داروی لاموتریژین داروی ضد صرع می باشد. کاربرد لاموتریژین در درمان صرع در افراد بالغ و کودکان است. درمان افراد بالغ مبتلا به اختلال دو قطبی از دیگر موارد مصرف لاموتریژین است.

نام تجاری:

• لامیکتال

اشکال دارویی:

• قرص : 25 ؛ 50 ؛ 100 میلی گرم
• محلول خوراکی

تداخل های دارویی:

• باربیتورات ها، فنی توئین، پریمیدون و کاربامازپین سطح سرمی لاموتریژین را کاهش می دهند.
• مصرف همزمان والپروئیک اسید، کلیرانس (میزان قابلیت دفع کلیه)  لاموتریژین را کاهش و سطح سرمی آن را افزایش می دهد.
• مهار کننده های اسیدفولیک، اثر لاموتریژین را تشدید می کنند.
• مصرف استامینوفن تأثیر درمانی لاموتریژین را کاهش می دهد.

مصرف در بارداری و شیردهی:

• بارداری:  تأثیر لاموتریژین بر روی جنین، افزایش بروز اثر تراتوژنیک را نشان داده است. به خانم هایی که قصد بارداری دارند توصیه می شود تا قبل از باردار شدن به پزشک مراجعه کنند. مصرف روزانه 5 میلی گرم اسید فولیک پیش از بارداری توصیه می شود.
• شیردهی:  لاموتریژین در شیر مادر ترشح می شود. نوزادان شیرخواری که در تماس با لاموتریژین قرار دارند باید بررسی شوند.

مراقبت های پزشکی – پرستاری:

• خصوصیت و الگوی فعالیت تشنجی لازم است در طول درمان با لاموتریژین ارزیابی شود.
• بروز علائم آلرژیک و احتمال آنافیلاکسی ( واکنش آلرژیک شدید) مورد توجه قرار گیرد.
• در صورت بروز اولین نشانه های حساسیت پوستی، مصرف لاموتریژین قطع شود.
• در طول درمان با لاموتریژین، بیمار باید به طور دوره ای،  معاینۀ دقیق بینایی شود.
• لاموتریژین می تواند با یا بدون غذا مورد استفاده قرار گیرد.
• قطع مصرف لاموتریژین نباید بدون مشورت با پزشک و به طور ناگهانی انجام شود.

مراقبت های بیمار و خانواده:

• در اوایل درمان با لاموتریژین از انجام فعالیت هایی که به هوشیاری کامل نیاز دارد اجتناب کنید.
• برای کاهش عوارض گوارشی دارو را با غذا مصرف کنید.
• از مصرف الکل همزمان با لاموتریژین اجتناب کنید.
• از روش های مطمئن ضد بارداری در طول درمان با لاموتریژین استفاده کنید. لاموتریژین می تواند با برخی قرص های ضد بارداری هورمونی تداخل داشته باشد. در صورت داشتن قصد بارداری با پزشک مشورت کنید.
• در طول درمان با لاموتریژین از کرم مناسب ضد آفتاب استفاده کنید.

برای من صرع داشتن، مثل دوچرخه سواری روی یک چرخ فلک و به همین اندازه نامطمئن است. بین سنین هفت تا 11 سال، صرع مقاوم به درمان داشتم که تحت عمل جراحی همیسفرکتومی (برداشتن نیمی از مغز) قرار گرفتم؛ تا تشنج هایم کنترل شوند. بعد از 18 سال رهایی از تشنج، دوباره صرع من بازگشته است.

بازگشت غیرقابل توضیح تشنج هایم در بزرگسالی، این درک بعد از عمل جراحی مغزم را عوض کرد: این باور که تشنج ها کاملاً از بین رفته اند. حس کردم دنیای درمان، به من خیانت کرده است و این فکر که تصمیم درستی برای انتخاب عمل جراحی مغز گرفته بودم؛ برایم حس بدی داشت. عصبانی، گیج و آشفته بودم و درون متلاشی شده ام زمزمه می کرد: “این عدالت نیست.” همسرم شاهد این حجم خشم در من از بازگشت صرعم بود. فکر می کردم صرع، مرا شکست داده است. حس می کردم الان که عشق زندگی ام، در معرض این ترس قرار گرفته که تشنج بعدی ام، چه زمانی خواهد بود؛ همان ترسی است که خانوادۀ من در کودکی ام داشتند. احساس گناه می کردم. وجدانم فریاد می زد که با داشتن صرع، من به آدم هایی که دوستشان دارم صدمه می زنم.

احساس ضعف می کردم و حالا هربار تشنج اتفاق می افتاد، یک چالش جدید بود. اولین تلاش درمان دارویی برای کنترل تشنج ها موفقیت آمیز نبود و عوارضی داشت که مرا به سمت افکار خودکشی و پارانوئید ( اختلال شخصیت بدگمان ) پیش برد. متقاعد شده بودم که همسرم آنجاست تا به من آسیب بزند و هیچ اعتمادی به هیچ کسی نداشتم. دومین تلاش دارویی، تشنج هایم را کنترل کرد و عوارض جانبی زیادی نداشت. شاید لازم بود برای این حقیقت که تشنج هایم با مصرف یک نوع دارو و دوبار در روز، کنترل شدند، جشن می گرفتم؛ ولی به دلایلی حس می کردم یک زندگی تمام و کمال به اندازۀ یک ” کودکی که عمل جراحی همیسفرکتومی داشته” ندارم؛ چون قلبم به من می گفت دارو خوردن، نقص جسمی مرا آشکار می کند؛ نقص بخش هایی از من که تخریب شده اند.

