیشگیری از صرع ( ILAE)، به صرع‌هایی “صرع شبانه ” گفته می‌شود که بیش از 90 درصد تشنج‌ها در خواب اتفاق بیفتند.

تخمین زده می‌شود که 12 درصد افراد مبتلا به صرع، صرع شبانه داشته باشند.

چرا تشنج های شبانه اتفاق می افتد؟

تشنج‌های صرعی به شدت تحت تأثیر سیکل خواب هستند.

وقتی می‌خواهیم بخوابیم، یک تغییر موقعیت داریم : از بیداری به خواب. ولی در طول خواب، تغییرهای زیادی اتفاق می‌افتند که از آنها به عنوان “مراحل خواب“ نام می‌بریم. به نظر می‌رسد این مراحل، روی فعالیت مغزی افراد مبتلا به صرع تأثیر داشته باشند. بعضی از تشنج‌ها دقیقاً در یک مرحلۀ خاص از خواب اتفاق می‌افتند.

عقیده بر این است که تشنج‌های شبانه با تغییر  فعالیت الکتریکی مغز در زمان‌های ورود به مراحل مختلف خواب و همچنین مرحلۀ بین خواب و بیداری تحریک می‌شوند. به عنوان مثال در بیداری کامل، امواج مغزی ما تقریباً ثابت می‌مانند؛ ولی در طول خواب، تغییرهای زیادی را نشان می‌دهند. ما به تختخواب می‌رویم و مراحل زیر اتفاق می‌افتد :

• هوشیاری کامل به خواب‌آلودگی
• خواب سبک به خواب عمیق
• مرحلۀ حرکات سریع چشم در خواب عمیق ( REM )
• و تمام مراحل فوق در طول شب 3 تا 4 بار تکرار می‌شوند.

تغییرهای چشمگیری در مراحل مختلف خواب، توسط دستگاه نوار مغز ثبت می‌شوند.

ارتباط مهم و موثری بین کار و زندگی سالم شناخته شده است. در حال حاضر این مسئله چه برای افراد عادی و چه برای افراد دچار بیماری پذیرفته شده است. ورود به کار و حفظ شغل در موقعیت مناسب، نقش مهمی در چگونه بودن ما و همچنین چگونگی  نگاه دیگران به ما دارد. یک تجربۀ مثبت کاری می تواند به ارتقاء عملکرد هیجانی از طریق افزایش اعتماد به نفس و تحقق خود منجر شود. کارکرد فیزیکی بدن نیز به دلیل فعال بودن در کار می تواند بهتر شود.

در سال های اخیر تغییر عمیقی در این که ما چه رابطه ای بین کار و سلامت را در نظر می گیریم، ایجاد شده است. به طور خاص افراد مبتلا به بیماری و مشکلات سلامت، تشویق می شوند تا بهره وری و خلاقیت خود را نشان داده و به ارزش های سازمان بیفزایند. شواهد و مدارک  می گویند که این موقعیت در میان کشورهای مختلف خیلی با هم متفاوت است.  افراد مبتلا به صرع معمولاً به عنوان افرادی که سطح استخدامی کمتری  به نسبت جمعیت عمومی دارند شناخته شده اند که همین امر  موجب فقدان فرصت های بعدی پیشرفت در آنها می شود. علاوه بر این اعتماد به نفس پایین، که از عدم اشتغال به کار  به وجود می آید؛ می تواند با شانس کمتر آنان در به دست آوردن شغل و حفظ طولانی مدت آن ترکیب شود.

کارفرمایان با چالش های زیادی در محیط اقتصادی همیشه متغیر مواجه می شوند. آنها ممکن است درباره تاثیر به کارگیری افراد مبتلا به بیماری ها نگران شوند. در این پمفلت سعی می کنیم چهارچوبی تعیین کنیم تا کارفرمایان را در استخدام افراد مبتلا به صرع حمایت کند.

صرع یکی از شایعترین اختلال های عصبی جهان است که یک نفر از هر 130 نفر را متاثر می کند و اگر جمعیت در سن کار در ایران را 65.3 میلیون نفر محاسبه کنیم؛ تخمین زده می شود که جمعیت در سن کار مبتلا به صرع در ایران به رقمی برابر 653 هزار نفر برسد. با این محاسبه ، ممکن است کارفرمایان در حال حاضر با فرد مبتلا به صرعی در حال مصاحبه شغلی باشند یا فرد مبتلا به صرعی را استخدام کرده باشند.