فکر می کردم بازگشت صرعم، شخصیتم را دوباره تعریف کرده است و این منجر به این باور در من می شد که کار اشتباهی انجام داده ام و لازم است برای خودم و دیگران احساس ناامیدی داشته باشم. از فکر تلاش دوباره برای کنار گذاشتن داروهایم، به خودم می لرزیدم؛ چرا که می دانستم این فکر در کسانی که دوستشان دارم، وحشت ایجاد می کند؛ ترس اینکه من سلامتم را به خطر می اندازم.

برای سازگاری با صرعی که بازگشته، مشکلاتی داشتم. حس می کردم حالا که صرع دوباره بازگشته است، دوباره ترس را به خانواده و دوستانم داده ام. پذیرش این که دوباره دچار صرع شده ام، برایم غیرممکن بود. آوردن کلمه ها به لب هایم و باز کردن دهانم، این حس را به من می داد که “بار” بزرگی به دیگران تحمیل کرده ام، ولی آنها با روی باز آن را می پذیرفتند. حس می کردم صرع دوباره مرا مثل فردی نقاشی کرده است که اصلاً نباید تحت هیچ گونه شرایط ناگواری قرار بگیرد.

از شروع اولین تشنجم، من بیشتر حرف می زدم تا گوش کنم. حس می کردم صرع در من حرف اول را می زند و بقیه در مرتبۀ بعدی قرار دارند. با همسرم در مورد وضعیت جدیدم خیلی کم حرف می زدم. معمولاً عصبانی می شدم و به ندرت ساکت می شدم. نمی دانستم چگونه کمک بگیرم. نمی دانستم چگونه به دیگران بلند بگویم که حس می کنم صرع، زندگی شاد ما را خراب و پژمرده ساخته است.

خوشبختانه حرف های همسرم اثری قوی روی من داشت و باعث شد تا دنیای سیاه و سفیدم، رنگی شود. همین اواخر روزی او را بوسیدم و او در جواب گفت : “می دونی چه قدر کم مرا می بوسی؟ وقتی تشنج داری، حتی زمانی که نمی دونی چه چیزی در جریانه، هنوز می تونی من رو تشخیص بدی و مرا ببوسی. این کار باعث می شه در اون لحظه ها، من احساس راحتی کنم.”

بعد از شنیدن کلمه های او، فهمیدم می توانم موقعیت کنونی ام را در زندگی برای خودم انعکاس دهم، ارزیابی کنم و آن را اصلاح کنم. اگرچه نمی توانم تمام دغدغه های جسمی ام را حل و ناپدید کنم؛ ولی می توانم با بوسه ای به زنی که عاشقش هستم، در او احساس راحتی ایجاد کنم. این بوسه ها برای او اطمینانی را به وجود می آورد که اگرچه ما در مسیری نامطمئن قدم برمی داریم، ولی عشق من به او پایدار می ماند و نشانۀ آن هم بوسه هایی است که نشان می دهد این عشق بین ما جاری است. من می توانم هنوز عشق و محبتم را به کسانی که دوستشان دارم ثابت کنم.

منبع : https://themighty.com/2016/12/accepting-the-return-of-epilepsy

   شب گذشته 19 بهمن‌ماه، مصادف با دومین دوشنبه ی فوریه که روز جهانی صرع نام گرفته است، پل طبیعت تهران از ساعت 18، با هدف حمایت از افراد مبتلا به صرع بنفش شد.

   انجمن جهانی صرع در سال جاری، با شعار ” بیایید نوری برای صرع بیفروزیم! ” از تمامی کشورهای جهان درخواست کرده است که با هدف کاهش نگرش منفی نسبت به این بیماری، همسو با این انجمن مراسمی هماهنگ برگزار کرده و نمادهای شهری به رنگ بنفش دربیایند.

   انجمن صرع ایران نیز در راستای هدف انجمن جهانی، با پیگیری های مکرر موفق شد حمایت مسئولان پل طبیعت را جلب کرده و این نماد نوین شهر تهران را به رنگ بنفش دربیاورد.

   انجمن صرع ایران از این رویداد عکس و فیلم تهیه کرد تا بتواند آن را برای انجمن جهانی صرع ارسال کند تا نام ایران نیز به عنوان شرکت کنندۀ فعال در این رویداد به ثبت برسد.

   این رویداد در روز 18 بهمن ماه به وسیلۀ خبرگزاری ها و فضاهای مجازی به اطلاع عموم مردم رسید و در زمان نورپردازی بنفش، تصویر آن در سایت تهران من نیز بارگذاری شد.

   با وجود تلاش های بسیاری که انجمن صرع ایران از سال های گذشته برای نورپردازی بنفش برج میلاد و برج آزادی کرده بود، با پاسخ منفی مسئولان این برج ها رو به رو شد.

والپروئیک اسید (والپروات سدیم، دی والپروئکس) یکی از داروهایی است که می‌تواند از بروز تشنج جلوگیری کند و صرع را کنترل می کند. این دارو به تنهایی یا به همراه داروهای دیگر برای درمان صرع مصرف می‌شود.

اشکال دارویی :

• قرص انتریک کوتد: 200 میلی گرم
• قرص آهسته رهش: 200 میلی گرم
• کپسول: 500 میلی گرم
• شربت: 200 میلی گرم بر 5 میلی لیتر
• تزریقی: 100میلی گرم بر میلی لیتر، 4 میلی لیتر

موارد و روش مصرف:

• داروهای والپروئیک اسید در کنترل تشنج های پیچیده (پارشیال کمپلکس) استفاده می شوند. والپروئیک اسید ممکن است به تنهایی یا با سایر داروهای ضد صرع تجویز شود.

نکته های مهم:

• در صورتی که والپروئیک اسید توام با سایر داروهای ضد صرع تجویز شود میزان مصرف آن با توجه به میزان مصرف سایر داروها و واکنش بالینی بیمار تعیین می شود.
• والپروئیک اسید نباید در دهان خرد یا فشار داده شود.
• معمولاً مصرف اسید فولیک قبل از باردار شدن و در طول بارداری، به خانم هایی که با والپروئیک اسید تحت درمان بوده اند، توصیه می شود؛ تا احتمال بروز عوارض جانبی در جنین کاهش یابد.
• نام های تجاری والپروئیک اسید، دپاکین؛ رهاکین و شربت اورفیریل است. 

تداخلات دارویی:

تداخلات دارویی والپروئیک اسید عبارت است از:

• فنی توئین، کاربامازپین و فنوباربیتال می توانند دفع والپروئیک اسید را افزایش دهند.
• آسپرین، فلبامات، آنتی بیوتیک های گروه کارباپنم، ریفامپین، آنتی اسیدها، کلرپرومازین، هالوپریدول، سایمتیدین و رانیتیدین، ضد افسردگی های سه حلقه ای،  بنزودیازپین ها، اتوسوکسیمید، لاموتریژین، توپیرامات، وارفارین، لیتیوم و قرص های ضد بارداری نباید همزمان با والپروئیک اسید تجویز شوند.

عوارض جانبی:

هر دارو ممکن است عوارض جانبی ناخواسته ای نیز داشته باشد. اگرچه تمام این عوارض در یک فرد مشاهده نمی شود؛ ولی در صورت بروز هر یک از عوارض زیر لازم است با پزشک معالج مشورت نمایید.

عوارض والپروئیک اسید عبارت است از:  

• سیستم عصبی:  راه رفتن در خواب، گیجی، دو بینی، تاری دید، عدم تعادل، نیستاگموس، ناپایداری خلقی، افسردگی
• سیستم گوارش:  تهوع، استفراغ، شکم درد، اسهال، بی اشتهایی، سوء هاضمه، مسمومیت کبدی، یبوست
• تنفسی:  سندرم شبه آنفلوآنزا، عفونت، برونشیت، رینیت
• خونی:  ترمبوسیتوپنی، اکیموز
• سایر:  سردرد، ضعف، ریزش مو، کاهش وزن، تب

مصرف در بارداری و شیردهی:

• بارداری:  تأثیر والپروئیک اسید بر جنین قابل توجه است. والپروئیک اسید می تواند در بارداری، احتمال بروز نواقصی را در جنین داشته باشد والپروئیک اسید نباید در خانم هایی که در سن باروری هستند، استفاده شود؛ مگر آن که ضرورتی برای آن وجود داشته باشد. اگر والپروئیک اسید در دوران بارداری استفاده شود، باید به صورت مونوتراپی و در پایین ترین میزان مؤثر و به صورت فراورده هایی باشد که آزادسازی دارو در آن ها آهسته است.

شیردهی: اثر قطعی والپروئیک اسید در شیردهی گزارش نشده است. از نظر تئوری، نوزادان شیرخوار در خطر سمیت کبدی قرار دارند. شیردهی در صورت مونوتراپی مادر با والپروئیک اسید به نظر نمی رسد بر رشد نوزاد، تأثیر منفی بگذارد.

• مراقبت های پزشکی – پرستاری:

• قبل از شروع درمان با والپروئیک اسید در مورد بیماری کبدی یا سابقۀ آن از بیمار سؤال کنید. آزمایش های عملکرد کبدی را بررسی کنید.
• قبل از شروع درمان با والپروئیک اسید از عدم بارداری بیمار اطمینان حاصل کنید.
• در طول درمان با والپروئیک اسید، عملکرد کبدی، گوارشی، ذهنی و روانی بیمار را کنترل کنید.
• فهرستی از داروهای مصرفی بیمار را در اختیار پزشک قرار دهید.
• از بیمار بخواهید والپروئیک اسید را مطابق با دستور پزشک مصرف کند.
• از خرد کردن و  جویدن کپسول والپروئیک اسید باید اجتناب شود.
• در طول درمان با والپروئیک اسید، وضعیت تشنج را ارزیابی کنید و از واکنش مناسب بالینی اطمینان حاصل کنید.
• در صورت عدم کنترل تشنج ها، پزشک را در جریان قرار دهید.

مراقبت های بیمار و خانواده:

• کپسول والپروئیک اسید را کامل ببلعید. از جویدن و  خرد کردن آن بپرهیزید. کپسول والپروئیک اسید باید با آب مصرف شود.
• داروی والپروئیک اسید باید مطابق با میزان توصیه شده و در زمان مناسب مصرف شود. این دارو نباید ناگهانی قطع شود، زیرا احتمال بروز تشنج را به همراه دارد. والپروئیک اسید تدریجاً و تحت نظر پزشک قطع خواهد شد.
• وجود هر گونه سابقۀ بیماری کبدی، کلیوی و اختلال روانی، آن را به پزشک اطلاع دهید.
• در صورت مصرف والپروئیک اسید ممکن است نتایج برخی از تست های آزمایشگاهی تغییر کند. بنابراین مسئول آزمایشگاه را در جریان مصرف والپروئیک اسید قرار دهید.
• در طول درمان با والپروئیک اسید در صورت داشتن علائمی مانند تهوع، استفراغ، درد در بخش بالایی شکم، از دست رفتن اشتها، ادرار تیره، مدفوعی به رنگ خاکستری و زردی فوراً با پزشک تماس بگیرید. این علائم می تواند نشان دهندۀ مسمومیت کبدی باشد.
• در صورت بروز علائمی مانند تغییرات خلقی و رفتاری، اضطراب، حمله های پانیک، مشکل خواب، احساس بی قراری، بیش فعالی و یا پرخاشگری فوراً پزشک را مطلع سازید.
• در طول مصرف داروی والپروئیک اسید، ممکن است به سادگی دچار خونریزی شوید. بنابراین زمان انجام کارهایی مانند مسواک کردن مراقب باشید.
• در طول درمان با والپروئیک اسید از انجام کارهایی که به هوشیاری زیادی نیاز دارند مانند رانندگی بپرهیزید.
• سایر داروهای مصرفی خود را به پزشک اعلام کنید.
• در طول درمان با والپروئیک اسید از روش های مطمئن ضد بارداری استفاده کنید.