یک میلیون نفر در ایران مبتلا به صرع هستند و روزانه حدود 8 نفر با تشخیص جدید صرع، به این تعداد اضافه می شوند.  تشخیص صرع به شکلی مداوم رو به افزایش است. به همین دلیل، تعداد افراد مبتلا به صرع شاغل در محل های کار هم افزایش می یابد. تعداد کثیری از افراد مبتلا به صرع مثل خیلی از افراد جامعه، مهارت ها و پتانسیل های زیادی دارند و بنابراین وضعیت بیماری آنها نمی تواند مانعی برای استخدام باشد.

هر کارفرمایی ممکن است در روند استخدام یا ارتقاء سازمانش با افراد مبتلا به صرع مواجه شود. به عنوان یک کارفرما خیلی مهم است که پیشفرضی درباره صرع فرد از قبل نداشته باشیم.  بیش از 40 نوع تشنج و سندرم صرعی وجود دارد و شرایط افراد با هم بسیار متفاوت است. 

در تعداد کمی از بیماران، تشنج ها در محل کار اتفاق افتاده یا روند انجام کار آنها با داروهای ضد صرع تحت تاثیر قرار می گیرد. با جمع آوری اطلاعات دقیق از تشنج های افراد و نگاه نزدیک به ماهیت شغل ایشان کمک می کند تا بهترین تصمیم برای هر فرد گرفته شود. بهداشت کار برای همین موضوع تعبیه شده است تا با نگاه به گواهی های پزشکی و بررسی خطرها بهترین تصمیم گرفته شود.

پیشنهادهای تطابق معقول برای افراد مبتلا به صرع در محل کار می تواند موارد زیر باشد:

1. اجازه دادن به فردی که تشنج داشته است؛ دیرتر سرکار آمده و دیرتر هم بازگردد.
2. تنظیم یک الگوی ثابت کاری برای افرادی که تشنج هایشان با شیفت های در گردش یا خستگی زیاد تشدید می شود.
3. کمک کرفتن از همکار دیگر برای بخش هایی از کار که فرد مبتلا قادر به انجام آن نیست؛ مثل بالا رفتن از نردبان برای مرتب ساختن چیزی
4. تغییر دادن ساعت و نوع کار برای فردی که گواهعینامه اش را به دلیل صرع از دست داده و نمی تواند در وسایل حمل و نقل عمومی موثر باشد.
5. ترتیب دادن یک مکان آرام برای استراحت فردی که در محل کار دچار تشنج شده است.

شما مردی مبتلا به صرع هستید؟ نگرانید که صرع، زندگی شما را تحت‌تأثیر قرار دهد؟ صرع نمی‌تواند و نباید محور  زندگی شما باشد. هر چه قدر شما بیشتر در مورد وضعیت آگاهی پیدا کنید و بیشتر با آن سازگار شوید، صرع اهمیت کمتری در زندگی‌تان خواهد داشت. شاید لازم باشد  تغییر کمی در زندگی روزانه‌تان ایجاد کنید، اما هنوز هم می‌توانید زندگی سرشار داشته باشید.

• یک عادت جدید : مصرف داروها

آقایان مبتلا به صرع گاهی اوقات فکر می‌کنند که می‌توانند ” به تنهایی از پس آن برآیند” یا ” با کله شقی با آن روبرو شوند” . آنان حتی ممکن است صرع خود را انکار کنند. حقیقت این است که با گام‌هایی ضروری در زندگی، می‌توانید قوی‌تر و مستقل‌تر زندگی خود را در دست گیرید. پیگیری توصیه‌های پزشکتان، بهترین راه برای افزایش استقلال شما است. پزشک شما مثل مربی است که می‌داند چگونه بازی کند. او بهترین شیوه‌ی درمان را برای صرع شما به کار می‌برد. اگر می‌خواهید تشنج‌هایتان بهتر کنترل شود، یاد بگیرید ” چگونه بازی کنید”. شما و پزشکتان بخشی از یک تیم هستید که باید با هم کار کنید.

مصرف داروها به شکل تجویز شده به این معنی است:

1. داروها را فراموش نکنید.
2. میزان داروها را کم نکنید.
3. مصرف داروها را قطع نکنید.