بعضی از جوانان زمانی که برای اولین بار از این دارو استفاده می‌کنند، افکار خودکشی را تجربه می‌کنند. در مورد تغییر خلق و خو لازم است هوشیار باشید و هر گونه علائم یا بدتر شدن آن را به پزشک، اطلاع دهید. پزشک شما باید در ویزیت‌های منظم، پیشرفت شما در درمان را بررسی کند.

چه اتفاقی می افتد اگر شما یک بار مصرف این دارو را فراموش کنید؟

به محض اینکه میزان فراموش شده را به یاد آوردید، آن را مصرف کنید. اگر تقریباً زمان نوبت بعدی مصرف دارو است، از مصرف دوز فراموش شده اجتناب کنید. برای جبران میزان از دست رفتۀ قبلی، داروی اضافه استفاده نکنید.

اکس کاربازپین انواع خاصی از تشنج را در بیماران مبتلا به صرع درمان می کند. اکس کاربازپین ممکن است به تنهایی یا در ترکیب با سایر داروها استفاده شود. اکس کاربازپین یک داروی ضد تشنج است و این عمل را با کاهش ایمپالس های عصبی غیر طبیعی در مغز انجام می دهد.

 اشکال دارویی:

• قرص روکش دار: 150، 300 و 600 میلی گرم

مکانیسم اثر:

• مکانیسم اثر اکس کاربازپین و متابولیت های فعال آن به درستی مشخص نیست؛ اما به نظر می رسد اکس کاربازپین، کانال های سدیم حساس به ولتاژ را بلاک می کند.

نکته های مهم:

• اکس کابازپین به نظر نمی رسد موجب وابستگی یا تحمل به دارو شود.
• اگر چه دوزهای بیش از 1200 میلی گرم در روز در افراد بالغ، اثربخشی مناسبی دارد؛ اما اغلب افراد نمی توانند عوارض جانبی ناشی از میزان زیاد اکس کاربازپین را تحمل کنند.
• میزان مصرف اکس کاربازپین باید در افراد مبتلا به بیماری های کلیوی کاهش یابد.
• در سه ماهۀ اول درمان، ممکن است  مقدار سدیم کاهش یابد. کاهش مقدار سدیم معمولاً علائمی ندارد و با قطع مصرف اکس کاربازپین برطرف می شود.
• تأثیر اکس کاربازپین بر تکرار تشنج در ده روز بعد از مصرف منظم اکس کاربازپین، قابل توجه است.

تداخلات دارویی:

• مصرف همزمان اکس کاربازپین با باربیتورات ها، فنی توئین و والپروئیک اسید اثربخشی اکس کاربازپین را کاهش می دهد.
• اکس کاربازپین اثربخشی داروهای ضدبارداری خوراکی را کاهش می دهد؛ زیرا برخی آنزیم های کبدی را مهار می کند.

عوارض جانبی:

هر دارو ممکن است عوارض جانبی ناخواسته ای نیز داشته باشد. اگرچه تمام این عوارض در یک فرد مشاهده نمی شود؛ ولی در صورت بروز هر یک از عوارض زیر لازم است با پزشک معالج مشورت نمایید.

 عوارض داروی اکس کاربازپین عبارت است از:

• سیستم عصبی:  سردرد، سرگیجه، اضطراب، تب، تشنج، ناهماهنگی یا بی نظمی در عضلات، عدم تعادل، مشکلاتی در تکلم، دشواری در تمرکز.
• گوارشی:  تهوع و استفراغ، اسهال، یبوست، سوء هاضمه.
• قلبی – عروقی:  ورم، کاهش فشار خون، درد قفسه سینه.
• سایر:  تاری دید، دو بینی، نیستاگموس (حرکات غیر ارادی و ریتمیک چشمی)، راش جلدی و سینوزیت.

مصرف در بارداری و شیردهی:

• بارداری:  اکس کاربازپین و متابولیت فعال آن از جفت عبور می کنند. اکس کاربازپین ساختاری شبیه به کاربامازپین دارد که این دارو به عنوان تراتوژن در انسان در نظر گرفته می شود. به همین دلیل اکس کاربازپین نیز در انسان به عنوان عامل تراتوژن در نظر گرفته می شود.
• شیردهی: اکس کاربازپین عموماً در دوران شیردهی توصیه نمی شود. مصرف اکس کاربازپین در دوران شیردهی به اهمیت دارو برای مادر بستگی دارد.
• مراقبت های پزشکی – پرستاری:

• وضعیت ذهنی بیمار را در طول درمان با اکس کاربازپین بررسی کنید.
• قبل از درمان با اکس کاربازپین، بینایی سنجی و معاینه های پزشکی را بررسی کنید.
• تشنج ها را از نظر مدت، شدت و نشانه های همراه، مورد توجه قرار دهید.
• مصرف اکس کاربازپین در افراد بالای 65 سال باید با احتیاط باشد.
• برای کاهش نشانه های گوارشی، اکس کاربازپین را با شیر یا غذا تجویز کنید.
• برای رفع خشکی دهان ناشی از مصرف اکس کاربازپین آدامس یا آبنبات توصیه می شود.

مراقبت های بیمار و خانواده:

• از مصرف الکل، داروهای تضعیف کنندۀ سیستم عصبی مرکزی و هر گونه داروی غیر نسخه ای همزمان با اکس کاربازپین خودداری کنید.
• از انجام فعالیت هایی که به هوشیاری کامل نیاز دارند، در طول درمان با اکس کاربازپین خودداری کنید.
• در طول درمان با اکس کاربازپین ممکن است افکار خودکشی در بیمار ایجاد شود. در صورتی که بیقراری، افسردگی، حمله های پانیک و تغییر خلقی داشتید؛ پزشک خود را فوراً در جریان قرار دهید.
• در طول درمان با اکس کاربازپین در صورت بروز قرمزی، تورم، خارش، تب یا درد قفسه سینه فوراً با پزشک تماس بگیرید. این علائم می تواند نشان دهندۀ حساسیت به اکس کاربازپین باشد.
• علائمی مانند دشواری در دفع ادرار، وجود خون در ادرار و اضافه وزن می تواند نشانه ای از مشکلات کلیوی باشد.
• در صورتی که مشکلات کبدی دارید؛ پزشک را در جریان قرار دهید.
• اکس کاربازپین باید مطابق با دستور پزشک مصرف شود.
• از قطع ناگهانی اکس کاربازپین بدون مشورت با پزشک اجتناب کنید؛ زیرا احتمال ایجاد تشنج بیشتر خواهد شد.
• در طول درمان با اکس کاربازپین از روش های مطمئن ضد بارداری استفاده کنید. قرص های هورمونی ضد بارداری، ممکن است در پیشگیری از بارداری مؤثر نباشند. در این شرایط کاندوم انتخاب مناسبی است. در صورت داشتن قصد بارداری با پزشک مشورت کنید.

داروی اتوسوکسماید داروی ضد تشنج می باشد، که می تواند به تنهایی یا همراه با سایر داروها برای درمان تشنج ها در کودکان و افراد بالغ مورد استفاده قرار گیرد.

اشکال دارویی:

• قرص و کپسول: 250 میلی گرم
• شربت: 250 میلی گرم در 5 میلی لیتر

مکانیسم اثر:

•  اتوسوکسماید آستانۀ تشنج را افزایش می دهد. به نظر می‌رسد كه اتوكسيمايد با كاهش جريان كلسيمی خاص در سلول های عصبی تالاموس، اثر اختصاصی خود را بر صرع ابسانس اعمال می‌كند.

نکته های مهم:

• اتوسوکسیماید نباید در کودکان زیر 3 سال استفاده شود.
• تجویز اتوسوکسیماید در بیماران مبتلا به لوپوس، بیماری های کبدی و کلیوی و با سابقۀ افسردگی، اختلال های خلقی و یا افکار خودکشی باید با احتیاط صورت بگیرد.

تداخلات دارویی:

تداخلات داروی اتوسوکسماید عبارت است از:

• مصرف همزمان با داروهای تضعیف کنندۀ سیستم عصبی مرکزی، اثرات اتوسوکسماید را تشدید می کند.
• فنی توئین اثر اتوسوکسماید را کاهش می دهد.
• ایزونیازید مسمومیت با اتوسوکسماید را افزایش می دهد.
• آنتی سایکوتیک ها و ضد افسردگی ها بر خلاف اثر اتوسوکسماید، آستانۀ تشنج را کاهش خواهد داد.

عوارض جانبی:

هر دارو ممکن است عوارض جانبی ناخواسته ای نیز داشته باشد. اگرچه تمام این عوارض در یک فرد مشاهده نمی شود؛ ولی در صورت بروز هر یک از عوارض زیر لازم است با پزشک معالج مشورت نمایید.

عوارض داروی اتوسوکسماید عبارت است از:

• سیستم عصبی:  سردرد و سرگیجه، لتارژی، عدم تعادل، خواب آلودگی، تحریک پذیری، سرخوشی.
• گوارشی:  تهوع و استفراغ، بی اشتهایی، شکم درد، کاهش وزن.
• خونی:  آنمی آپلاستیک، لکوپنی، خونریزی واژینال، پان سیتوپنی.
• سایر:  راش جلدی، خارش، پرمویی، سندرم استیون جانسون، میوپاتی.

مصرف در بارداری و شیردهی:

• بارداری:  در انسان مطالعۀ کنترل شده ای در دست نیست. ناهنجاری های گزارش شده در این مورد عبارت است از خونریزی خود به خودی در نوزاد، شکاف لب و یا کام، کوتاهی گردن و هیدروسفالی.
• شیردهی: اتوسوکسماید در شیر انسان ترشح می گردد. تأثیر اتوسوکسماید بر نوزادان مشخص نیست.

مراقبت های پزشکی – پرستاری:

• برای افزایش جذب بهتر است اتوسوکسماید با معدۀ خالی مصرف شود.
• در زمان درمان با اتوسوکسماید تست های عملکرد کلیوی و کبدی بررسی شود.
• سطح مؤثر درمانی باید حفظ شود.

مراقبت های بیمار و خانواده:

• در طول درمان با اتوسوکسماید از انجام فعالیت هایی که نیاز به هوشیاری کامل دارد اجتناب کنید.
• اتوسوکسماید را مطابق با دستور پزشک استفاده کنید. از قطع ناگهانی دارو بپرهیزید، زیرا موجب افزایش تشنج ها می شود.
• داروی اتوسوکسماید نباید همراه با الکل استفاده شود، زیرا سبب بروز عوارض جانبی می شود.
• اتوسوکسماید ممکن است رنگ ادرار را صورتی یا قهوه ای کند.
• علائم مسمومیت دارویی را گزارش کنید.
• در طول مصرف داروی اتوسوکسماید از تماس با افراد مبتلا به بیماری های عفونی اجتناب کنید. در صورت داشتن علائمی از عفونت با پزشک تماس بگیرید.
• در طول درمان با داروی اتوسوکسماید لازم است آزمایش های خونی را مرتب انجام دهید. در این مدت عملکرد کلیوی باید مورد بررسی قرار گیرد.
• در صورتی که مشکوک به بارداری هستید، به پزشک اطلاع دهید؛ زیرا اتوسوکسماید می تواند سبب آسیب به جنین در حال رشد شود.
• در طول درمان با داروی اتوسوکسماید در صورت بروز تغییرات خلقی، رفتاری، اضطراب، حمله های پانیک و یا بیقراری، پزشک را در جریان قرار دهید.