قطع مصرف داروها بدون مشورت با پزشک بسیار خطرناک است. زمانی که فکر می‌کنید همه چیز تحت کنترل است، تشنجی ناگهانی می تواند شکاف درمانی ایجاد کند. این تشنج می‌تواند به سرعت یا کمی بعد از اینکه دارویتان را فراموش یا قطع کردید، اتفاق بیفتد. در نتیجه درمان صرع ممکن است سخت‌تر از گذشته شود. تشنج پایدار( استاتوس)، یک وضعیت خطرناک است که می‌تواند بعد از قطع داروهای ضدصرع ناگهان به وجود آید.

نکته‌های مهم :

داروهای خود را به روش زیر مصرف کنید:

• داروی خود را در زمان مشخصی مصرف کنید؛ مثل زمان خواب، صرف غذا یا بعد از مسواک.
• از یک جعبۀ نگهدارندۀ داروی روزانه استفاده کنید.
• جعبۀ نگهدارندۀ دارو را سر وقت پر کنید. هرگز آن را بدون دارو رها نکنید. یک یادداشت روی تقویم خود بگذارید تا این کار را به شما یادآوری کند.
• از پزشک خود بپرسید در صورتی که یک نوبت دارو را فراموش کردید، چه کنید.
• زمانی که حس کردید یک تشنج در حال وقوع است، داروی اضافی نخورید. آن دارو کمکی نخواهد کرد. زمان کافی برای اثر دارو وجود ندارد. داروهای ضد صرع باید طبق یک نظم خاص مصرف شوند تا مؤثر واقع شوند.

با انگیزه بمانید! مصرف داروها طبق تجویز پزشک، به شما این شانس را می‌دهد تا تشنج‌هایتان به شکل مؤثری کنترل شود. کنترل تشنج‌ها به شما شانس بیشتری برای اشتغال، اجتناب از تشنج در مکان‌های عمومی و در نتیجه زندگی بهتری می‌دهد.

اشتغال

اگر شما برای شغلی، ممتاز شناخته شوید؛ صرع نمی‌تواند مانعی برای شما باشد.  تشنج‌ها کوتاه بوده و با وظایف شغلی  به طور معمول تداخلی نخواهد داشت. بعضی از مشاغل به دلایل امنیتی، محدودیت‌هایی دارند. متأسفانه بسیار سخت و یا غیرممکن خواهد بود که بتوانید شغل‌های زیر را داشته باشید، به ویژه اگر تشنج‌ها کنترل هم نباشد:

• خلبانی هواپیما
• رانندگی حرفه‌ای و ترانزیت
• کارهای ساختمانی
• جراحی
• دندانپزشکی
• نیروی ارتش: پیش از آنکه فرم استخدام نیروی ارتش را پر کنید، تشنج‌هایتان باید به خوبی کنترل شده باشد. حتی در صورت کنترل تشنج‌ها هم، محدودیت‌هایی برای رانندگی با ماشین‌های سنگین یا نیروی ارتش وجود دارد.
• پلیس کوهستان: هر فرد توسط پزشک بر اساس ملاک‌های اختصاصی بررسی می‌شود.
• نیروی آتش‌نشانی و پلیس: استخدام بر اساس سیاست‌گذاری سازمان مربوطه انجام می شود. اما به کارگیری شخص قطعاً بر پایۀ توصیه پزشک خواهد بود.

اگر شما را برای شغلی در نظر نگرفتند، تسلیم نشوید. یافتن شغل برای هرکسی نیاز به صبوری، داشتن نگرش مثبت و پشتکار دارد.

• آیا باید به کارفرمایم دربارۀ صرع خود بگویم؟

صرع را بیان کنیم یا نه؟ این سؤال اغلب زمانی به وجود می‌آید که در جست‌وجوی کار یا شروع یک شغل جدید هستید. این مسئله بسیار حساس و تصمیمی شخصی است. اطلاعات زیر را به عنوان راهنما در نظر بگیرید:

1. اگر تشنج‌هایتان وظایف کاری را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد یا امنیت خود یا دیگران را به خطر می‌اندازد، عاقلانه‌ترین کار، گفتن آن است. این کار، شما و همکارانتان را از آسیب‌های احتمالی محافظت می‌کند. همچنین به رئیستان این فرصت را می‌دهد تا در محیط کاری، با شما همراهی و مساعدت داشته باشد.
2. اگر صرع، وظایف شغلی  یا امنیت شما و دیگران را  تحت‌تأثیر قرار نمی‌دهد، این انتخاب شماست که موضوع را مطرح کنید یا نه .