این دارو به همراه داروهای دیگر برای کمک به کنترل تشنج استفاده می شود. این دارو متعلق به گروهی از داروهاست که به بنزودیازپین ها موسوم هستند و با اثر بر روی سیستم عصبی مرکزی موجب اثر آرام بخشی می شوند. کلوبازام به بهبود عملکرد یک مادۀ شیمیایی طبیعی موجود در بدن به نام (GABA)  کمک می کند.

اشکال دارویی:

• قرص خط دار 10 میلی گرم

شیوۀ مصرف:

کلوبازام به صورت خوراکی و همراه یا بدون غذا مصرف می شود.

دارو را به صورت مرتب و روزانه در یک ساعت معین مصرف نمایید.

اگر این دارو برای دورۀ طولانی استفاده شود، ممکن است که اثر بخشی آن کاهش یابد و برای دست یافتن به اثربخشی، نیاز به استفاده در مقادیر بالاتر وجود داشته باشد. درصورتی که احساس می کنید اثر بخشی دارو کاهش یافته است، به پزشک خود اطلاع دهید.

عوارض جانبی

عوارض جانبی در لیست زیر می تواند برای بیماران اتفاق بیفتد. درصورت بروز این عوارض به پزشک اطلاع دهید:

• خواب آلودگی
• سرگیجه
• خستگی
• سردرد
• یبوست
• افزایش وزن
• تب
• سرفه
• مشکل در خواب
• حالت تهوع

درصورت داشتن هریک از عوارض جانبی زیر فوراً به پزشک مراجعه کنید:

• تغییرات خلق و خو و رفتاری (آشفتگی، عصبی شدن، گیجی، از دست دادن حافظه)
• ضعف عضلانی
• از دست دادن هماهنگی
• لرزش انگشتان
• بروز تغییر در بینایی (دوبینی، تاری دید)
• لکنت زبان
• کاهش میل جنسی
• دردناک بودن ادرار

برخی از افرادی که از داروهای ضد صرع استفاده می کنند ممکن است با افسردگی، افکار خودکشی و یا سایر مشکلات روحی – روانی مواجه شوند. بیمار یا مراقبان بیمار در صورت مشاهدۀ تغییر غیر معمول و ناگهانی در رفتار و خلق و خو (علایم افسردگی، افکار یا اقدام مرتبط با خودکشی و آسیب به خود) باید به پزشک اطلاع دهند.

در موارد نادر کلوبازام می تواند سبب بروز واکنش های شدید پوستی شود. این وضعیت می تواند در هشت هفتۀ اول درمان با کلوبازام و یا شروع مجدد مصرف آن پیش بیاید. اگر به دلیل مصرف کلوبازام با چنین واکنش پوستی مواجه شدید؛ نباید مجدداً از آن استفاده کنید.

واکنش شدید آلرژیک به کلوبازام نادر است. در هر صورت اگر علایم واکنش آلرژیک داشتید؛ فوراً به اورژانس مراجعه کنید. این علایم می تواند شامل جوش های پوستی، خارش، تورم (به ویژه در صورت، زبان و گلو)، سرگیجه و مشکل در تنفس باشد.

موارد احتیاط

پیش از مصرف کلوبازام در مورد سابقۀ پزشکی خود با پزشک صحبت کنید؛ به ویژه در صورت داشتن میاستنی گراو، سابقۀ شخصی یا خانوادگی در سوء مصرف دارو ها یا اعتیاد به مواد مخدر یا مشروبات الکلی، بیماری کبدی، بیماری کلیوی، گلوکوم، اختلال های روانی (افسردگی، روان پریشی)، مشکلات تنفسی (آسم، بیماری مزمن انسدادی ریه، آپنه خواب)، اختلال های ماهیچه ای (ضعف، از دست دادن هماهنگی).

درصورت نیاز به عمل جراحی، جراح را از مصرف کلوبازام مطلع سازید.

این دارو می تواند باعث سرگیجه یا خواب آلودگی شود. مصرف مشروبات الکلی می تواند سبب تشدید این موارد شود. هنگام رانندگی و کار هایی که به دقت و هوشیاری نیاز دارند بیشتر احتیاط کنید.

کلوبازام در افراد سالمند و کودکان باید با دقت بیشتری مصرف شود. زیرا این افراد بیشتر در معرض عوارض جانبی هستند (به ویژه خواب آلودگی). این دارو در افراد مسن و کودکان به جای ایجاد خواب آلودگی می تواند سبب تحریک و هیجان شود.

این دارو در افراد باردار باید تنها در صورت نیاز ضروری مصرف شود. از آنجا که تشنج می تواند هم برای مادر و هم برای جنین آسیب برساند، توصیه می شود بدون دستور پزشک، مصرف دارو را متوقف نکنید. اگر قصد باردار شدن دارید و یا فکر می کنید باردار هستید؛ درمورد ادامۀ مصرف کلوبازام با پزشک مشورت کنید. از آنجا که کلوبازام می تواند باعث کاهش اثربخشی داروهای ضد بارداری شود؛ در مورد روش های مطمئن پیشگیری از بارداری با پزشک صحبت کنید.

توصیه می شود در طول دوران شیردهی از این دارو استفاده نشود. پیش از شیر دادن به نوزاد با پزشک خود مشورت کنید.

در صورت فراموش کردن مصرف دارو،  نوبت از دست رفتۀ دارو را به محض یادآوری، مصرف کنید. اگر تقریباً نزدیک به زمان مصرف نوبت بعدی هستید، از مصرف مقدار از دست رفته، چشم پوشی کنید. برای جبران کردن داروی از دست رفته، داروی اضافی مصرف نکنید.

در طول مصرف کلوبازام انجام آزمایش های مرتبط با خون، کبد، کلیه و تیروئید جهت ارزیابی وضعیت سلامتی و همچنین آگاهی از عوارض جانبی احتمالی ممکن است لازم باشد.

درمان دارویی صرع و به ویژه تشنج‌های مقاوم به درمان، یك هنر است. تجربه و مهارت یك متخصص مغز و اعصاب، بیشتر از علم او در این زمینه كاربرد دارد. در زیر چهارده نكتۀ کاربردی  برای كنترل دارویی تشنج‌های صرعی می‌آید:

1. درمان برای هر نوع صرع، با داروی انتخابی آن شروع می‌شود.

2. درمان در هر بیمار با یك نوع دارو شروع شود. این روش منجر به كاهش عوارض جانبی دارو و ارزیابی بهتر تأثیر درمانی آن دارو می‌شود. بیمار مبتلا، مصرف یك دارو را بهتر از چند دارو تحمل می‌كند.

3. درمان در هر بیمار با تجویز مقدار كم دارو شروع شود و اگر تشنج‌ها كاملاً قطع نشد، مقدار آن به ‌تدریج افزایش می‌یابد.

4. پس از شروع مقدار مشخصی از یك داروی ضدصرع و گذشت زمانی معادل پنج نیمۀ عمر، سطح سرمی آن به حد ثابت می‌رسد. بروز تشنج بعد از گذشت این زمان، مؤید مؤثر نبودن این مقدار از داروی ضدصرع است. ولی بروز تشنج قبل از این زمان، نشانۀ مؤثر نبودن دارو با این مقدار نیست.

5. در تقسیم روزانۀ مقدار داروی مصرفی، به نیمۀ عمر آن لازم است توجه شود. فقط فنوباربیتال را می‌توان یك بار در شبانه‌‌روز مصرف كرد. بقیۀ داروها به‌جز انواع آهسته رهش، باید حداقل دو بار در شبانه‌روز مصرف شوند.

6. چنانچه با مقدار كمی از دارو، تشنج‌های بیمار كاملاً كنترل شد؛ مقدار آن را به منظور رسیدن به سطح سرمی درمانی افزایش نمی‌دهیم؛ زیرا قبلاً به هدفمان یعنی كنترل كامل تشنج‌ها رسیده‌ایم و با این كار فقط عوارض دارو را افزایش می‌دهیم.

7. چنانچه تشنج‌های بیمار با حداكثر مقدار دوز درمانی دارو كنترل نشدند، باید این دارو را به‌تدریج در مدت چند هفته قطع كرد و داروی دیگری را به‌تدریج در همین مدت جایگزین كنیم.

8. چنانچه تشنج‌های بیمار، با انواع مختلف داروی ضدصرع به تنهایی كنترل نشد؛ از دو دارو یا بیشتر به‌طور همزمان استفاده شود. گرچه عوارض جانبی داروهای ضدصرع در زمان درمان با چند دارو، بیشتر از یك دارو است.

9. چنانچه تشنج‌های بیمار در زمان خاصی از شبانه‌روز بیشتر هستند؛ مقدار مصرفی دارو به نحوی تقسیم شود که در آن زمان خاص، بیشترین سطح سرمی و تأثیر درمانی را داشته باشد.

10. در انتخاب داروی ضدصرع، وضعیت اجتماعی و اقتصادی بیمار را در نظر بگیریم. به‌عنوان مثال در یك روستا با وضعیت معیشتی پایین و امکانات كم، تكرار آزمایش‌های خونی و آنزیم‌های كبدی در صورت تجویز سدیم والپروات و كاربامازپین میسر نیست. در این‌گونه بیماران، فنوباربیتال یا فنی‌توئین می‌تواند انتخاب منطقی باشد.

11. داروهای كمكی و جدید ضدصرع مانند توپیرامات، لاموتریژین، ویگاباترین، گاباپنتین و لوتیراستام، انتخاب اول در درمان صرع نیستند. این داروها گران‌ بوده و همیشه در دسترس بیماران نیستند. گرچه این داروها در عده‌ای از بیماران با صرع مقاوم مفید هستند؛ ولی در عده‌ای دیگر نیز تأثیر درمانی قابل توجهی ندارند. از این داروها باید به‌عنوان داروی كمكی در صرع‌های مقاوم به درمان استفاده شود.

12. چنانچه یك نوبت مصرف داروی ضدصرع توسط بیمار فراموش شود و یا به هر دلیل دیگری مصرف نشود، بلافاصله بعد از به خاطر آوردن و یا تهیۀ دارو، مقدار فراموش شده آن، قبل از نوبت بعدی مصرف شود.

13. درمان انتخابی صرع در زنان باردار و یا بانوانی كه قصد بارداری دارند، كاربامازپین و لاموتریژین است؛ چون حداقل عوارض را بر روی جنین دارد.

14. وقایع اضطراب‌آور، بحران‌های خانوادگی و شغلی و كم‌خوابی می‌توانند تشنج‌های بیمار را تشدید كنند. در این موقعیت‌ها، نیاز به تغییر در نوع و یا مقدار داروی ضدتشنج نیست، بلكه باید مسائل فوق برطرف شوند.

 دكتر كاویان قندهاری – دانشیار بیماری‌های مغز و اعصاب

به نظر می‌رسد كه افراد مبتلا به صرعی كه تشنج‌هایشان با داروهای ضدصرع كنترل نشده و يا بيمارانی كه عوارض جانبی سختی را تجربه می‌كنند، ممكن است درمان‌‌های مكمل را در نظر بگیرند.

انتخاب‌هايی كه در درمان‌های مكمل وجود دارند، عبارتند از:
داروهای گياهی، شل كردن عضلات يا ريلكسيشن، بيوفيدبك، طب سوزنی و ماساژ درمانی.

تأثير اين درمان‌ها در درمان صرع چيست؟

درمان‌های مكمل با مطالعات دقیق، به ندرت  ارزیابی شده‌اند. بدون مطالعه‌های بالينی دقيق و كنترل شده از این درمان‌ها، نمی‌توان محدودیت‌ها، اثرات مفيد یا مضر و يا بی‌اثری آنها را شناخت.
بيماران مبتلا به صرع بايد زیر نظر پزشک معالج خود به استفاده از درمان‌های مكمل بپردازند. همچنين به دليل افزايش استفاده از درمان‌های مكمل، بايد استفاده از اين درمان‌ها توسط بيمار و پزشک بيشتر بررسی شود.

درمان‌های گياهی

تقريباً بیست درصد از بيمارانی كه داروهای تجويز شدۀ پزشک را مصرف می‌كنند، از مكمل‌های گياهی نيز استفاده می‌كنند. درمان‌های گياهی از گل، برگ، ساقه، پوست و نيز ريشۀ گياهان گرفته می‌شود كه برخی از داروها به صورت مستقيم از اين بخش‌ها مشتق شده، اما برخی ديگر به شکل غيرمستقيم و به شکل‌های گوناگونی مانند فرآيند خشک كردن پوست درختان به وجود می‌آيند.
تاريخچۀ گياه درمانی مربوط به ماقبل تاريخ بوده است و بسياری از داروهای شیمیایی امروزی از گياهانی مشتق می‌شوند كه تأثير آنها در درمان گياهی به خوبی مشخص شده است.
شواهدی مربوط به قرون 18 و 19 ميلادی يافت شده‌اند كه بيانگر نقش درمان‌های گياهی و كاربرد آن در درمان صرع است. در این اسناد ماری جوانا و گل انگشتانه نمونه‌هايی هستند كه كمتر مورد استفاده قرار می‌گرفتند.

• آيا درمان‌های گياهی بی خطر هستند؟

اكثر گياهان دارويی در مقادیر کم، بی‌خطر هستند. اما ممکن است عوارض جانبی مانند خارش، ناراحتی‌های گوارشی و سردرد را به دنبال داشته باشند.
 بعضی از محصولات گياهی كه به عنوان محرک تشنج گزارش شده‌اند عبارتند از: افدرا، پامچال، گل گاوزبان و روغن‌های گياهی مشتق شده از اكاليپتوس، رازيانه، پونه، رزماری، مريم گلی و كاسنی .

• آيا گياهان دارويی می‌توانند همراه داروهای ضدتشنج مصرف شوند؟

درمان‌های گياهی می‌توانند همراه داروهای ضدتشنج زیر نظر پزشک معالج مصرف شوند. برای مثال بعضی از داروهای گياهی می‌توانند سطح برخی از داروهای ضدتشنج مانند فنوباربیتال و فنی توئین را پايين بياورند.

 برعكس بابونۀ معطر می‌تواند باعث تشديد يا طولانی شدن  اثر دارويی فنوباربيتال شود.
گياهانی مانند سنبل طيب و گل ساعت نيز می‌توانند خاصيت تسكين‌دهندگی  فرآورده‌های فنوباربيتال و بنزوديازپين‌ها  را افزایش دهند. 

صرع، اختلال عصبی مزمنی است که پیشینۀ تاریخی طولانی دارد و در بیشتر موارد در تمام طول عمر با فرد باقی می‌ماند. این اختلال در جامعه با نگرش‌های منفی و باورهای نادرست به گونه‌ای درهم آمیخته است که موجب می شود بیمار و خانواده‌اش، نه تنها از مشکلات دارو و درمان، که از این نگرش‌های منفی در جامعه نیز رنج ببرند.  

انجمن صرع ایران با آموزش به خانواده‌ها و بیماران و همچنین حمایت از آنها در زمینۀ دارو و درمان، برای تغییر این باورها و افزایش کیفیت بیماران تلاش می‌کند. این تلاش بدون یاری شما میسر نمی‌شود. کمک‌هایی که از قلب‌های مهربان شما به سمت تغییر زندگی انسان‌های دیگر جریان می‌یابد.

در این راستا قلک‌های انجمن صرع، گامی برای روشن کردن شعلۀ لبخندی در دل یک خانواده هستند. شما می‌توانید برای دریافت قلک‌های انجمن صرع، با واحد مشارکت‌های مردمی تماس گرفته یا به دفتر مرکزی انجمن واقع در زیر پل سیدخندان مراجعه فرمایید:

1. صندوق‌های بزرگ ایستاده: این صندوق‌ها برای سازمان‌ها، بانک‌ها، مراکز خرید، بیمارستان‌ها و فروشگاه‌ها مناسب هستند. با توجه به نصب پوستر کمک‌های اولیه روی این صندوق‌ها، علاوه بر حمایت مالی، جنبۀ اطلاع رسانی و آگاهی بخشی هم دارند.
2. صندوق‌های فلکسی رومیزی : این صندوق‌ها مناسب مغازه‌ها و دفترهای کوچک و اداره‌ها هستند.
3. قلک‌های خانگی : که برای منزل مناسب است و ماهیانه تحویل گرفته می‌شوند.

برای جمع آوری و تحویل قلک‌ها در استان تهران با  واحد مشارکت‌های مردمی انجمن صرع با شماره تماس 02188463355 و یا شماره همراه 09122720187 تماس بگیرید.

با کمک شما دنیایی بهتر خلق خواهیم کرد.